Και δεν μιλάει κανένας σε Ευρώπη και Διεθνείς Οργανισμούς. Διώξεις και φυλακίσεις κάνουν τον κόσμο να φεύγει με κίνδυνο της ζωής του μέσα από τον Έβρο και το Αιγαίο.-

 

Γράφει ο Νίκος Δημαράς

 

Διαβάζουμε σε όλα τα μέσα ενημέρωσης, ελληνικά και ξένα για τη νέα τραγωδία με τη μάνα από την Τουρκία και το παιδάκι της, που πνίγηκαν στα νερά του Έβρου, καθώς προσπαθούσαν να διαφύγουν προς την Ελλάδα. Διαβάζουμε δακρύβρεχτα ρεπορτάζ και περιγραφές σε ιστοσελίδες για τις “σκηνές αρχαίας τραγωδίας” και τον θρήνο του πατέρα και των συγγενών. Ακόμη και τα μέλη των συνεργείων διάσωσης λύγισαν, λέει το ρεπορτάζ.

Κανένας όμως δεν αναρωτιέται και δεν λέει σαφώς: Ποιος φταίει κύριοι για τους πνιγμούς; Ποιος σπρώχνει τον κόσμο στο ποτάμι ή στο Αιγαίο; Γιατί προσπαθούν οι άνθρωποι να φύγουν με κάθε μέσο, βάζοντας σε κίνδυνο την ζωή τους; Δεν το λένε ενώ ξέρουν ότι σχεδόν οι μισοί πολίτες είναι τρομοκρατημένοι και οι άλλοι μισοί υπηρετούν από φόβο, υποκρισία και από βόλεμα ένα καθεστώς, που επιχαίρει γιατί πήρε τρεις – τέσσερις μονάδες πάνω από 50% στις εκλογές.

Ένα καθεστώς με εμπνευστή και καθοδηγητή έναν φωνακλά εγωιστή, που βλέπει παντού Γκιουλενιστές, έναν θρασύτατο και αφρίζοντα μουσουλμάνο, που φτιάχνει παλάτια και χτίζει γύρω του τοίχους ασφαλείας από υποτακτικούς και καλοπληρωμένους σωματοφύλακες.

Παντού Γκιουλενιστές και “εχθροί”.  Όσοι δεν του κάνουν τα χατήρια γίνονται εχθροί. Ίδιον όλων των καθεστωτικών αντιλήψεων. Για όλα φταίνε οι “Γκιουλενιστές”, όπως παλιά στην Ελλάδα, που για όλα έφταιγαν οι κομμουνιστές. Μιλούσες με τον γείτονα, που διάβαζε “Αυγή” και σε βάφτιζαν κομμουνιστή. Έπαιρνες το “Βήμα” κάτω από τη μασχάλη και σε κοιτούσαν με μισό μάτι. Και αφού τελείωσε το παραμύθι με τους κομμουνιστές εφευρέθηκαν οι ακροδεξιοί και οι φασίστες. Όχι ότι δεν υπάρχουν, αλλά να μη φτάσουμε στο άλλο άκρο. Πας μη φιλοκυβερνητικός γίνεται, για ορισμένους, ύποπτος ως ακροδεξιός. Τα ίδια και στην Τουρκία: Πας μη καθεστωτικός είναι Γκιουλενιστής.

Και εξαπολύεται το γνωστό πογκρόμ των διώξεων και των φυλακίσεων. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι απολύονται από τις δουλειές τους και αρκετοί φυλακίζονται. Και το περίεργο είναι ότι δεν βλέπουμε ρεπορτάζ ή έστω κάποιες κλεφτές εικόνες από αυτές τις φυλακές. Που τον βάζουν τόσο κόσμο; Δεν μας λένε μήπως ο Ερντογάν μαζί με τα παλάτια χτίζει και νέες φυλακές. Δεν μας δείχνουν ανθρώπους να διαμαρτύρονται. Που είναι τα μαχητικά διεθνή μέσα, όπως το B.B.C., το C.N.N, τα γαλλικά και τα γερμανικά δίκτυα; Μόνο μας δείχνουν τον κοσμάκη, που πνίγεται στον Έβρο και τους συγγενείς, που κλαίνε.

Και οι μεγάλοι ηγέτες που είναι;  Ο κατά τα άλλα λαλίστατος Τραμπ, ο χαμηλοθωρών Πούτιν, η σιδηρά κυρία Μέρκελ, η κομψευόμενη Μέι και ο ευλύγιστος Μακρόν; Που είναι οι ηγέτες της Ευρωπαικής Ένωσης, ο χαριεντιζόμενος Γιούνκερ, ο σκληρός Τούσκ και ο φιλόδοξος Μοσκοβισί; Που είναι ο ΟΗΕ και ο Γραμματέας του κ. Γκουτιέρες; Όλα καλά κύριε Γκουτιέρες; Γκουτ, βέρυ γκούτ; Που είναι το προπύργιο του πολιτισμού, το λεγόμενο Συμβούλιο της Ευρώπης με τα ευαίσθητα (σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων) μέλη;

Περίμενε ο κόσμος κάποια κίνηση, κάποια καταγγελία με διεθνή απήχηση, αλλά τίποτα. Από τον περασμένο Φεβρουάριο περιμέναμε, όταν είχαν πνιγεί πάλι στον Έβρο η 37χρονη δασκάλα Ayşe Abdurrezzak και οι δύο γιοι της, 11 και τριών ετών, ενώ ο επίσης δάσκαλος, σύζυγός της και πατέρας των παιδιών ήταν  στους αγνοούμενους.

Τα ίδια και τώρα.Όπως ανακοίνωσαν τα τουρκικά μέσα, η μητέρα Χατιτζέ Ακτσαμπάι, ετών 36 και το μικρότερο από τα παιδιά, ο  Μπεκίρ Αράς, ενός έτους, ανασύρθηκαν νεκροί από τα νερά του ποταμού. Τα άλλα παιδιά αγνοούνται.

Το όνειρο για μια καλύτερη ζωή έσβησε στον Έβρο, γράφουν οι συνάδελφοι. Δεν έσβησε μόνο το όνειρο κύριοι. Έσβησε και η παγκόσμια τσίπα…