Γράφει ο Σωτήρης Θεολογίδης
Δημοσιογράφος
Ο διαιτητής χαρακτηρίζεται ως ο «άρχοντας» του γηπέδου σε όλα σχεδόν τα ομαδικά αθλήματα. Είναι αυτός που τηρεί τους κανόνες του παιχνιδιού για λογαριασμό των αθλουμένων.
.
Στη σημερινή μορφή που τα ομαδικά αθλήματα αποτελούν το κορυφαίο θέαμα για τους φίλους του αθλητισμού, ο διαιτητής συγκεντρώνει την προσοχή αλλά πολλές φορές και τις επικρίσεις όλων των εμπλεκομένων.
Αρχής γενομένης από τους παράγοντες και στη συνέχεια από τους παίκτες, τους προπονητές και πάνω απ’ όλα τους θεατές.
Υπάρχουν διαιτητές που τους αρέσει να είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Και υπάρχουν άλλοι -δυστυχώς όχι πολλοί- που αντιλαμβάνονται το ρόλο τους έτσι όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι: διακριτικός, αφανής και καίριος, μόνο με τις αποφάσεις του.
Σήμερα η Θεσσαλονίκη έχασε έναν από τους πιο αντιπροσωπευτικούς εκφραστές της διαιτησίας.
Τον φίλο μας ΤΑΣΟ ΜΟΥΣΤΟ.
Προσωπικά έχω κουραστεί να αποχαιρετώ αγαπητούς φίλους.
Ο Τάσος είναι, όμως, μια ιδιαίτερη περίπτωση.
Δεν μπορώ να μην του πω, έστω διαδικτυακά, ένα τελευταίο αντίο.
Επειδή τον καμάρωσα ως ερασιτέχνη καλαθοσφαιριστή του ΒΑΟ.
Ως αδέκαστο διαιτητή μικρών και μεγάλων κατηγοριών.
Και ακόμα επειδή, όπως μου αποκάλυψε ο αδελφικός μου φίλος Κώστας Γκοβεδάρος, με τον οποίο μοιραστήκαμε την αναπάντεχη όσο και θλιβερή είδηση της απώλειάς του, ο Τάσος διετέλεσε, επίσης, διαιτητής ποδοσφαίρου.
Το ίδιο ακριβοδίκαιος.
Γι αυτό και τον αποκαλούσαν Λο Μπέλλο.
Φυσικά ο Τάσος ήταν και πολλά άλλα.
Ιατρός με την έννοια του επιστήμονα που έδωσε τον όρκο του Ιπποκράτη και όχι του υπηρέτη του «κερδώου» Ερμή.
Αλλά και ασυμβίβαστος άνθρωπος και καλός οικογενειάρχης που υπερασπιζόταν τις απόψεις και τις αρχές του.
Γι αυτό και η απώλεια του μας βρήκε τόσο ευάλωτους.
Σκληρός και βροχερός ο εφετινός Μάιος.
Θα τον θυμόμαστε. Όπως και τον Τάσο.
