Ανήκω σ αυτούς που λέγονται “τιμημένα γηρατειά”. Και είμαι περήφανος γι αυτό. Πρόκειται για μια κατηγορία ανθρώπων ολόκληρη. Δεν χρειάζεται να γίνουν συστάσεις η να φέρουν ένα κίτρινο αστέρι στο μπράτσο .
Λίγο η στάση του σώματος, λίγο η ευκινησία στο βάδισμα, λίγο η λεύκανση στα μαλλιά – αν βέβαια υπάρχουν ακόμα- λίγο η νωχελική εμφάνιση, λίγο η έλλειψη σπιρτάδας, λίγο οι γερμένοι ώμοι, λίγο η απουσία στοιχειώδους τακτ, λίγο η ξεθυμασμένη διέγερση, λίγο η άγαρμπη ανάμνηση των καλών στιγμών της ζωής, λίγο η δραματοποίηση κάποιου πιθανώς ένδοξου παρελθόντος, λίγο η ξινίλα του “ποιος είμαι γω;”, λίγο ότι δεν καταπίνεται εύκολα το χάπι -όχι του βιάγκρα- του ” πως καταντήσαμε έτσι”. Λίγο απ όλα αυτά… Σαν το ρέκβιεμ του λοχία.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Και βέβαια, όταν είσαι πάνω από εβδομήντα, δεν σκέφτεσαι ότι πέρασες θριαμβευτικά στην τελική ευθεία. Δεν σκέφτεσαι ότι έφαγες -καλώς η κακώς- τα περισσότερα χιλιόμετρα. Δεν υπολογίζεις αν τα υπέρ είναι πιο πολλά και τα κατά δεν μπορούν να αντισταθμίσουν το ισοζύγιο των λαθών. Λέω λαθών, γιατί θα μπορούσα να πω αμαρτιών. Αλλά χθες έμαθα ότι η λέξη σήμαινε στην αρχαιότητα..αστοχία. Κοίτα να δεις, φίλε και συνομιλητή μου. Αστόχησες πάλι! Άλλαξες βέλος, άλλαξες φαρέτρα.Μήπως, έξ αντικειμένου, η αμαρτία είναι ασήκωτη;
Τώρα, αναρωτιέμαι τι μ΄ έπιασε και κάνω τέτοιους απολογισμούς ζωής, σε μια συγκυρία που αποδεικνύεται εξαιρετική για την κατηγορία μας. Οι γέροι -όπως μας λοιδωρούν με το δίκιο τους τα εγγονάκια – αντέχουμε, τουλάχιστον στην Ελλάδα.
Είμαστε ακόμα ζωντανοί, δυνατοί μπροστά στη σκηνή, περιμένοντας το χειροκρότημα,
ευθυτενείς -όπως έλεγε περιπαικτικά η συγχωρεμένη δάσκαλομάνα μου. Ευτυχώς, εδώ που τα λέμε, γιατί μπορεί να γνώρισε πολέμους και Κατοχές, αλλά γλύτωσε από την καθημερινή σφαγή των ανά τον κόσμο ηλικιωμένων.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά γλύτωσε ν ακούει από το πρωί ως το βράδυ τα μοιρολόγια των παρουσιαστών στις τηλεοράσεις, που ανακοινώνουν σαν να είναι εκλογικά αποτελέσματα,κάθε μέρα, σε κάθε χώρα : Τόσοι νεκροί,τόσα κρούσματα,τόσοι διασωληνωμενοι,τόσοι φευγάτοι από τα νοσοκομεία.όαριθμοί, σε μια μέρα ούτε στο μαθηματικό να πήγαινα..Που ν αρχίσω και τις συγκρίσεις.Και τις κρίσεις.
Βρε, μήπως είμαστε μειονότητα;Οι άνω των…ηντα; Ούτε να αυτομαστιγωθώ δεν μπορώ. Βρε, μήπως είμαστε οι τυχεροί της πανδημίας; Μήπως πέρασε στην χώρα μας και δεν μας ακούμπησε; Μήπως είχαμε το κοκαλάκι της νυχτερίδας από όπου ξεκίνησε το κακό; Μήπως είναι κάποιο κυβερνητικό κόλπο, για να κερδίσει τις ενδεχόμενες εκλογές ο Μαστερσεφ; Δεν γνωρίζω.
Αυτό που είμαι βέβαιος είναι ότι σήμερα βράδυ (Παρασκευή) ανακοινώθηκε ότι στη Γαλλία 10.000 ηλικιωμένοι έχασαν τη ζωή τους από κορωνοιό. Ευτυχώς, που πριν αρχίσει η καταμέτρηση είχα μπει στο αεροπλάνο, για να γυρίσω πίσω. Και χωρίς καραντίνα, μάλιστα.
