Ο Οδυσσέας είναι ένας γάτος. Μόλις πέντε μηνών. Με σπινθηροβόλα πράσινα μάτια, με τιγρέ τρίχωμα, με βελούδινες πατούσες και με εκπληκτική ανταπόκριση σε κάθε χειρονομία.
Ευκίνητος, περίεργος,παρατηρητικός, πανέξυπνος, αλλά κυρίως ακροβάτης… Από αυτή τη μικρή ηλικία, περπατάει, ελίσσεται ανάμεσα στα κάδρα του σπιτιού, χωρίς τίποτα ν ακουμπά και να μην σπρώχνει ούτε βάζα ούτε πορτατίφ.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Δεξιοτέχνης ο μπαγάσας. Και βέβαια, όπως και ο πολυμήχανος συνονόματος του, τρελαίνεται να παίζει, όταν κάποιος θελήσει να πολεμήσει το στρες του εγκλεισμού. Από την κουζίνα στο σαλόνι και κατόπιν στο δωμάτιο μπαίνει με …χίλια και μετά επιστρέφει με τις μπάντες -για όσους ξέρουν από αυτοκίνητα. Με λίγα λόγια.Ένας γάτος για όλες τις δουλειές.
Κρίμα, που αναγκασθήκαμε να τον αποχαιρετήσουμε όταν προ ημερών θέλησε να επιστρέψει στη Γαλλία. Έφυγε σαν κύριος. Μέσα στο κλουβί του, σε αριθμημένη θέση και ξύπνησε όταν έφθασε στο Παρίσι.
Δεν θα σας τα έγραφα όλα αυτά, τα περί Οδυσσέα, αν δεν έπεφτε στη προσοχή μου, αυτές τις μέρες, ο βομβαρδισμός πληροφόρησης, σχετικά με τον πραγματικό Οδυσσέα, τον μυθικό ήρωα του Ομήρου. Από την όπερα του Μοντεβέρντι, έως μια πρωτοποριακή παραγωγή του ΚΘΒΕ, που ζωντανεύει το μνημειώδες έργο της Οδύσσειας, όπως το απέδωσε ο Δημήτρης Μαρωνίτης, με τις φωνές 38 ηθοποιών του θεάτρου.
Πρόκειται για ιδέα του καλλιτεχνικού διευθυντή Νίκου Κολοβού, η οποία εν μέσω καραντίνας επιχειρεί να κρατήσει το δημιουργικό δυναμικό του οργανισμού ενεργό και κοντά στο κοινό του.
Υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση της Έφης Δρόσου, οι 24 ραψωδίες αποτυπώθηκαν σε μια παραγωγή 23 ωρών, που είναι διαθέσιμη στην ηλεκτρονική σελίδα του θεάτρου.
Με την ευκαιρία, θα σας αντιγράψω ένα απόσπασμα της Οδύσσειας σε
μετάφραση Μαρωνίτη, σχετικά με την γέρικη μοίρα του ανθρώπου.
Είναι σαν να γράφηκε σήμερα:
“Οποιος ορέγεται να ζήσει κι άλλο κι άλλο και δεν του φθάνει η μετρημένη
του ζωή, αυτόν εγώ, μα την αλήθεια, τον έχω για πολύ μωρό. Γιατί, οι πολλές
μέρες που μακραίνουν φέρνουν τις λύπες πιο κοντά. Χαρές δεν πρόκειται να δεις
όπου η ζωή τραβάει σε μάκρος, πέρα από το θεμιτό της μέτρο. Λυτρωτικός
με όλους ισότιμος, όταν σημάνει η ώρα του Άδη, προβάλλει ο θάνατος και γράφει
τέλος σε γάμους, μουσικές, χορούς…
…. Γιατί, μόλις περάσει η πρώτη νιότη, με την ανέφελη της αφροσύνη, ποιος,πες
μου ποιος μόχθος απ έξω μένει; Ποιος κάματος δεν μπαίνει στη ζωή μας; Φθόνος και στάσεις, μαλώματα και μάχες, φόνοι και τελευταίο το επονείδιστο τα γηρατειά,
άνευρα άφιλα, ασυντρόφευτα, όπου του κόσμου τα χειρότερα κακά συγκατοικούν..”
