Μέρα, που είναι σήμερα έλεγα να μείνω ψύχραιμος και να αποφύγω την δοκιμασία της “τσαταλοποίησης” των νεύρων μου, αλλά δεν με αφήνουν οι γύρωθεν πειρασμοί και οι πανταχόθεν προκλήσεις των “ξύπνιων” αυτής της χώρας.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Ενώ βλέπεις τις τραγωδίες στα νοσοκομεία, ιδιαίτερα σε αυτά της Θεσσαλονίκης, όπου πεθαίνουν καθημερινά άνθρωποι όλων των ηλικιών, μόνοι και ασυνόδευτοι, ενώ προσπαθείς να παρηγορήσεις φίλους και να παρηγορηθείς κι εσύ για την απώλεια γνωστών και κοντινών ανθρώπων, ενώ διαβάζεις αναρτήσεις συναδέλφων δημοσιογράφων, τουλάχιστον πέντε, με δραματικά κείμενα για την δοκιμασία τους, ενώ ακούς τον γιατρό του Παπανικολάου να περιγράφει συγκλονισμένος τον εφιάλτη και τις στιγμές που καταλήγει ο ασθενής, κλείνοντας τα μηχανήματα για να ειδοποιηθούν οι συγγενείς, ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα φρικώδη, έρχεται η μανάβισσα της γειτονιάς και σου λέει ότι δεν φοράει μάσκα γιατί θολώνουν τα γυαλιά…
Και ενώ εσύ κάνεις την λογική και καλοπροαίρετη παρατήρηση για να σωθεί ό,τι σώζεται λέγοντας ότι αν βάλεις τα γυαλάκια σου κυρία μου πάνω από το ύφασμα της μασκούλας δεν θολώνουν, πετάγονται από γύρω οι υπερασπιστές και σου ζητούν τον λόγο. “Ποιός είσαι εσύ ρε; Και τι είσαι; Αστυνομικός ή ρουφιάνος;”
Τρελαίνεσαι. Ή σηκώνεις τα πορτοκάλια και τα μανταρίνια, όπως είναι με το καφάσι και τους τα φέρνεις στο κεφάλι ή φεύγεις. Ναι, φεύγεις και παρηγοριέσαι λέγοντας ότι η αγωγή σου δεν σου επιτρέπει να μαλώνεις με μανάβισσες και ανόητους “σεμσερλέδες”.
Όμως νιώθεις την ήττα μέσα σου από μια αναμέτρηση, χαμένη από χέρι, έστω και αν οι περισσότεροι φίλοι σου συμφωνούν λέγοντας ότι η ηλιθιότητα δεν νικιέται.
Και τι απομένει; Τι άλλο από την στενάχωρη αίσθηση μιας επαναλαμβανόμενης μιζέριας σε μια κοινωνία χύμα, που δεν θέλει να ακούει για κανόνες συμπεριφοράς και για σεβασμό των δικαιωμάτων των άλλων,γιατί πιστεύει με θράσος και απύθμενο εγωϊσμό ότι έχει το δίκιο με το μέρος της.
Και παροτρύνεται αυτή η κοινωνία από ορισμένους πολιτικούς, που ερμηνεύουν κατά το δοκούν τους νόμους και το σύνταγμα, να μην υπακούει στην επίσημη πολιτεία και στους φορείς τήρησης της νομιμότητας, αλλά να κάνει πορείες και συγκεντρώσεις εν ονόματι της δημοκρατίας. Τραγική ειρωνεία…
Και να πορεύονται οι επικεφαλής με υπερηφάνεια έντιμων αγωνιστών, περιφρονώντας όλους τους άλλους και απαξιώνοντας την όποια συμμετοχή τους στις προσπάθειες αποκατάστασης της δημοκρατίας. Σαν να λένε “μόνο εμείς είμαστε αγωνιστές και πατριώτες, εμείς που τολμάμε να πορευόμαστε πέρα από τα όρια του νόμου, ενώ όλοι εσείς οι άλλοι υποτάσσεστε σε όσα επιβάλλει η εξουσία”.
Και οργανώνουν φιέστες για το “θεαθήναι” για να πάρουν εικόνες και πλάνα τα κανάλια, να δείξουν οι οργανωτές ενεργή αγωνιστικότητα και να πουλήσουν “ιδεολογικό ψωμί” στους ανύποπτους οπαδούς με τα σημαιάκια.
Παίρνουν και μέτρα λέει το ρεπορτάζ με μάσκες και αποστάσεις, αλλά είναι γνωστό σε όλους ότι και μόνο η συνάθροιση πολλών ανθρώπων σε ένα σημείο αποτελεί κίνδυνο για την δημόσια υγεία και για την μετάδοση του κορωνοϊού.
Αλλά τι να πεις; Είμαστε άξιοι της μοίρας μας, εκτεθειμένοι στο έλεος των στρατευμένων μασκοφόρων, στην υπεροψία της “ψηλομύτας” μανάβισσας και στην αγυρτεία των πάσης απόχρωσης ανοήτων.
Έτσι το μήνυμα των αγωνιστών του Μετσοβίου Πολυτεχνείου, της Νομικής και της Πολυτεχνικής Θεσσαλονίκης, αλλά και των εκατοντάδων χιλιάδων απλών ανθρώπων που πίστεψαν στην ανύψωση του πνεύματος δια της παιδείας, παραμένει πράγματι επίκαιρο και δυστυχώς ανεκπλήρωτο.
