Όπως και να το δει κανείς ζούμε μια τραγωδία. Ορισμένοι από αφέλεια, αμέλεια ή άγνοια την μετατρέπουν σε ιλαροτραγωδία. Ανοίγουν τα σχολεία και δεν ανοίγουν τα σχολεία. Ακόμη και στην αρμόδια επιτροπή επικρατεί σύγχυση.
Στα λεωφορεία με μάσκα επιτρέπεται. Ένας για σωματική άσκηση ή δύο; Όχι όμως να πάρει κι έναν καφέ. Στα αεροπλάνα, άλλο καθεστώς. Ο ένας δίπλα στον άλλον, εντάξει με μέτρα. Στους ποδοσφαιρικούς αγώνες που οι αθλητές γίνονται ένα σμάρι όταν μπαίνει γκολ, επιτρέπεται.
Γράφει ο Άγγελος Κολοκοτρώνης
Ήθελα να πάω ένα σενάριο στο σκηνοθέτη μου χθες και τι να γράψω; ΄Έγραψα έξοδο για συνδρομή σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Διότι είναι ανάγκη να ανοίξουν τα θέατρα. Λυπάμαι που ορισμένοι δεν το θεωρούν αυτό θεμελιώδη ανάγκη. Πότε θα μάθουν τους ρόλους οι ηθοποιοί. Αν με έπιαναν δεν θα το δεχόταν και θα μου έβαζαν πρόστιμο. Μπορεί και να με λοιδορούσαν.
Έχω να δω τα εγγόνια μου τρεις μήνες. Καταλαβαίνετε ότι ούτε πολιτική θέλω να κάνω- κάθε άλλο- ούτε να πω την εξυπνάδα μου. Νοιώθω ότι κάποιο έγκλημα έχω κάνει και είμαι φυλακισμένος. Μάλιστα ο σαδιστής τιμωρός μου, με υποχρέωσε να είμαι εγκλεισμένος με την πεθερά μου, στην οποία πρέπει να λέω κάθε τρεις και λίγο τι ωραία που είναι τα κεντήματά της.
Μου διηγείται ιστορίες από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τις ακούω καρτερικά. Προσπαθώ να γράψω ένα κείμενο σοβαρό, διότι έχουμε αντίπαλο τον θάνατο και αυτός είναι η πιο καταλυτική δικαιολογία, για όσους δεν μπορούν να διαχειριστούν μια εξαιρετικά ασύμμετρη απειλή. Τους συμπονώ το ίδιο. Όπως και το ιατρικό προσωπικό. Και με τα εμβόλια πάνε να το κάνουν αλαλούμ. Προφανώς δεν είμαστε σοβαρή χώρα. Το λέω με λύπη.
Αφού μας κάνουν λοιπόν ακορντεόν, ας πουν ότι για 15 ημέρες, θα παραμείνουμε έγκλειστοι. Κι αυτό δύσκολο. Το εμπόριο καταρρέει. Καταστήματα κλείνουν, εργαζόμενοι χάνουν τις δουλειές τους.
Έχουμε χάσει όλοι τα αβγά και τα πασχάλια. Άβουλοι κι ανήμποροι, σαν έτοιμοι από καιρό, ημέρα με την ημέρα χάνουμε την υπομονή μας. Μην το πάρετε ως πολιτικό σχόλιο, αλλά νομίζω ότι δεν έχουμε ηγεσία, ικανή να πείσει, να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, σαν άβουλη κι ανήμπορη κι αυτή από καιρό.
Μέρα που είναι, κάποιος πρέπει να ανάψει τα φώτα. Κι αν το αποφασίσει, τουλάχιστον ας κάνει την αρχή από τα θέατρα, για πολύ ευνόητους λόγους. Να μην αφήσουν τη χώρα να σαπίσει, να μην αφήσουν σταματημένα τα ρολόγια της ζωής μας. Ζητάμε πολλά;
