Επειδή δεν έχω επαρκή γνώση της ρωσικής γλώσσας, θα σας μεταφέρω περιφραστικά την ευθύβολη παροιμία που άκουσα από κάποιον ενδιαφερόμενο: αν δεν υπάρχει μάθημα πολιτισμού στη βασική εκπαίδευση μιας χώρας, τότε οι στρατιώτες της θα πεθάνουν από ασιτία..Το νόημα της λαϊκής ρήσης είναι εύλογο.
Και είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που πρεσβεύει το ελληνικό υπουργείο παιδείας. Λες και μας λείπουν οι υποδείξεις η τα παραδείγματα η οι εξ ύψους αναφορές.
Αποφάσισαν, λέει, με νομοθετικό διάταγμα να κάνουν οικονομία, καταργώντας τα μαθήματα καλλιτεχνικών σπουδών, επειδή έπεφταν βαριά (στο στομάχι, στην τσέπη, η στην υπεραπασχόληση)… Ωραία δικαιολογία. Και οικονομία και καθισιό και μη ανάληψη της ευθύνης και..πέρα βρέχει.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Η σημασία της φαντασίας, ακόμη και του “διδακτικού λάθους” στην εκπαίδευση,
ως αντίδοτο στον δογματικό τρόπο διδασκαλίας και σκέψης είναι πράγματα ουσιαστικά, έγραφε πρόσφατα ο και καθηγητής Κώστας Γεωργουσόπουλος. Γιατί, η άποψη ενός αρθρογράφου, επιστήμονα της θεατρολογίας και εκπαιδευτικού είναι σημαντική.
Πριν λίγα χρόνια, έγινε στην Ελλάδα μια αντιγραφή της κυπριακής εκπαίδευσης, με την δημιουργία των Μουσικών Σχολείων, που άρχισαν ήδη να απαξιώνονται. Στην Κύπρο,οι μαθητές αφού διδάσκονται βασικά μαθήματα γενικής παιδείας ( ελληνικά,
ιστορία, μαθηματικά, θρησκευτικά) συγκροτούσαν επιμέρους τμήματα και σπούδαζαν τις βασικές αρχές της τέχνης: μουσική, εικαστικά, λογοτεχνία, χορό και θέατρο. Μάλιστα εκεί υπήρχε και δημόσια εξέταση εφαρμογής τεχνών όπου μαθητές έγραφαν, έπαιζαν,
συνέθεταν και χορογραφούσαν τα έργα τους.
Όπως διαβάζω και στη μικρή Γεωργία, όπου ένας μαθητής από το Μπόλνισι, πρώτευσε σε διεθνή διαγωνισμό ιχνογράφησης (και όχι ιχνηλατησης) του κορονοϊού.
Έβαλε έναν τέτοιο ιο στην κόρη του ματιού (βλ. Φωτό) και “θέρισε” τους υποψήφιους από 12 χώρες, κατακτώντας το πρώτο βραβείο.
Η ζωγραφιά, που έδωσε το πρώτο βραβείο σε μαθητή της Γεωργίας
Ένα ακόμη εντυπωσιακό έργο του μαθητή με θέμα τον κορωνοϊό.
Εδώ μαθαίνουμε, ότι καταργείται κοντά στα αλλά η θεωρία και η πράξη των τεχνών στο λύκειο, όπου τα παιδιά , με την καθοδήγηση των καλών δασκάλων, μπορούσαν να καταλάβουν πως μια μαθηματική εξίσωση έχει μουσική δομή και μια φούγκα του
Μπάχ έχει μαθηματικό σχέδιο.
Τώρα, θα μου πείτε , είμαστε στην εποχή των υπολογιστών. Αλλά και οι υπολογιστές,
παρόλη την φαινομενική τους πολλαπλή πληροφορία και ποικιλία λύσεων,αποκλείουν
ο,τι δεν είχε προηγουμένως προγραμματισθεί. Δηλαδή είναι, μια εκπαίδευση που φιμώνει την ποικιλία, ακόμη και το ευφάνταστο λάθος..
