Τελικά, η πολιτική είναι κάτι που αφορά σχεδόν αποκλειστικά το παρόν. Όλα αυτά που ακούγαμε και συζητούσαμε και πιστεύαμε κάποτε, σχετικά με τη διορατικότητα που πρέπει να είναι πρωταρχικό εφόδιο των πολιτικών, όλα είναι φούσκες. Ακόμα και οι ιδεολογίες και οι εμμονές και τα πείσματα,όπως και οι στενοκεφαλιάς, είναι χαρακτηριστικά που ανήκουν στο παρελθόν.
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Ο κόσμος αλλάζει. Ο κόσμος έχει πλέον τα γυρίσματα του καιρού. Αιφνίδιες αλλαγές. Απρόβλεπτες συνθήκες. Ξαφνικά μπουρίνια και μετά, γαλήνια παστάδα…
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Οι εκλογές που διεξήχθησαν στη Γαλλία, την Πολωνία και την Ιρλανδία, υπογραμμίζουν τη στροφή του κόσμου προς τα πράσινα αχαρτογράφητα νερά. Γιατί, η γενικευμένη ψήφος προς τους οικολόγους, ταρακούνησαν τα νερά της ευρωπαϊκής -προς το παρόν- πολιτικής σκηνής.
Οι τρεις χώρες που τόλμησαν να αψηφήσουν τις απανταχού καραντίνες και να βουτήξουν στα νερά της …ισχνής συμμετοχής, κατάλαβαν ότι το παιχνίδι παίζεται άλλου…Η μεταστροφή των ψηφοφόρων είναι θεαματική.
Πλέον το διακύβευμα δεν αφορά τις υποσχέσεις των κομμάτων η τη σημασία της πρόβλεψης πριν από την κάλπη, αλλά αφορά σ ένα νέο ντιλ, που έχει σχέση με την κλιματική αλλαγή η που έχει σχέση με τις αξεδιάλυτες επιπτώσεις της πανδημίας που
σάρωσε πολιτισμένο η μη κόσμο.
Τι θα είχε συμβεί στη Γαλλία,την Πολωνία και την Ιρλανδία αν δεν τις είχε κτυπήσει
ο κορονοιος; Απλά, οι οικολόγοι δεν θα σημείωναν έναν θρίαμβο, όπως και έγινε. Η
σοσιαλίστρια δήμαρχος του Παρισιού προφανώς δεν θα είχε επανεκλεγεί, όπως και στη Μασσαλία, έπειτα από 25 χρόνια παντοδυναμίας της δεξιάς, η δημαρχία δεν θα περνούσε στα χέρια μιας πράσινης γιατρού. Και μάλιστα με την συνδρομή του μέχρι τώρα ακροδεξιού Άλεν Ντελόν…
Κάτι ανάλογο, αλλά όχι τελεσίδικο,συνέβη και στην Πολωνία. Στις 12 Ιουλίου θα δούμε αν ο εθνικολαικιστής και αρνητής της κλιματικής αλλαγής μπορεί να ξεπεράσει το μαγικό 50 ο/ο και να οδηγήσει σε μια χειρότερη πορεία την χώρα.
Τέλος, στην Ιρλανδία, ένας νέος συνασπισμός πράσινων και συντηρητικών έγιναν ξαφνικά κυβερνητικοί εταίροι, σπάζοντας την παράδοση ενός ολοκλήρου αιώνα…
Από όλη αυτή τη νέα τάση, η μόνη παρηγοριά έρχεται από ένα θρύλο του πρασίνου κινήματος τον Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, που μιλά πλέον για ένα “θεότρελο ονειρο”, που
μεταφράζεται σε ένα καλούπι όπου σφυρηλατείται σήμερα η ενοποίηση της αριστεράς
και δεν είναι άλλη παρά η πολιτική οικολογία.
Στη διάρκεια της καραντίνας, πολλοί ήταν εκείνοι που συνειδητοποίησαν ότι η υγειονομική κρίση,η κοινωνική κρίση και η οικολογική κρίση είναι άμεσα συνδεδεμένες μεταξύ τους..
(ΥΓ. Σου τα έλεγα, Γιώργο Δημαρά, δεν είναι ώρα για συνασπισμούς… Αλλά, δεν άκουγες.)
