…κάτι θα γίνει τελευταία στιγμή… Πάντα έτσι γίνεται… οι άλλοι καλύτεροι είναι….; Θα δώσουν παράταση… Ένας δικός μου μού είπε… έχει ο Θεός… Θα τους τα κάνω ίσωμα αν δε μου δώσουν άδεια…
Γράφει η Αλεξάνδρα Γρηγορίου
Δύσκολα να μην έχουμε πει όλοι μας κάποια απ’ τις παραπάνω φράσεις. Όλοι λέγοντας εννοούμε τους Έλληνες άνω των 20 ετών σήμερα που ‘ευτυχήσαμε’ να ζούμε στο…κράτος, τέλος πάντων, που ονομάζουμε ελληνικό.
Έχουν λεχθεί τα πάντα τελικά, ειδικά μετά από μια τραγωδία και ειδικά στις μέρες των social media που δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι επειδή μπορούμε να εκφράσουμε κάτι δημοσίως ή να αναπαράγουμε κάτι που έστω και στιγμιαία συμφωνούμε, είναι και το σωστό.
Μόδα εύκολα γίνεται μια φράση, ένα κείμενο, μια εικόνα, μια φωτογραφία που κάποιος, μπορεί και κατά λάθος, ταυτίζει με μια κατάσταση που ευαισθητοποιεί τη συντριπτική πλειοψηφία, ως πρόσφατο γεγονός. Μέχρι να περάσουν οι μέρες βέβαια και να ξεχαστεί, όσο σκληρό κι απάνθρωπο κι αν είναι.
Μόνο που, εντέχνως ξεχνάμε όλοι ότι αυτό το κακοσχηματισμένο, σαδιστικό, ανάλγητο, ανίκανο, δυσκίνητο κράτος, το διαμορφώσαμε όλοι μας λίγο λίγο, με την ανοχή μας στο κακώς κείμενα, με τη λανθασμένη ψήφο μας, με την αδιαφορία μας για οτιδήποτε έξω απ’ την πόρτα του σπιτιού μας, με την υιοθέτηση της καταπάτησης των νόμων, με την αντιγραφή του χειρότερου και την απόταξη κάθε προσπάθειας ν’ ακολουθήσουμε το καλύτερο.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, ο Έλληνας που δεν είχε αυθαίρετο και δε χρωστούσε τουλάχιστον τρία δάνεια, θωρούνταν εκείνος που η δημοφιλής λέξη με τα τρία ‘α’ τον χαρακτήριζε απόλυτα! Κι όποιος εναντιωνόταν στην υιοθέτηση της αυθαιρεσίας, θεωρούνταν ηλίθιος και κριτικός, απομονωνόταν δε, ως επικίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο των προβάτων που απλώς ακολουθούσαν αυτό που έκαναν όλοι.
Όταν δε, εμφανιζόταν και κανένας σοβαρός άνθρωπος να προειδοποιήσει για τους κινδύνους, τόσο απ’ τα δάνεια όσο κι απ τ’ αυθαίρετα, στοχοποιούνταν με τον χειρότερο τρόπο και κατέληγε να θεωρείται γραφικός μέχρι να σωπάσει.
Και μετά, άρχισαν οι εκπλήξεις! Άρχισαν οι πτώσεις απ’ τα σύννεφα! Κοίτα να δεις που πρέπει να πληρωθούν τα δάνεια τελικά! Κοίτα να δεις που πρέπει να νομιμοποιηθούν οι αυθαιρεσίες! Κι άντε, αυτά είναι ανώδυνα, ό,τι τακτοποιείται με χρήμα, αργά ή γρήγορα θα βρει άκρη.
Όταν όμως καταλήγει η αυθαιρεσία να κατακαίει περιουσίες αρχίζει να σοβαρεύει το πράγμα…κι η έκπληξη γίνεται άσχημη… Τώρα που η αυθαιρεσία οδήγησε σε εθνική τραγωδία, τώρα φάνηκε και το μέγεθος της υποκρισίας της της κοινωνίας που την έθρεφε στον κόρφο της είτε υιοθετώντας την, είτε αδιαφορώντας!
Πονέσαμε όλοι για τους πράγματι, αδικοχαμένους συμπολίτες μας. Αλλά ανείπωτος είναι ο πόνος για τα μικρά παιδιά που θυσιάστηκαν στην ελαφρότητα αποφάσεων των γονέων που έπρεπε να τα προστατεύουν. Διότι, όταν στέλνεις τα παιδιά σου για διακοπές, με παππούδες που έχουν πεσμένη σωματικές αντοχή, σε αυθαίρετο σπίτι, μέσα στο δάσος, γνωρίζοντας πόσο άχρηστο έχει καταστεί το κράτος στην αντιμετώπιση των έκτακτων κινδύνων που ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκύψουν, αναλαμβάνεις την ευθύνη της πράξης σου!
Κι αναρωτιέται κανείς, ποιος μας έχει υπογράψει, ειδικά σε μας τους Έλληνες, ότι θα μπορούμε να συνεχίζουμε ες αεί τις ηλιθιότητες, τις λανθασμένες επιλογές, την αδιαφορία για τους κινδύνους αλλά θα σωζόμαστε και θα βγαίνουμε αλώβητοι απ’ τα όσα συμβαίνουν σε όλους τους άλλους; Κι έμαθαν να τ’ αντιμετωπίζουν με τις λιγότερες ή ακόμη και μηδενικές απώλειες; Ποιος μας έχει διαβεβαιώσει ότι οι εθνικές τραγωδίες θα είναι εκπλήξεις κι όχι καταστάσεις που προκαλούμε σιγά σιγά και με θρησκευτική ευλάβεια; Και τέλος, ποιος μας έχει δώσει το δικαίωμα στην υποκρισία, με τα δάκρυα εκ των υστέρων για καταστάσεις που θα μπορούσαμε ν’ αποτρέψουμε με πολλούς και διάφορους τρόπους;
Έχουμε από χρόνια χάσει το δικαίωμα στην υποκριτική έκπληξη που κάθε φορά μας κυριεύει μετά από μια προδιαγεγραμμένη τραγωδία απ’ αυτές που μας ΄χτυπάνε’ συχνά πυκνά αλλά το ίδιο εύκολα ξεχνάμε κιόλας, γνωστό πλέον.
Εκτός αν όλη αυτή η προσφορά στους πληγέντες που ανέκαθεν μας χαρακτήριζε, αποτελεί απλώς το ‘ξέπλυμα’ των ενοχών μας για τη σιωπή και την ανοχή μας που οδήγησε στην τραγωδία απώλειας ανθρώπων και περιουσιών.
Αν δεν αποφασίσουμε να ωριμάσουμε αρκούντως ώστε να μπορούμε ν’ αντικρίσουμε κατάματα τις καταστάσεις που μας πληγώνουν και μας προκαλούν έκπληξη, δεν πρόκειται ποτέ να ξεκινήσουμε ν’ αντιμετωπίσουμε όλα εκείνα που μας οδηγούν σε τραγικά γεγονότα!
Κι όπως πρόσφατα ανακαλύψαμε και πάλι, είμαστε μακράν αυτής της ώριμης στάσης, ως κοινωνία! Έχουμε εκπαιδευθεί όμως πολύ στο κλάμα και στην μετά την τραγωδία, υποστήριξη κι όπως φαίνεται, αυτόν τον ρόλο επιλέγουμε να εξελίξουμε…
