Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Από όσα μπόρεσα να παρακολουθήσω μέχρι τώρα για τις εξελίξεις στον ΕΔΟΕΑΠ (Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης και Περίθαλψης), έχω σχηματίσει την άποψη ότι ο κλάδος των δημοσιογράφων και γενικά του χώρου των μέσων ενημέρωσης έχει δύο επιλογές:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΡΩΤΗ: Αποδεχόμαστε τις κυβερνητικές θέσεις κάτω από την πίεση (ή το πρόσχημα) της έκθεσης της EUROSTAT για διαχωρισμό του πόρου 2% , που προέρχεται από τον ετήσιο τζίρο των Μ.Μ.Ε., για να πηγαίνει στην περίθαλψη και αφήνουμε σε αόριστο υπολογισμό τις συντάξεις και τα εφάπαξ για να καλύπτονται, λέει, με ανταποδοτικό τρόπο από τις όποιες εισφορές. Η επιλογή αυτή με μαθηματικούς υπολογισμούς και με επίγνωση της κατάστασης στην αγορά του τύπου και τω Μ.Μ.Ε οδηγεί σταδιακά σε πετσόκομμα των συντάξεων και σε περιορισμένη δυνατότητα καταβολής εφάπαξ. Είναι μια θέση, που υποστηρίζεται από αρκετούς εκπροσώπους των προεδρείων των Ενώσεων, όπως είδα, με στόχο τη διατήρηση του διαλόγου με την κυβέρνηση. Με μια κυβέρνηση, όμως, που δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει τον νόμο, που ίδια ψήφισε.
ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Αγωνιζόμαστε για ανατροπή αυτής της κυβερνητικής λογικής, διότι οι προτάσεις του κλάδου, (Καπάκου και άλλες), στις οποίες στηρίχθηκε εν πολλοίς ο τελευταίος νόμος για τη διάσωση του ΕΔΟΕΑΠ, δεν προέβλεπαν διαχωρισμό πόρων. Αντίθετα ήταν ενσωματωμένες όλες οι πηγές εσόδων, με συνυπολογισμό κόστους περίθαλψης, συντάξεων και εφάπαξ. Επομένως αυτό, που έχει καίρια σημασία τώρα είναι η αποτροπή των προθέσεων της κυβέρνησης και η τήρηση της αρχικής συμφωνίας. Δεν δεχόμαστε το “άλλα λέγαμε τότε και άλλα κάνουμε τώρα”. Φτάνει πια… Και για να επιτευχθεί ανατροπή αυτών των προθέσεων ένας δρόμος υπάρχει: Πολύμορφος αγώνας: Προσφυγές κατά της Έκθεσης της EUROSTAT και αντίδραση απέναντι στα κυβερνητικά σχέδια. Ο εκφοβισμός και οι απειλές για “νέο αδιέξοδο” δεν έχουν θέση στις δημοκρατικές κοινωνίες.
Συνεπώς ή συμβιβαζόμαστε με τα λίγα ή προσπαθούμε για το μείζον;
