Είναι γεγονός ότι δεν μου άρεζαν ποτέ οι εικονογραφίας ούτε βέβαια οι
αγιογραφίες. Πάντα ήμουν εναντίον των υπερβολικών εγκόσμιων και παραπειστικών σχολίων, είτε προέρχονται από fake-πηγές είτε από αθλητικές περιγραφές ακραίων δημοσιογράφων.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Σήμερα όμως, επιτρέψατε με να απιστήσω..Γιατί πρόκειται για τον μοναδικό -νομίζω εγώ- φίλο που είχα : τον Γιώργο Λιανη. Που μόλις κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο, με τίτλο «Συνομιλώντας με τον 20ο αιώνα» (εκδ. Ινφογνώμων).
Τι άγια γραφή από έναν κοινό δημοσιογράφο ! Και ποιος θα ορρωδούσε για να τον
παινέψουνε διακεκριμένοι συνάδελφοι και καλλιτέχνες ως τον καλύτερο στο είδος του σε πανελλήνια κλίμακα;
Τι εισηγήσεις και πρόλογοι είναι αυτοί; Από ποιες πένες και ποιες προσωπικότητες κάθε εποχής και κατηγορίας;Τι καθολική αναγνώριση είναι αυτή;
Κι εγώ που νόμιζα ότι είμαι ο μόνος που τον πίστευα και μιλούσα σαν να ήταν
θεός γι αυτόν, όταν οι «αγανακτισμένοι» του πετούσαν πέτρες; Κι εγώ που στον βωμό
του θυσίαζα τα πάντα για να τον υπερασπισθώ! Και ήμουν δίπλα του, χωρίς ο ίδιος
να το μάθει ποτέ, στις πιο δύσκολες πολιτικές στιγμές του.
Γιατί, δεν ήταν μόνο ο διαχρονικός αστέρας της δημοσιογραφίας το μοναδικό ατού του, ήταν και η συμμετοχή του στα πολιτικά δρώμενα που ρίσκαρε πολλά για να βάλει πλάτη στο
όνομα της ξαδέλφης του.
Ο Γιώργος Λιανης ήταν όμως τολμηρός πάντα. Από τότε που έπαιζε χαρτιά στο γνωστό καφενεδάκι της οδού Χρήστου Λαδά, με αντιπάλους τον σούπερ ποδοσφαιριστή Γιώργο Υφαντή και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο,μέχρι που ζήτησε να ψάξει για να γράψει για τους χιλιάδες αγνοούμενους της κυπριακής τραγωδίας.
Τι εποχές! Και τι δύσκολες συνθήκες! Και τι επιτυχίες! Θυμάμαι ότι πήγαμε στην Ξάνθη για να βρούμε έναν κυνηγημένο χουντικό βασανιστή, τον τρόπο που τον…παγίδευσε για ν αποσπάσει τη μαρτυρία του, μαγνητοφωνημένη.
Δεν υπήρχε. Ο Λιάνης ήταν μοναδικός, αδέκαστος, μέγας δάσκαλος στις συνεντεύξεις, δημιουργικός, ασυμβίβαστος, γενναιόδωρος, φιλοσοφημένος και λάτρης των Ρώσων λογοτεχνών όπως και άλλων τεχνών.
Στο βιβλίο, πολύ σωστά υπογραμμίζουν άνθρωποι των γραμμάτων ότι ο Λιάνης
πετυχαίνει να υπογράψει ένα επαγγελματικό εγχειρίδιο για τη λήψη συνεντεύξεων.
Αλλού τον εμφανίζουν ως «ποιητή της δημοσιογραφίας», καθώς περιγράφεται ως
δυνατός, αισιόδοξος,ευγενής και πολύ σπουδαίος οργανωτής..
Απόδειξη, ότι πήρε ένα μικρό χωριουδάκι (τον Άγιο Αχίλλειο) στις Πρέσπες, έκανε τα Πρέσπεια και τα ανέδειξε σε παγκόσμιο γεγονός, το οποίο προσκυνάνε υπουργοί, πρωθυπουργοί, αρχιεπίσκοποι και πατριάρχες, διανοούμενοι και καλλιτέχνες.Αν υπήρχαν δυο-τρεις άνθρωποι σαν κι αυτόν,ο καθένας στον χώρο του, την Ελλάδα θα την είχαν αλλάξει απολύτως..
Επίσης κάτι ξεχωριστό: ο Λιάνης ξέρει να πονάει και να έχει ευαισθησία για τους άλλους. Ξέρει να αγκαλιάζει το ωραίο. Κανείς δεν ξέρει τόσα πράγματα όσα αυτός.
Απόδειξη, ότι όταν πρωτοξεκίνησε από την εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» την
εκστρατεία με διανομή δώρων στις φτωχογειτονιές σε ανύποπτο χρόνο, ήταν
ο ίδιος που ξεροστάλιαζε στην Κάμαρα για μια ντόπια καλλονή και ήταν πάλι ο
ίδιος που βρέθηκε την περασμένη νύχτα να κοιμάται σπίτι μου στο πάτωμα -χωρίς
ντροπή…
Και η γιαγιά μου, η Ευσεβουλα, μόλις τον είδε είπε: Πάλι εδώ,βρε
γρουσούζικο; Σπίτι δεν έχεις;Πως το δέχεται η μαμά σου; Κι εκείνος με φλέγμα :
Ήμασταν σε αποστολή, στο Κιλκίς !
ΥΓ.Τα φετινά Πρέσπεια γίνονται στις 21-22 Αυγούστου,με εξαιρετικό πρόγραμμα.
Αξίζουν τον κόπο…
