Μέσα στην καθημερινότητα με την αγωνία για τις επιπτώσεις της πανδημίας λίγο χρόνο διαθέτουμε για να ασχοληθούμε με τα άλλα προβλήματα, αυτά που κάνουν πιο δύσκολη την ζωή μας, όχι εξαιτίας των μέτρων του Ν. Χαρδαλιά, αλλά λόγω της αυθαιρεσίας ή της αμέλειας κάποιων υπαλλήλων και αρμοδίων ως προς την εκτέλεση των καθηκόντων τους.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Τρανό παράδειγμα η εικόνα στο αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος”, όπου με το που φτάνεις για να ταξιδέψεις σου έρχεται στο μυαλό η φράση:”χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα”.
Πλησιάζεις για να δεις στον τεράστιο πίνακα των αναχωρήσεων την ακριβή ώρα της πτήσης σου και την πύλη εξόδου. Αμ δε… Δεκάδες πτήσεις βρίσκονται σε αναμονή για την ανακοίνωση της ακριβούς ώρας, ενώ είναι πιθανή και η αλλαγή της πύλης εξόδου.Οι γραμμές στον πίνακα αλλάζουν παταγωδώς, αλλά οι πληροφορίες είναι ίδιες.
Παίρνεις μια πρώτη απογοήτευση και προχωράς “εκεί που παν΄κι οι άλλοι”, φτάνοντας στον έλεγχο των αποσκευών. Υποθέτεις ότι η πτήση σου θα βρίσκεται στις πύλες 03 – 33 οπότε το ρισκάρεις και συνεχίζεις.
Σου κάνουν φύλλο και φτερό τις αποσκευές, σε βλέπουν ως ύποπτο από κόμης μέχρις ονύχων, βγάζεις ρολόϊ, ζώνη, ψιλά, γυαλιά, κομπολόϊ και κάθε μεταλλικό αντικείμενο, σου ψάχνουν τον υπολογιστή και στο τέλος σου λένε “μην αργείτε κύριε”, καθώς εσύ προσπαθείς να ξανασυμμαζέψεις τα συμπράγκαλά σου.
Και ενώ περνάς την δοκιμασία του ελέγχου φτάνεις μετά από μακρά πεζοπορία στις συνεχόμενες αίθουσες με τα καθίσματα αναμονής, όπου φυσικά ούτε αποστάσεις τηρούνται,ούτε μάσκες χρησιμοποιούνται, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Και πως να φορούν μάσκες οι άνθρωποι, αφού οι περισσότεροι πίνουν καφέ, τρώνε ένα σάντουιτς και αράζουν στα καθίσματα, ενώ άλλοι απλώνουν τις αρίδες και παίρνουν υπνάκους, αφήνοντας στην άκρη τα σπορτέξ ή τις σαγιονάρες…
Αυτή είναι η εικόνα των νεο-Ελλήνων, έτι δε και ενίων Ευρωπαίων, που πιο πέρα συνωστίζονται στα μπαρ και στους χώρους εστίασης για ένα σάντουϊτς, που τιμάται 5,10 ευρώ και ένα νερό 1,50 ευρώ.
Ρωτάς τους υπαλλήλους “γιατί ρε παιδιά 5,10 ευρώ” ένα φτωχό σάντουιτς; Σε κοιτούν βλοσυρά, σαν να είσαι ιδιαίτερα ενοχλητικός και περνούν στον επόμενο πελάτη, που ανυπομονεί να δαγκώσει τα σαλάμια και τα τυριά…
Πηγαίνεις πάλι στην κρεμασμένη οθόνη για να δεις ώρα πτήσης και πύλη, αλλά εις μάτην. Ρωτάς τις κοπέλες με τις λευκές μπλούζες στα γκισέ της πύλης 9, που έχει ανοίξει, αλλά δεν έχουν ιδέα για την δική σου πτήση, ούτε διάθεση να σε εξυπηρετήσουν.
Ύφος, τουπέ και γοητεία απέναντι σε έναν κόσμο, που βιάζεται να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο, βιάζεται να φτάσει στον προορισμό του, βιάζεται να φορτώσει και να ξεφορτώσει βαλίτσες, ανυπομονεί να πάει στις παραλίες και αντί για ξεκούραση αισθάνεται ήδη ταλαιπωρημένος.
Πολύβουο το αεροδρόμιο “Ελ. Βενιζέλος”. Αλλά σου δίνει την αίσθηση μιας αρχόμενης εικόνας χαμηλής ποιότητας υπηρεσιών, καθώς οι άνθρωποι τρέχουν και δεν φτάνουν, οι υπάλληλοι ιδρωκοπούν, οι επιτήδιοι οικονομούν και οι διαχειριστές ψάχνονται για τα κέρδη της σεζόν.
Καθώς η πτήση αργεί αναγκάζεσαι να πας στην τουαλέτα… Και ω της έκπληξης. Επιτέλους ένας χώρος πεντακάθαρος με σαπούνια, ζεστό νερό, χαρτιά χεριών, μηχανήματα θερμού αέρα και όλα να μοσχοβολούν.
Στο έντυπο με τις ερωτήσεις “τι σας άρεσε στο αεροδρόμιο” θα απαντούσα κατηγορηματικά: “Πρώτο βραβείο οι τουαλέτες…”
Ελλάς το μεγαλείο σου…
