Ευτυχώς που μας επισκέφθηκε – ελπίζουμε για λίγο – ο κορονοϊος στην χώρα μας… Ναι, ευτυχώς επαναλαμβάνω και με γνώση του τι γράφω, γιατί αλλιώτικα δεν θα είχαμε μάθει τι σημαίνει και πως λειτουργεί η λεγόμενη εξ αποστάσεως εκπαίδευση.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Ευτυχώς, που ο απρόσκλητος επισκέπτης πέρασε στην Ελλάδα, αφήνοντας το θλιβερό στίγμα του παντού. Αλλά, απ την άλλη μεριά, δεν πρέπει να αγνοούμε τα δυσανάλογα θετικά στοιχεία που έφερε. Όπως την ξαφνική συνειδητοποίηση της σημασίας που έχει η ατομική ευθύνη,η συλλογικότητα και ο αλτρουισμός. Αλλά, την ίδια στιγμή μαθαίνουμε υποχρεωτικά πως γίνεται η επιμόρφωση από μακριά, χωρίς την ανάγκη να είμαστε σχολείο η φροντιστήριο..
Όταν ήρθαν πριν ένα μήνα από το Χονγκ Κονγκ στη Θεσσαλονίκη οι δυο μικρές και πανέμορφες εγγονές μου Ιόλη και Νεφέλη, όλοι εδώ ήμασταν επιφυλακτικοί και αναγκαστικά καχύποπτοι. “Φύγαμε για 20 μέρες, αφού εκεί έκλεισαν τα σχολεια”, μου είπαν όλο χαρά.Και η μαμά τους,αυστηρή και δεσποτική πρόσθεσε: “Μη νοιαζεσαι, το πρωί θα είναι απασχολημένες, τα μαθήματα θα τα κάνουν ηλεκτρονικά, με απευθείας συνδέσεις επί 4 ώρες…”
Λέω μέσα μου, αδύνατον! Και όμως, μου προσθέτει:”Μέσα σε λίγες ώρες πάρθηκε η απόφαση, έγιναν οι προετοιμασίες, οι εγκαταστάσεις και μας ευχήθηκαν καλό ταξίδι.”
Δεν έχει ξαναγίνει. Η τεχνολογία με ξεπερνάει. Όλα τα μαθήματα έξ αποστάσεως και μάλιστα με ελεγχόμενη πρόοδο; Ναι, γιατί κάτι έχει αλλάξει παγκοσμίως. Μόνο, κάποιους ιούς άφησαν να περιφέρονται ελεύθερα και να τρομοκρατούν τον κόσμο…
Ευτυχώς, που βρέθηκε την ύστατη στιγμή η υπουργός παιδείας και μίλησε γι αυτό που από καιρό είναι γνωστό. Μαθήματα από το σπίτι.Με παιδιά συνδεδεμένα με υπολογιστές με τα σχολεία. Με έλεγχο της εξέλιξης και της προόδου.Με αξιολόγηση και εκσυγχρονισμό. Επιτέλους. Κάτι οφείλουμε στην αιφνιδιαστική επίσκεψη του κορονοϊού στην χώρα μας…
Έτσι, πάνε περίπατο τα σχέδια της πολιτικής για την παιδεία του ΚΚΕ, που είχαν εκπονηθεί με μεγάλη φροντίδα. Και είχαν προχωρήσει στην ενημέρωση όλης της επικράτειας .Δεν λέω ότι λύθηκε το πρόβλημα. Λέω ότι λίγο-λίγο παρακολουθούμε τις εξελίξεις.Και αφού δεν πρωτοπορούμε, τουλάχιστον προσαρμοζόμαστε.
Για να μην αναφερθώ στο άλλο άκρο,στην περίπτωση του ελβετικού σχολείου “Λε
Ροσε”,που απαιτεί όμως 100.000 ευρώ τον χρόνο, από κάθε μαθητή για να σπουδάσει.
Αυτοί όμως είναι οι επώνυμοι και οι προνομιούχοι. Είναι η λεγόμενη χρυσή νεολαία,που όπως αναφέρεται στην “Φιγκαρο” καταπίνουν τις πίστες του σκι την ώρα που γίνονται μαθήματα διοίκησης, μαθηματικών, Γαλλικών κλπ. σε παιδιά από 8 έως 18 χρόνων, στο πιο επίλεκτο σχολείο του κόσμου. Εκεί οι γονείς κάνουν ουρές για να εγγραφούν οι…κανακάρηδες. Αλλά, όλα στο τέλος έχουν τον ίδιο παρονομαστή…
