Ο δικός μου, είναι ένα φτωχαδάκι από την Τούμπα, που περιμένει όταν αρχίζει ένας ποδοσφαιρικός αγώνας να περάσει την καγκελωτή πόρτα, να τρυπώσει δηλαδή, για να μπει τζάμπα στο γήπεδο, να γίνει ένα με τον συρφετό, να χαρεί, να φωνάξει, να βρίσει, να ελευθερωθεί.
Αυτός ήμουν εγώ, μικρός. Όταν έπαιζε η εθνική ομάδα, άλλαζα γήπεδο, πήγαινα Καυτατζόγλειο. Και περίμενα, την έναρξη του αγώνα. Και ένα λεπτό μετά, τη στιγμή που έκλεινε η μεγάλη είσοδος των αριθμημένων εγώ περνούσα από την χαραμάδα για να βρω την απόλαυση…
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Ό,τι και να περιγράψω, αυτή η στιγμή ήταν μοναδική. Ήμουν τυχερός. Το σύστημα πάντα έπιανε. Ο πορτιέρης ούτε ρωτούσε, ούτε φώναζε, ούτε με κυνηγούσε σαν τζαμπατζή. Έτσι, είδα μεγάλους αγώνες. Την Μίλαν, τη Ρεάλ, τους παίκτες, τα ινδάλματα. Τους ακουμπούσα όταν έφευγαν, ακόμα ιδρωμένοι, βρεμένοι από το μπάνιο κι ενώ γύρω ο κόσμος φώναζε πότε εναντίον, πότε υπέρ… Δεν μ ένοιαζε.
Έτσι έγινα οπαδός. Και συνήθισα να μιλάω βρώμικα στο γήπεδο. Και ν ακούω τους άλλους να βρίζουν. Και κατά βάθος να μ αρέσει. Όπως ένα κακόμοιρο επόπτη γραμμών, που κινούνταν κοντά στην κερκίδα κι όταν έκανε κάποιο λάθος άκουσε τα εξ αμάξης για τον ίδιο, για τη γυναίκα του, τη γιαγιά του, όλη την οικογένεια..
Αυτό ήταν και είναι ακόμα το ποδόσφαιρο. Εκτός πανδημίας. Για να μην πω και τις καθημερινές, μετά από το σχολείο, σταματούσαμε στην πλατεία Δικαστηρίων για ένα διπλό, καμία δεκαριά συμμαθητές, βάζαμε τις τσάντες για τέρμα και παίζαμε μια ώρα για εκτόνωση. Απέναντι, η εργατική εστία και το σπίτι του Σκανδάλη (που ήταν σέντερ φορ),στις παιδικές
αναμετρήσεις. Που; Εκεί που πότισε με τον ιδρώτα του ο “άγιος Κούδας” και
πολλοί άλλοι επώνυμοι της πλατείας…
Τι λέω τώρα… Κι έρχονται χθες μια σειρά κοιλαράδες, βγαλμένοι από τις χρυσές φωλιές τους, άνθρωποι που δεν ξέρουν τι θα πει οφσάιντ και πότε ένα πέναλτι είναι καλά χτυπημένο και προσπαθούν σε μια νύχτα να ρίξουν τον πύργο που στήσαμε με τα όνειρα μας, από παιδιά. Αλλά, δεν έπιασε. Το πραξικόπημα αποδείχθηκε φιάσκο. Ξεφούσκωσε σε λίγες ώρες.
Γιατί, μόλις έμαθαν τα νέα, στην Αγγλία και κάπου αλλού, τα παιδιά κατέβηκαν αμέσως στους δρόμους και είπε ο πρωθυπουργός (αυτός ο ξεχτένιστος), με την περίεργη φωνή: όχι.
Και πρώτες οι αγγλικές ομάδες μαζεύτηκαν στο καβούκι τους. Ήταν μια ωραία ευρωπαϊκή ατμόσφαιρα, όσα ζήσαμε στις αρχές της βδομάδας. Και τα χρυσά αλογάκια, που τους ακολουθούν ,την πάτησαν για τα καλά.
Για να μπορεί ο Γιώργος, τώρα που μεγάλωσε, να βλέπει καθημερινά από την τηλεόραση αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ…
