Στην Επανομή πηγαίνω πολλά χρόνια. Παλιά την γράφαμε με ω – Επανωμή. Ο εκμοντερνισμός και τα ρεύματα της εποχής πήραν φαλάγγι και την γλώσσα. Σε όλα απλούστευση...
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Πηγαίνω, λοιπόν, πολλά χρόνια. Οι φίλοι μου από Τρίλοφο και Πλαγιάρι κατέφευγαν συχνά εκεί για τα εξαιρετικά αρωματικά τσίπουρα. Και καθώς λένε “δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι”, μπήκα και εγώ στο παιχνίδι…
Τα τσίπουρα του Σαββάτου έγιναν “θεσμός”. Πότε στο Πλαγιάρι και πότε στην Επανομή. Φίλοι οι ιδιοκτήτες των ουζερί. Να μην στενοχωρουμε κανέναν.
Στην Επανομή εκεί στην αγορά υπήρχαν μικρά ουζερί. Μερικές φορές σου σέρβιραν στο πόδι. Μεζές στο πιατελάκι, δυο σφηάκια και έφυγες.
Το “Δίχτυ” όμως ήταν διαφορετικό. Πιο μεγάλο. Κιθάρες κρεμασμένες στον τοίχο, γύρω σε παλιά δίχτυα, διάκοσμος με κοχύλια και μεγάλα όστρακα και προπαντός χαμόγελα.
Μερικές φορές στα ουζερί της Επανομής συναντούσα τον Μανώλη Ρασούλη και τον Νίκο Παπάζογλου. Ο Νίκος έχει γράψει και τους “Φανούς”, τραγούδι που αναφέρεται στην Επανομή και στον δύσκολο κάβο της… Πόσες ιστορίες δεν ακούσαμε και πόσες δεν αφηγηθήκαμε. Πόσα ανέκδοτα δεν είπαμε και πόσες φάρσες δεν κάναμε…
Ωραίες παρέες, που τα χρόνια και οι καιροί τις αποδεκάτισαν. Ούτε οι γιατροί δεν άντεξαν. Άλλαξαν και τα μαγαζιά. Άλλα έκλεισαν και άλλα μετακόμισαν, όπως το “Δίχτυ”, που τώρα βρίσκεται στην Παραλία Επανομής. Στην ίδια σειρά υπάρχουν δύο – τρία μαγαζιά ακόμη, που τα Σαββατοκύριακα δουλεύουν καλούτσικα.
Ο πολύς κόσμος, όμως, πηγαίνει στον Ποταμό, καθότι στα “μπιτσόμπαρα” γράφονται σύγχρονες πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες, άλλοτε με τα μάτια και άλλοτε – πιο απόμερα- με τα κορμιά…
Κάθε εποχή έχει τα δικά της. Σημασία έχει να την ζει κανείς, επιλέγοντας ο, τι τον ευχαριστεί.
