Γύρω μαυρίλα. Ιώσεις, εμπύρετα συμπτώματα, απουσίες των μισών μαθητών από τα σχολεία, ειδήσεις για νέους θανάτους από γρίπη, φρίκη για την επιδημία του κορονοϊού, κρούσματα στην Ευρώπη, καραντίνες σε κρουαζιερόπλοια, απαγορεύσεις πτήσεων, παγκόσμια αγωνία και μαζί η πίκρα για τον θάνατο ενός Κινέζου γιατρού, που ήταν ο τραγικός “προφήτης” της πολύνεκρης μάστιγας.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Είτε διαβάσεις τις ειδήσεις στο διαδίκτυο, είτε τις βλέπεις στην τηλεόραση, είτε τις ακούς στο ραδιόφωνο ένα και το αυτό είναι. Μιζέρια κατ΄άντιγραφήν. Τα ίδια θέματα και με την ίδια σειρά αξιολόγησης. Μιζέρια copy paste (που θα έλεγε και ο αλήστου μνήμης υπουργός υγείας).
Από τον κορονοϊό, στη Μόρια, από την Λιβύη στη Συρία, από τον Ερντογάν στον Πούτιν, από τα Εξάρχεια στη Μενάνδρου, από τα εγκλήματα στην Κρήτη στους βιασμούς της Ηλείας, από τις συμπλοκές κακοποιών στα μαχαιρώματα του κέντρου της Θεσσαλονίκης, από την δίκη για το φόνο της Τοπαλούυδη στην παραλία της Πάτρας για να δούμε πως εκβράστηκε νεκρό ένα βρέφος…
Μια τραγική περιδιάβαση στα γεγονότα, με ολίγη διάνθιση από πολιτική και κορώνες από την Βουλή, με παρουσιαστές και παρουσιάστριες, που έχουν κάνει καραμέλα την έκφραση “ραγδαίες εξελίξεις” και ας πρόκειται απλώς για μια ακόμη αντίδραση των κατατρεγμένων στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Και ξανά στις οθόνες η Μόρια μέχρι να πάρουν την σκυτάλη τα μεσημβρινάδικα και να αρχίσουν να λένε γι αυτούς που ζούνε χώρια. Απ΄την Μόρια στους χώρια…
Και άντε τώρα να έχεις διάθεση να πας σε χαρούμενα γενέθλια. Και όμως πας. Και αφού γίνει η πρώτη επισκόπηση της ημέρας για καιρό και επιπτώσεις στην υγεία, λόγω και της έξαρσης των ιώσεων, σε συζητήσεις μεταξύ τυρού και ξηρών καρπών, έρχεται η ώρα για σχόλια επί των ψυχαγωγικών προγραμμάτων της τηλεόρασης.
Η κυρία Πέγκυ Ζήνα μετά του αειθαλούς Δάκη διασώζουν τα ολίγα ποιοτικά προσχήματα, αλλά το βαρύ κλίμα παραμένει. Οι φίλοι δεν έχουν διάθεση για πολλά – πολλά μέχρι , που μπαίνει στο σαλόνι η Μαρία, μια νέα κοπέλα, φίλη της εορτάζουσας.
Ευχάριστη με χαμόγελα, διπλά φιλιά στα μάγουλα και διάχυτη χαρά.
“Από που έρχεσαι Μαράκι” την ρωτάει η μαμά της εορτάζουσας από δίπλα μου.
“Από το νοσοκομείο, από το Θεαγένειο” απαντά η Μαρία.
“Και καλά, προς τι τόσα χαμόγελα, τόση χαρά;”
“Είμαι πολύ χαρούμενη. Πρώτον γιατί πήγε πολύ καλά η επέμβαση στη θεία μου (αδελφή της μαμάς μου). Τελικά δεν χρειάστηκε να γίνει ολική… ”
“Και δεύτερον;”
“Και δεύτερον γιατί έπαθα πλάκα με αυτό το νοσοκομείο. Όλα πεντακάθαρα, στη θέση τους. Τα κρεβάτια στρωμένα, στο διάδρομο καθαρίστριες, οι τουαλέτες να λαμποκοπούν… Και το προσωπικό, τι να σας πω; Όλοι υπέροχοι. Ευγενικοί γιατροί, χαμογελαστές νοσοκόμες και πάνω απ΄όλα άνθρωποι. Φανταστείτε τη σκηνή: Μια νοσηλεύτρια κρατούσε και τα δύο χέρια της θείας μου όταν της έπαιρναν αίμα. Με τόση τρυφερότητα…”
Τα άκουγα και δεν πίστευα στα αυτιά μου. Ήξερα από παλιά το Θεαγένειο νοσοκομείο. Είχα καλούς φίλους εκεί. Κορυφαίους γιατρούς, διευθυντές μονάδων. Αλλά νόμιζα ότι θα πηγαίναμε από το κακό στο χειρότερο.
Διαψεύστηκα με όσα άκουσα από την Μαρία. Και πήρα μια ανακούφιση, μια χαρά… Μου έβαλαν κι ένα ωραίο ουίσκι σε ψηλό και το ευχαριστήθηκα…
