Δεν ξέρω αν θα πρέπει να χαίρομαι ή να λυπάμαι με τις ανακοινώσεις και τους σχεδιασμούς για σταδιακή χαλάρωση των μέτρων, καθώς η δημοσιογραφική μου καχυποψία, που δεν λέει να με εγκαταλείψει ακόμα, μου λέει ότι τελικά δεν θα εισακουστεί πλήρως ο καλός μας άνθρωπος Σωτήρης Τσιόδρας και τελικά θα γίνει ευρεία άρση των περισσότερων περιοριστικών μέτρων από 4 Μαίου.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Θα περάσει δηλαδή η άποψη άλλων μελών της επιτροπής των ειδικών, που θέλουν να επανέλθουμε στην κανονικότητα, έστω και μερική, γιατί δεν θα αντέξει η οικονομία, παρότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης διακηρύσσει μέχρι τώρα το “πρώτα η υγεία και μετά η οικονομία”.
Όταν βλέπει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση καθυστερεί να ανοίξει τους κρουνούς των χρηματοδοτήσεων, όταν ο γκρινιάρης επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης καραδοκεί στη γωνία να τον καταγγείλει για διασπάθιση δημοσίου χρήματος και όταν οι επαγγελματίες και οι επιχειρήσεις διατυμπανίζουν ότι καταστρέφονται πώς να επιμείνει σε μια ελεγχόμενη έστω καραντίνα;
Ύστερα είναι και η ψυχολογία των μαζών, που θέλουν να πάρουν ανάσα, να χαρούν, να ξαναβρούν τους ρυθμούς της …κανονικής κανονικότητας, που θα έλεγε και η κυρία Σία Κοσιώνη, δείχνοντας και η ίδια μια βιασύνη για να φορέσει τα μοντελάκια της καλοκαιρινής σεζόν.
Μου φαίνεται όμως ότι μάλλον ετοιμαζόμαστε να πάμε ξυπόλητοι στα αγκάθια, καθώς ο καταραμένος ιός όχι μόνο δεν μας έχει εγκαταλείψει, αλλά εμφανίζεται από εστία σε εστία. Ποιος θα το περίμενε να πάρει σβάρνα τόσους ασθενείς και υγειονομικούς σε δύο κλινικές της Αττικής; Ποιος μπορεί να ξέρει τι μεταλλάξεις εκκολάπτονται σε καταυλισμούς και σε δομές φιλοξενείας μεταναστών; Ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι δεν θα πάρει αμπάριζα πάρκα και πλατείες;
Αλλά και πόσο έτοιμοι είμαστε να πάμε σε μαγαζιά λιανικής, σε καφετέριες και εστιατόρια, καθήμενοι σε απόσταση δύο μέτρων ο ένας από τον άλλο; Εδώ βλέπεις ακόμα και τώρα , εν μέσω πανδημίας, σε ορθάδικα – ντελιβεράδικα να κάθονται στα σκαμπό τρεις – τρεις και να πίνουν ανυποψίαστοι φρέντο καπουτσίνο…
Σκεφτείτε τι έχει να γίνει στα beachbar και στις παραλίες της μαζικής ξάπλας. Σιγά μην προσαρμοστεί ο νεο-Έλληνας, σιγά μην δείξει σεβασμό στο διπλανό του. Θα σε φάει λάχανο για μια πριβέ ξαπλώστρα και για μια θέση στο υπαίθριο πάρκινγκ.
Δυστυχώς έτσι είμαστε. Και όσοι φάνηκαν ότι συμμορφώθηκαν στα τελευταία αυστηρά μέτρα του Νίκου Χαρδαλιά το έκαναν μάλλον για να γλιτώσουν την “καμπάνα” των 300 ευρώ και τις πινακίδες των αυτοκινήτων – ινδαλμάτων τους, παρά από υπευθυνότητα πολιτισμένων ανθρώπων. Μέσα σε αυτά φυσικά και από τον φόβο μην κολλήσουν τον καταραμένο ιό. Να προφυλάξουμε τσέπη, φιγούρα και σαρκίον δηλαδή.
Έβλεπα και πάλι εδώ σε μια λαϊκή αγορά της Καλαμαριάς το τι γινόταν χθες. Παραλίγο να φτάσουμε στο “πατείς με πατώσε”. Προχωρούσαν κάτι κυρίες με έμφορτα καροτσάκια, έτοιμες να σε σπρώξουν στην άκρη για να προλάβουν να πάρουν από τους πάγκους τα πιο φρέσκα μαρουλάκια και τα πιο μεγάλα αγγουράκια…
Να τα βλέπεις όλα αυτά, και να σκέφτεσαι αν πράγματι θέλεις να βγεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον ή να μείνεις μέσα. Να τα βλέπεις και να εύχεσαι να βάλει ο Θεός το χέρι του, εισακούοντας τις αγωνίες και όσα φοβάται ενδόμυχα ο ευλαβής καθηγητής.
