Ξεναγήσεις στα ομορφότερα νησιά και τοπία της χώρας μας
Από ταξιδιωτικό οδοιπορικό
του Νίκου Δημαρά
Φτάνοντας στη Λήμνο και κατεβαίνοντας από το πλοίο βλέπουμε απίστευτες εικόνες: Οι πιο πολλοί ταξιδιώτες είναι συνοφρυωμένοι και άλλοι κλαίνε εκεί στο λιμάνι. Κλαίνε και αυτοί που φτάνουν και αυτοί που φεύγουν.
Ε, ναι. Στη Λήμνο κλαις δυο φορές: Τη μία όταν φτάνεις στο νησί μετά την ταλαιπωρία με το πλοίο της άγονης γραμμής και από απογοήτευση λόγω της πρώτης εικόνας, που βλέπεις και την δεύτερη φορά όταν φεύγεις, από λύπη για όσα αφήνεις πίσω. Και δεν είναι λίγα: Η φιλοξενία, το ζεστό περιβάλλον, οι ομορφιές του τοπίου και η οικειότητα των ανθρώπων σε αιχμαλωτίζουν σιγά – σιγά.
Ξυπνάω την πρώτη μέρα και βλέπω μπροστά μου τον κόλπο του Μούδρου με μήκος 15 χιλιομέτρων μέχρι το πέλαγος. Ο μεγαλύτερος κόλπος στο Αιγαίο. Μέσα εδώ 300 καράβια των συμμαχικών δυνάμεων ετοιμάστηκαν για να καταπλεύσουν στον Ελλήσποντο το 1915, με πολυάριθμα πληρώματα, που πήραν μέρος στη μάχη της Καλλίπολης, την πιο φονική επί ευρωπαϊκού εδάφους με περίπου 200.000 νεκρούς, μου λέει ο Αριστείδης Τσοτρούδης, ο πιο έγκριτος συγγραφέας και ερευνητής του τόπου. Στους πέριξ λόφους και στα κοιμητήρια της Λήμνου έχουν ενταφιαστεί δεκάδες χιλιάδες Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί, Εγγλέζοι και άλλοι. “Τώρα ετοιμαζόμαστε για την επέτειο των 100 χρόνων, αλλά δεν βλέπουμε ενδιαφέρον από την πολιτεία και τις τοπικές αρχές για σοβαρές εκδηλώσεις. Εδώ θα μπορούσαν να έλθουν δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες με τεράστια οφέλη για τον τόπο”.
Αριστερά μας απλώνεται κάμπος, όσο κόβει το μάτι σου. Αμπέλια, συκιές, αμυγδαλιές και άλλα οπωροφόρα, ενώ ανάμεσα από τους θάμνους πετάγονται χαριτωμένα αγριοκούνελα, που έχουν γίνει ο φόβος και ο τρόμος των κατοίκων, διότι καταστρέφουν τα σιτηρά και τις άλλες καλλιέργειες. Έγιναν πολλές προσπάθειες εξόντωσής τους, αλλά οι κουνέλες γεννούν ασταμάτητα…
Έτσι οι εκτάσεις – περίπου 50.000 στρέμματα- μένουν ακαλλιέργητες, κάτι, που μέχρι τώρα βόλευε τους διάφορους αγροτοπαράγοντες, αλλά και πολλούς αγρότες, που εισπράττουν ακόμη ικανοποιητικές επιδοτήσεις. “Έχουμε και κάτι τρωκτικά, που τόσα χρόνια έτρωγαν αχόρταγα, αλλά έργο δεν έκαναν” μας λέει ο Κώστας Χριστοδούλου, πρώην κοινοτάρχης στο Ρεπανίδι.
Η Λήμνος είναι μια αντιπροσωπευτική μικρογραφία της Ελλάδας. Έχει γόνιμο έφαφος, όμορφη και πλούσια γη, εξαιρετικά αλιεύματα, υπέροχα σημεία για τουριστική ανάπτυξη, βολικές συνθήκες για δημιουργία μεταποιητικών και άλλων μονάδων, αλλά δεν γίνεται τίποτα. Δεν έρχεται η ανάπτυξη, μάλλον από ολιγωρία. Λέει να ρθει αλλά δεν έρχεται. Σαν το πλοίο της άγονης γραμμής…
