Τις μέρες αυτές εγκαινιάσθηκε και λειτουργεί – έως τέλος Φεβρουαρίου – η αναδρομική έκθεση του σκιτσογράφου Γιώργου Ακοκκαλίδη, στο κτίριο της ΕΣΗΕΜ-Θ (Στρ.Καλλάρη 5), με πρωτοβουλία του μορφωτικού ιδρύματος της Ένωσης.

 

Θα ήθελα να γράψω δυο λόγια για την περίπτωση Ακοκκαλίδη. Γιατί, η περίπτωση αυτή – να το πω πιο σωστά- η προσωπικότητα αυτή, δεν εξαντλείται μόνο  μέσα από τις  πετυχημένες καρικατούρες, που σχεδιάζει και το πολιτικό σχόλιο, που εμφανίζεται στις
ατάκες των πρωταγωνιστών του.

 

Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης

 

Τα σκίτσα του Ακοκκαλίδη και ο εκάστοτε πετυχημένος σχολιασμός είναι η μια πλευρά του ταλέντου του. Γιατί η άλλη, η πιο ουσιαστική -κατά την άποψη μου βέβαια -είναι η σφαιρική θεώρηση του πολιτισμού των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και η εκλαΐκευση των μηνυμάτων που μας έχουν κληροδοτήσει, ως αιώνιο θησαυρό και ως παντοτινή περιουσία του ελληνικού λαού.

Μιλάω για τις αρχαίες τραγωδίες που έχουν διασωθεί και εξακολουθούν να παίζονται απ άκρου εις άκρον της γης με την φρεσκάδα και τη ζωντάνια της πρώτης φοράς. Εκεί είναι η πρωτοπορία. Εκεί είναι το εύρημα που το ακολούθησαν και το ακολουθούν έκτοτε οι δεκάδες συγγραφείς-σχεδιαστές ανά τον κόσμο.

 

 

Εκεί έγκειται η τόλμη,η υπομονή και η οξυδέρκεια του Ακοκκαλίδη, που έφερε στην πρώτη γραμμή κατανόησης τον αρχαίο ελληνικό λόγο, από τον Αριστοφάνη μέχρι τον μυθικό Οδυσσέα. Μην ξεχνάμε ότι η πρώτη κωμωδία που κυκλοφόρησε το 1983, η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, έκανε μόνο σε ένα μήνα δυο εκδόσεις, δηλαδή 10.000 αντίτυπα.

Σήμερα οι διασκευές σε κόμικς των 11 κωμωδιών του Αριστοφάνη ξεπερνούν σε πωλήσεις στην Ελλάδα,το ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Και βέβαια έχουν βραβευθεί διεθνώς, έχουν δημοσιευθεί σε τεύχη της ομογένειας σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες με πρόσφατη την τουρκική.

Η διεθνής απήχηση του έργου του, οι πάμπολλες επανεκδόσεις, η κατάκτηση και του Διαδικτύου υπογραμμίζουν το μέγεθος της επιτυχίας. Και όμως, ο Γιώργος ξεκίνησε την καριέρα του ως γελοιογράφος με μακρά θητεία στην εφημερίδα “Θεσσαλονίκη”.

“Είναι μεγάλο βάσανο για μένα αυτά τα καρέ που επαναλαμβάνονται, οι φάτσες που σχεδιάζονται δεκάδες φορές, τα αντικείμενα στους χώρους, οι λεπτομέρειες στα αξεσουάρ που φορούν οι ήρωες, τα σπίτια, οι ναοί, τα εφέ, όλα”, έλεγε, όταν πρωτοξεκίνησε πριν 40 περίπου χρόνια. Αλλά σήμερα, η σύζευξη της ιστορίας και της νεωτερικής έκφρασης της γραφιστικής αφήγησης, αποτελεί σίγουρη συνταγή επιτυχίας, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το ελληνικό κοινό είναι συνήθως δεκτικό σε ιστορικά θέματα.

Εξάλλου, όπως ισχυρίζεται η Ιωάννα Παπάκη σε διδακτορική διατριβή που κάνει σε πανεπιστήμιο του Βερολίνου, τα κόμικς βρίσκονται παγκοσμίως σε άνθιση και η δημοτικότητα τους αυξάνεται με σταθερούς ρυθμούς, ενώ η ποικιλία είναι τεράστια και
οι πειραματισμοί συνεχείς.

Όσον αφορά τη διασκευή λογοτεχνικών κειμένων σε γραφιστικές αφηγήσεις, αποτελεί από τις αρχές του 21ου αιώνα έναν από τους πιο ισχυρούς πυλώνες μέσα στην γενικότερη εξέλιξη του μέσου. Ο Ερωτόκριτος, ο Ροΐδης σε εικονογραφημένο περιεχόμενο, τα Μυστικά του βάλτου της Δέλτα, το Κεφάλαιο του Μαρξ και πάμπολλα αλλά κείμενα έγιναν προσβάσιμα από το πλατύ κοινό χάρη στην εικονοποίηση και το νέο τρόπο αφήγησης της ιστορίας.

Παρά την σύγχρονη παντοδυναμία της εικόνας και το λαμπρό της μέλλον και παρά την περιγραφή του λόγου από κάποιους ως κάτι που ανήκει στο παρελθόν, στην περίπτωση των κόμικς αλληλοσυμπληρώνονται, το μέσο φαίνεται να αποτελεί τον απόλυτο συνδετικό κρίκο που γεφυρώνει μια αιωνιότητα..