Έφυγε χθες από τη ζωή η επίτιμη πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών Μακεδονίας – Θράκης Περσεφόνη Μήττα, που επί χρόνια πρωτοστατούσε σε αγώνες για την βελτίωση των συνθηκών νοσηλείας των ασθενών,αλλά και για ασφαλιστικά και άλλα θέματά τους.
Σε ανακοίνωσή του το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου, εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στους συγγενείς και στους οικείους της και αναφέρει:
«Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσουμε την ανείπωτη θλίψη μας και την βαθύτατη συγκίνηση μας για την απώλεια της Περσεφόνης. Ήταν η μάνα όλων μας των καρκινοπαθών, ενδιαφερόταν, πονούσε και έτρεχε για όλους μας ακόμα και όταν η υγεία και οι δυνάμεις της είχαν κλονιστεί».
Η Περσεφόνη Μήττα ήταν μια μαχητική Θεσσαλονικιά, ένας αεικίνητος άνθρωπος, που από τη μια πλευρά πάλευε εναντίον της δικής της νόσου και από την άλλη κινητοποιούσε τους καρκινοπαθείς και τους συγγενείς τους για διεκδικήσεις, που είχαν σχέση με τις συνθήκες νοσηλείας, με επιδόματα, συντάξεις κ.λ.π.
Οι αγώνες της καταγράφονταν σε δεκάδες παρεμβάσεις, σε άρθρα και ανακοινώσεις, που η ίδια η Περσεφόνη προσκόμιζε στις εφημερίδες ή έβγαινε να πει τις απόψεις της στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα της Θεσσαλονίκης.
Η ίδια επισημαίνει πως αν ήταν διαφορετικός ο τρόπος αντιμετώπισης των καρκινοπαθών στα ελληνικά νοσοκομεία, θα καταγράφονταν τουλάχιστον 25% λιγότεροι θανάτοι και ταυτόχρονα καταγγέλλει ότι αν κάποιος ασθενής είναι άνω των 60 ετών και έχει επιθετικής μορφής καρκίνο, αφήνεται αβοήθητος στο σπίτι του.
«Σήμερα τα ελληνικά νοσοκομεία υπολειτουργούν. Δεν υπάρχουν γιατροί και νοσηλευτές. Έτσι ενώ ένας καρκινοπαθής θα πρέπει να μείνει στο νοσοκομείο αρκετές ημέρες για να ολοκληρώσει την θεραπεία του, πολλές φορές αναγκάζεται να πάρει εξιτήριο μόλις σε δύο ημέρες. Αν υπήρχε άλλος τρόπος αντιμετώπισης των ασθενών, σίγουρα θα είχαμε 25% λιγότερους θανάτους. Επιπλέον, οι περισσότεροι γιατροί υιοθετούν την άποψη πως αν ο καρκίνος είναι επιθετικός και ο ασθενής είναι άνω των 60 ετών, δεν υπάρχει σωτηρία και τον αφήνουν να πεθάνει. Αυτό το είχε πει και ένας γιατρός σε ένα ιατρικό συνέδριο, όταν δεν είχε καταλάβει την ύπαρξή μου στην αίθουσα.
Θα είχε σωθεί το 25% των καρκινοπαθών
Σε μια από τις παρεμβάσεις της είχε αναφέρει ότι αν ήταν διαφορετικός ο τρόπος αντιμετώπισης των καρκινοπαθών στα ελληνικά νοσοκομεία, θα καταγράφονταν τουλάχιστον 25% λιγότεροι θάνατοι και ταυτόχρονα είχε καταγγείλει ότι αν κάποιος ασθενής είναι άνω των 60 ετών και έχει επιθετικής μορφής καρκίνο, αφήνεται αβοήθητος στο σπίτι του.
«Σήμερα τα ελληνικά νοσοκομεία υπολειτουργούν. Δεν υπάρχουν γιατροί και νοσηλευτές. Έτσι ενώ ένας καρκινοπαθής θα πρέπει να μείνει στο νοσοκομείο αρκετές ημέρες για να ολοκληρώσει την θεραπεία του, πολλές φορές αναγκάζεται να πάρει εξιτήριο μόλις σε δύο ημέρες. Αν υπήρχε άλλος τρόπος αντιμετώπισης των ασθενών, σίγουρα θα είχαμε 25% λιγότερους θανάτους. Επιπλέον, οι περισσότεροι γιατροί υιοθετούν την άποψη πως αν ο καρκίνος είναι επιθετικός και ο ασθενής είναι άνω των 60 ετών, δεν υπάρχει σωτηρία και τον αφήνουν να πεθάνει. Αυτό το είχε πει και ένας γιατρός σε ένα ιατρικό συνέδριο, όταν δεν είχε καταλάβει την ύπαρξή μου στην αίθουσα.
Η Περσεφόνη Μήττα σε μια από τις συνεντεύξεις της
Σε μία συνέντευξή της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ είχε τονίσει ότι ο καρκινοπαθής έχει 5% πιθανότητα να ζήσει, εφόσον ακολουθήσει την θεραπεία. Το υπόλοιπο 95% θα πάρει το φάρμακο μαζί του, το οποίο είναι πολύ ακριβό».
Η Περσεφόνη Μήττα είχε προσθέσει:
«Ποτέ δεν κατάλαβα ποιοι είναι αυτοί που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις και δεν επιτρέπουν τους ανθρώπους να ελπίζουν να ζήσουν έχοντας πιθανότητα να ζήσουν έστω και 5%. Έτσι αυτοί που έχουν χρήματα οδηγούνται στην ιδιωτική κλινική ή στο εξωτερικό. Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ατόμων που αποφασίζει να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο αναγκάζεται να χρεωθεί, να δανειστεί, να ξεπουλήσει την περιουσία του. Καθημερινά παρακαλούν τον σύλλογο να βοηθήσει και να δώσει λύσεις.
Αλλά δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα. Για να αντιμετωπίσεις αξιοπρεπώς την αρρώστια θα πρέπει να δαπανήσεις τουλάχιστον 70.000 ευρώ. Δεν θα πρέπει να προσπεράσουμε και το γεγονός ότι συχνά έχουμε περιπτώσεις που θέλουν οι καρκινοπαθείς να αυτοκτονήσουν για να μην γίνουν βάρος στους δικούς τους ανθρώπους, αλλά και να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους».
“Δεν θα πρέπει να τα παρατάμε”
Σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να τα παρατάμε, ακόμη και αν ο γιατρός πει ότι δεν έχει ελπίδα και ότι πρέπει να γυρίσει σπίτι του. Να πάει στο εξωτερικό, να αγωνιστεί, γιατί έχει ελπίδες 5% να σωθεί. Ειδικά αν είναι νέος που έχει γερό οργανισμό και γερή κράση. Αν γίνει μια χημειοθεραπεία και πιάσει, τότε έχουν σκοτωθεί όλα τα καρκινικά κύτταρα. Μετά από λίγο καιρό να πάει να κάνει εκ νέου εξέταση για να δει αν η θεραπεία έπιασε. Αν όχι, να συνεχίσει να παλεύει».
Η πρόεδρος των καρκινοπαθών Μακεδονίας Θράκης, σε μια φάση είχε στείλει οκτώ επιστολές στον υπουργό Υγείας.
Ιδού τι είχε αναφέρει:
«Δεν πήρα απολύτως καμία απάντηση. Μέχρι κι έξω από το γραφείο του υπουργού πήγα, αλλά δεν με δέχτηκε. Θα πρέπει αυτοί που αποφασίζουν για εμάς να γνωρίζουν ότι ο ασθενής δεν φταίει. Έπαθε καρκίνο και δεν τον προκάλεσε. Το κράτος οφείλει να δώσει λύσεις σε αυτούς που αρρώστησαν. Αλλά δυστυχώς το φάρμακο δεν είναι φθηνό για να το αγοράσεις. Μπορεί να φθάσει μέχρι και τα 10.000 ευρώ κι αυτός είναι ο λόγος που δεν θέλουν να επενδύσουν χρήματα σε αυτό το κομμάτι».
Η προσωπική της περιπέτεια
Η Περσεφόνη Μήττα αναφέρθηκε σε εκείνη την συνέντευξη και στη δική της, προσωπική, περιπέτεια:
«Πριν από 29 χρόνια με είχαν ξεγραμμένη και μου έδιναν 3 μήνες ζωή. Με έδιωξαν από επτά νοσοκομεία γιατί δεν με αναλάμβαναν. Είχα τρεις καρκίνους. Στη μήτρα, στο πόδι και στην πλάτη. Αναγκάστηκα να πάω στην Αμερική, να γίνουν κάποιες διαγνώσεις και κατόπιν με εντολές των εκεί γιατρών να με αναλάβει ένας γιατρός στην Αθήνα. Κάθε φορά κι έπειτα από συνεννόηση με τους γιατρούς της Αμερικής, κάναμε ένα βήμα μπροστά. Σήμερα είμαι απόλυτα υγιής.
Ωστόσο, δεν είμαι η μοναδική. Πριν χρόνια ένας 11χρονος είχε καρκίνο, είχε κάνει θεραπεία, αλλά εδώ οι γιατροί μετά τη θεραπεία του έδιναν ζωή τρεις μήνες. Θυμάμαι τότε κίνησα τις ενέργειες για να πάμε στις ΗΠΑ. Πήγαμε, κάναμε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις και μας είπαν ότι στην Ελλάδα είχε γίνει πολύ καλή δουλειά και πως το παιδί τελικά θα ζήσει. Και οι γιατροί στην Ελλάδα που έκαναν την θεραπεία, δεν το γνώριζαν. Σήμερα το παιδί άνω των 30 ετών, είναι απόλυτα υγιής και έχει τρία παιδιά. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνεται ότι δεν πρέπει να τα παρατάμε και δεν πρέπει να απογοητευόμαστε».
Οι συμβουλές της προς τους ανθρώπους
Τέλος, είχε δώσει τις δικές της συμβουλές για το τι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι τόσο για να αντιμετωπίσουν τον καρκίνο, όσο και για να μη νοσήσουν:
«Η στεναχώρια, το άγχος, το στρες και η κακή διατροφή οδηγούν τους ανθρώπους στον καρκίνο. Επίσης, η ψυχολογία είναι πολύ σημαντική. Πάντα πρέπει να έχουμε καλή διάθεση. Ένας καρκινοπαθής πρέπει να πίνει πολλά υγρά την ημέρα. Μέχρι εκεί που δεν μπορεί άλλο. Αλλά και ο καθένας από εμάς χρειάζεται σωστή διατροφή.
Όταν πήγα στην Αμερική για την αρρώστιά μου, οι γιατροί μου είχαν δώσει κι ένα βιβλιαράκι με τη διατροφή που θα έπρεπε να ακολουθήσω στην Ελλάδα. Κάνοντας μια αντιπαράθεση με τα ελληνικά δεδομένα διαπίστωσα πως αυτή ήταν η μεσογειακή διατροφή. Αυτή, δηλαδή, με την οποία μεγάλωσαν οι γονείς μας. Επίσης, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η άθληση παίζει και αυτή τον δικό της ρόλο, τόσο στην ψυχολογία του ανθρώπου, όσο και στην υγεία του».
