Με τα μελτέμια του Σεπτέμβρη να αναρριπίζουν τις μνήμες και όσα φέρνουν γενικά στη Θεσσαλονίκη, κάτι πάντα αλλάζει σ΄αυτή τη γειτονιά του κόσμου. Κι όσα πέρασαν, ένα σμάρι γίνονται με το σήμερα, που μοιάζει διαφορετικό, ή έτσι θέλουμε να το βλέπουμε.
Γράφει ο Άγγελος Κολοκοτρώνης
Κι αν δεν πέρασαν από του εδώ τον τόπο, κατακτητές, πειρατές και σφαγείς, όνειρα κατεστραμμένα κι ελπίδες ανεξάντλητες.
Παιδικές αταξίες και λάθη ανεπανόρθωτα, πικρές, αλλά και ευχάριστες αναμνήσεις.
Κι ό,τι θέλει διαλέγει κανείς, για να γίνει αισιόδοξος ή να φλερτάρει με την κατάθλιψη.
Η Θεσσαλονίκη, γοητευτική, ακατάβλητη από θύελλες και θηριωδίες, νάτη πάλι με τα καλά της και τις ενιαύσιες ελπίδες που φέρνει ο εκάστοτε Πρωθυπουργός.
Κι εμείς τους πιστέψαμε όλους, μεταξύ μιας μαύρης μπύρας και ενός νέου παγκόσμιου επιτεύγματος, στη Διεθνή Έκθεση.
Κι οι ήχοι, πάντοτε ίδιοι, παιδιά να τσιρίζουν, μανάδες να τα κρατούν σφιχτά από το χέρι, μη και χάσουν τη στιγμή και, το αιώνιο αμερικανικό αντιτορπιλικό να υποδύεται το ντεκόρ του Θερμαϊκού.
Σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει και σαν όλα να είναι διαφορετικά.
Αυτή η ανάμιξη ανθρώπων, πραγμάτων και καταστάσεων, το αιώνιο δειλινό της νοσταλγίας, σαν ανατυπωμένη φωτογραφία του χθες.
Και τα χρόνια περνούν, οι ρυτίδες κάνουν σλάλομ στο πρόσωπο, οι άνθρωποι αλλάζουν, οι δράσεις περνάνε στους ανύποπτους νέους, που ούτε καν φαντάζονται τι τους επιφυλάσσει το ταξίδι.
Μόνο όταν καταλάβουν πόσο σοφοί θα γίνουν κάποτε, τότε ίσως έγκαιρα αντιληφθούν ότι μια αστραπή είναι η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε, όπως λέει στους αιώνες ο Καζαντζάκης!
