Έξω πάμε καλά αλλά μέσα θέλουν να το παραβλέπουμε ακυρώνοντας οτιδήποτε μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε υπερήφανοι… Όμως η αλήθεια είναι μια και ξεκάθαρη!

 

Γράφει η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

 

Ούτε σενάριο ταινίας δε θα είχε τέτοια σύμπτωση: τις μέρες που κλείνει το θέμα με το όνομα του κρατιδίου που όλα δείχνουν ότι κέρδισε με την επιμονή και την παραπληροφόρηση, τη χρήση του ονόματος ‘Μακεδονία’, σκορπίζοντας θυμό, θλίψη κι απογοήτευση στους Έλληνες, κάποιοι εξ αυτών, να διαπρέπουν στους χώρους τους σε διεθνές επίπεδο και να φέρνουν δάκρυα χαράς σε όλους μας.

Κι ενώ η συζήτηση για το ποιος τελικά μπορεί να χαρακτηριστεί Έλληνας, μετά την εγκατάσταση, τελικά, μεταναστών στη χώρα και την απαγόρευση της χρήσης ‘λαθρο’, διαπιστώνουμε ότι πολλοί, ελαφρά τη καρδία ή ίσως για κάποιους άλλους λόγους που εκείνοι γνωρίζουν, έτρεξαν να εκφράσουν την άποψη ότι οι γεννημένοι Έλληνες στην Ελλάδα, δεν πρέπει να θεωρούνται ικανοί να μας δώσουν εθνική υπερηφάνεια με τις επιτυχίες τους, όταν έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό.

Ένα παιδί δηλαδή που ο ένας γονιός του είναι Έλληνας, γεννήθηκε το ίδιο στην Ελλάδα, μεγάλωσε εδώ και στην εφηβεία μετανάστευσε σε άλλη χώρα, όταν πετύχει σε διεθνές επίπεδο, τον στόχο του και πανηγυρίζει μιλώντας ελληνικά, θα πρέπει να μην υπολογίζεται ως ελληνική επιτυχία αλλά κάτι άλλο…ποιος ξέρει τι…

Προφανώς και βολεύει μια τέτοια άποψη αφού αν αντιστοιχηθεί με όσους έχουν εισέλθει στη χώρα, αυτομάτως μπορούν να θεωρηθούν Έλληνες. Κι έχουμε μπόλικους απ’ αυτούς εγκατεστημένους και ταλαιπωρημένους, μη γνωρίζοντας ακριβώς για ποιο λόγο τους έχουν παρατήσει εδώ, χωρίς να τους λέει κανείς τι θα γίνει τελικά αφού οι περισσότεροι επιθυμούν να συνεχίσουν το ταξίδι τους με στόχο την εγκατάσταση σε χώρες με ανάπτυξη που θα μπορέσουν να βρουν δουλειά.

Κι όποιος τολμήσει ν’ αμφισβητήσει τα ‘προοδευτικά’ παραπάνω λεγόμενα, εύκολα χαρακτηρίζεται ‘εθνίκι’, ‘φασίστας’ κι άλλα τέτοια γραφικά κι επικίνδυνα που χαρακτηρίζουν εθνικιστές κι επικίνδυνους για τη χώρα.

Θεωρείται μέγα έγκλημα στις μέρες μας να νιώθεις υπερήφανος που είσαι Έλληνας και οφείλεις να εξηγήσεις για ποιον λόγο αισθάνεσαι έτσι, τι ακριβώς εννοείς κι από πού πηγάζει αυτή σου η επιθυμία.

Λες και χρειάζεται εξήγηση ή υπότιτλους, η φράση ‘είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας’ που ακούστηκε απ’ τα χείλη του διεθνούς τενίστα πλέον ή των υπολοίπων που το έχουν ξεκαθαρίσει πολλάκις μετά την επίτευξη στόχων σε όλα τα επίπεδα και τομείς.

Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη διάσταση του ζητήματος που σχετίζεται με την προσπάθεια εξαφάνισης οτιδήποτε μπορεί να οδηγήσει στην αριστεία και στην προσπάθεια επίτευξής της.

 

Έχουν χαθεί οι σταθερές αξίες

Τα τελευταία χρόνια, με την επικράτηση του εύκολου, γρήγορου και την έλλειψη ανταγωνισμού που θα μπορούσε να οδηγήσει στη βελτίωση, τείνει να επικρατήσει στη χώρα (αν δεν έχει ήδη επικρατήσει) η άποψη ότι το μέτριο, το χύμα, το περιθωριακό, το αμόρφωτο, το ατημέλητο, το αταίριαστο, είναι το σωστό πλέον. Ό,τι βρίσκεται απέναντι στο, μέχρι πρότινος ορθό, βελτιούμενο, προγραμματισμένο, με στόχους υψηλούς και σταθερές, δαιμονοποιείται και αποπέμπεται.

Έχει χαθεί η ισορροπία και το μέτρο, έχουν χαθεί οι κοινοί στόχοι κι η εθνική προσπάθεια επίτευξής τους, έχουν χαθεί σταθερές και αξίες που μας κρατούσαν ενωμένους ως λαό. Η κρίση που βιώνουμε είναι βαθιά κι αξιακή και τα τελευταία 4 χρόνια, με την επικράτηση του περιθωρίου, ένα απ’ τα μεγαλύτερα δυστυχήματα που μας συνέβησαν, είναι ότι επικράτησαν τα άκρα και ήρεμες και σοβαρές φωνές κρύφτηκαν ή απλώς έπαψαν να εκφράζονται αφού θεωρείται άσκοπη πλέον η όποια προσπάθεια αλλαγής του κλίματος που επικράτησε.

Και φυσικά, εκείνοι που δεν το αντέχουν όλο αυτό το κλίμα και μπορούν, μεταναστεύουν σε ορθά λειτουργούσες χώρες που έχουν ανοιχτές αγκάλες για να τους δεχθούν, γνωρίζοντας ότι ο Έλληνας είναι εργατικός,  φιλότιμος, μαθαίνει εύκολα, προσαρμόζεται στους νόμους και κανόνες της χώρας που τον φιλοξενεί και δεν είναι αχάριστος συμμετέχοντας σε δόλιες κινήσεις εναντίον του νόμου και της τάξης.

Και μένουμε εγκλωβισμένοι, λες και πρέπει να τιμωρηθούμε, εμείς που έχουμε μερίδιο ευθύνης φυσικά, για την κατάσταση όπως διαμορφώθηκε. Δε μας αξίζει όμως τόσο σκληρή τιμωρία, να καθόμαστε άπραγοι να παρακολουθούμε ανίκανους κυβερνήτες να μας κοροϊδεύουν και να ξεπουλιέται λίγο λίγο η χώρα, η παράδοση, η ιστορία της κι ό,τι οφείλαμε να διαφυλάξουμε έναντι εκείνων που μας τα κληροδότησαν.

Ίσως η εκδίκησή μας να είναι τελικά η επικράτηση των Ελλήνων του εξωτερικού σε όλα τα επίπεδα, αθλητισμό, επιστήμες, τέχνες, γράμματα, ώστε να μιλάει όλος ο πλανήτης για έναν Έλληνα συνεχώς.

Αυτή η σκέψη, είτε χαρακτηρισθεί από κάποιους εθνικιστική είτε όχι, αποτελεί μια παρηγοριά σε όλους εμάς που πονάμε βλέποντας τα όσα αναγκαζόμαστε να βιώνουμε καθημερινά και καταπίνοντας τον θυμό μας αφού είναι άσκοπο να μαλώνουμε συνεχώς για όλα αυτά που στις πολιτισμένες χώρες του πλανήτη, θεωρούνται αυτονόητα.