Τους βλέπω έναν – έναν να προσέρχονται σε επίσημες εκδηλώσεις και νιώθω κάτι σαν δυσφορία. Ειδικά αυτές τις μέρες όταν φτάνουν στα προαύλια εκκλησιών. Ακολουθούν ακόμα και στην αμφίεση τις επιταγές των καιρών και τις άνωθεν ενδυματολογικές συνήθειες. Μην τυχόν τους δει κανείς σύντροφος με γραβάτα γιατί θα χάσει πάσα ιδέα για ατούς. Τι είδους αριστεροί θα ήταν, με γραβάτα, κατά το δόγμα του Τσακαλώτου, που ορίζει με ξεχωριστές ιδιότητες τους “αριστερούς και τις αριστερές”, όπως τους προσδιόρισε επί λέξει ο ίδιος με τα γνωστά ελληνικά του.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Λυπάμαι όταν βλέπω κάποιους, που στο παρελθόν πήγαιναν σε εκδηλώσεις και σε τηλεοπτικές εκπομπές φορώντας ριγωτές και ακριβές γραβάτες, κάτι προέδρους οργανισμών, κάτι “μιδήσαντες” πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και των ΑΝΕΛ και κάτι καθηγητάδες πανεπιστημίων, που τώρα έχουν αποδεχθεί το “απεταξάμην” για κάθε αστική συνήθεια, αλλά όχι την τήβεννο της εσωτερικής εξουσίας.
Το ίδιο αισθάνομαι και για κάποιους κατ΄επίφασιν πιστούς, από όλο το πολιτικό φάσμα, που προσέρχονται με χαιρετούρες και χαμόγελα, αλλά κύριος στόχος είναι η καλλιέργεια επαφών ενόψει των εκλογών.
Πιο πολύ όμως αποφεύγω κάποιους 60άρηδες και 70άρηδες, που προσάρμοσαν συμπεριφορά, λεξιλόγιο και ενδυματολογικές προτιμήσεις στις συνήθειες του αρχηγού, ενός πρώην “επαναστάτη” 40άρη, αντιαμερικανού, αντιϊμπεριαλιστή, αντικεφαλαιοκράτη και αντισυστημικού, (όπως έγραφε πρόσφατα έγκυρη γερμανική εφημερίδα), ο οποίος τώρα τρέχει από φόρουμ σε φόρουμ και από συνέδριο σε συνέδριο, ακόμη και όταν αυτά διεξάγονται υπό την ομπρέλα και με την φροντίδα μεγάλων πολυεθνικών ομίλων και ενεργειακών κολοσσών.
Αποστροφή μου προκαλούσαν από την αρχή, μερικοί όταν προσέρχονταν για ορκωμοσία ενώπιον του προέδρου της Δημοκρατίας, δηλώνοντας ότι θα κάνουν πολιτικό όρκο, αντί του θρησκευτικού, αλλά αμέσως μετά έπαιρναν θέση στην πολυτελή προεδρική πολυθρόνα για να υπογράψουν με τον χρυσοποίκιλτο στυλό την αφοσίωση στα υπουργικά καθήκοντα.
Και τώρα προεκλογικά βλέπω αρκετούς υποψηφίους να περιδιαβαίνουν την αγορά και να περνούν από σημεία σύναξης υποψηφίων ψηφοφόρων, κυρίως καφετέριες και λαϊκές αγορές και δυσκολεύομαι να τους αναγνωρίσω. Έτσι αγραβάτωτοι και δήθεν απλά και λαϊκά ντυμένοι μου θυμίζουν κάτι συμπαθείς αυγουλάδες, που γύριζαν στα χωριά για να πουλήσουν την πραμάτεια τους.
Κι αυτοί κάτι πουλάνε. Πουλάνε την απλότητα και την εμφάνιση της οικειότητας στους άλλους ανθρώπους για να δείξουν ότι είναι σαν αυτούς, απλοί, ταπεινοί και καλοπροαίρετοι, “δικά μας παιδιά”, του λαού, της γειτονιάς και του μόχθου, όπως παλιά που τα καλά παιδιά φαίνονταν από το μυστρί, το σκεπάρνι και το πηλοφόρι… Αλλά μετά όταν μπούν στον κύκλο της εξουσίας αλλάζει το τροπάριο: “Τα δικά μας, δικά μας και τα δικά σας τα μοιραζόμαστε”.
Πιο πολύ λυπάμαι όταν αυτές τις άγιες και μουντές μέρες τους βλέπω να προσέρχονται στα προαύλια ναών και να χαιρετούν τον κόσμο, υπό τύπον δημοσίων σχέσεων για ψήφους, φορώντας το προσωπείο της ταπεινότητας και του δήθεν σεβασμού στις θρησκευτικές παραδόσεις. Δεν είναι πιστοί, αφού πολλοί από αυτούς σε άλλες περιπτώσεις δηλώνουν άθεοι απορρίπτοντας τον χριστιανισμό και πιθανόν όλες τις εν τω κόσμω τούτω γνωστές θρησκείες.
Τι άλλο δηλώνουν; Δηλώνουν αυθεντίες, έξυπνοι, παντογνώστες και αρνητές των θρησκευτικών διδαχών. Αυτοί ξέρουν πως προήλθε αυτή η τέλεια απέραντη αρμονία στο σύμπαν και στη φύση. Κι αν δεν ξέρουν έχουν δικές τους εξηγήσεις, μοναδικές και αυθεντικές. Διότι απλά είναι αυθεντίες και δεν κατεβαίνουν στο επίπεδο αυτών, που έχουν ακόμα απορίες για την ζωή και τον θάνατο. Νομίζουν ότι έχουν μόνο αυτοί τις περγαμηνές της γνώσης και τις δυνατότητες των προσεγγίσεων δια της επιστήμης.
Και φυσικά δεν θα παραδεχθούν ποτέ ότι είναι εγωϊστές, που τοποθετούν τον εαυτό τους πιο πάνω από τους άλλους, αλλά προς άγραν ψήφων πουλάνε απλότητα και ταπεινότητα αγραβάτωτοι και χαμηλοβλέποντες. Σύγχρονοι φαρισαίοι και υποκριτές.
Τους βλέπω αυτές τις μέρες και τους προσπερνώ. Δεν τους εχθρεύομαι, ούτε αντιπαρατίθεμαι μαζί τους. Δεν λέω ούτε το “ου γαρ οίδασι…”
