Φθάνοντας στην Αθήνα, απόγευμα Κυριακής, στο ταξί που με μεταφέρει στο ξενοδοχείο, το ραδιόφωνο στη διαπασών και ο ταξιτζής είναι απορροφημένος από την περιγραφή των δημοσιογράφων του σταθμού.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Λέω ¨ Καλησπέρα, τι γίνεται;¨
¨Χαμός¨, μου απαντά.¨ Έχει επεισόδια, ξύλο,χημικά,τραυματισμούς..¨
¨Σε ποιο γήπεδο;¨ ρωτώ κάνοντας τον ανήξερο.
¨ Εδώ, παρακάτω, στο Σύνταγμα. Έκαναν μια χαρά συλλαλητήριο κι ο Τσίπρας έστειλε τους δικούς τους προβοκάτορες και τα κάνανε μαντάρα..¨
Ακούω και δεν μιλάω.Ο ένας παρουσιαστής μιλάει πάνω στον πρώτο, ουρλιάζοντας.
¨Παιδακια, παππούδες, όλοι βήχουν,δεν αντέχουν. Ασθενοφόρα αδυνατούν να διασχίσουν το πλήθος…¨
Πάγωσε το αίμα μου.
Αφήνω την αποσκευή μου στο ξενοδοχείο και καλώ άλλον ταξιτζή.
¨Παρακαλω, στο “Νιαρχος¨.
Και εδώ το ραδιόφωνο σε ρυθμό ποδοσφαιρικού αγώνα: ¨Μολις μάθαμε τα πρώτα από την αστυνομία-επίσημες πηγές. Εμείς δεν μιλάμε με υποθέσεις. Μας λένε: 60.000. Δηλαδή, πολύ λιγότεροι από το προηγούμενο συλλαλητήριο. Πάει ξεφούσκωσε η ιστορία. Και κάτι Χρυσαυγίτες που είδα μπροστά στη βουλή, αποκρούστηκαν επιτυχώς από τους άνδρες της φρουράς. Σιγά – σιγά αραιώνει και ο κόσμος¨.
Κρίμα, ο αγώνας δεν είχε πέναλτι… Γιατί στο μεταξύ φθάσαμε σ αυτό το καταπληκτικό ΚΠΙΣΝ (Ϊδρυμα Σταύρος Νιάρχος), όπου η τεχνητή λίμνη μπροστά καθρεφτίζει τους περαστικούς που απολάμβαναν η που είχαν αφήσει τα παιδιά τους στο διπλανό παγοδρόμιο η στη σκιά της Πανωραίας Εθνικής Βιβλιοθήκης. Θεέ μου, τι αφήνουμε να περνά απαρατήρητο και κολλάμε σε πολιτικούς τακτικισμούς..
Την επόμενη, άλλος ταξιτζής μου εκμυστηρεύτηκε ότι επί 20 χρόνια θέλει να δει την Ακρόπολη και δεν βρίσκει καιρό..
¨Τελευταία βρήκα ενα τέταρτο,αλλά δεν έβρισκα πάρκινγκ, εκεί γύρω..¨
Τέλος πάντων,μιλούσα για το “Νιάρχος” και τη σπουδαία όπερα του Βέρντι,που παρουσιάζεται απο την Εθνική Λυρική Σκηνή σε συνεργασία με την αντίστοιχη του Λονδίνου.Η όπερα ¨Σιμόν Μποκανέγκρα¨, σε σκηνοθεσία του Ελάιτζα Μοσίνσκι, άρχισε άσχημα με την αγγελία ότι ο βαρύτονος Τάκις Χρυσογιαννόπουλος αν και κρυολογημένος αποφάσισε να παίξει τον βασικό ρόλο του κουρσάρου..Επίσης, μικρό πρόβλημα δημιουργήθηκε προς το τέλος της τρίωρης παράστασης, κατά την αλλαγή του πανέμορφου σκηνικού.
Η υπόθεση αφορά την άνοδο στην εξουσία και τελικά την δολοφονία του κουρσάρου Μποκανέγκρα, ενώ απευθύνει έκκληση για ενότητα μεταξύ των πληβείων και των πατρίκιων της Γένοβας. Η παράλληλη ιστορία της χαμένης κόρης του δίνει αφορμή για την απεικόνιση επί σκηνής των πολιτικών παθών και συγκρούσεων που ενδιέφεραν τον Βέρντι.
Ένας Βέρντι ώριμος, που αποδίδει την τραγικότητα του ανθρώπου. Και σ αυτό συνέβαλε η μουσική διεύθυνση της Ζωής Τσοκάνου, διευθύντριας της δίκης μας Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης και των μουσικών,οι οποίοι έδωσαν τον απαιτούμενο ρυθμό στην εξέλιξη του έργου.
Ευτυχώς, ο κουρσάρος και οι δολοπλοκίες, της εποχής που γράφτηκε η όπερα, δεν έχουν σχέση με τις ..κοκορομαχίες και τα χημικά του σήμερα…
