Όλα μαύρα χθες στην Καλαμαριά. Η ομάδα του Απόλλωνα με πολλά προβλήματα και χωρίς σοβαρή υποστήριξη από φορείς, παράγοντες και κόσμο, “έφαγε” τέσσερα γκολ μέσα στο γήπεδό της από μια ομάδα κωμόπολης του νομού Χανίων Κρήτης και όλοι έφυγαν κατηφείς από την οδό Χηλής.
Όχι μόνο κατηφείς, αλλά και συγκλονισμένοι από ένα τραγικό περιστατικό, αυτό του θανάτου ενός 70χρονου φιλάθλου, μετά από σπρωξιά και πτώση στις σκάλες της κερκίδας, που προκάλεσε ένας συνομήλικός του, οπαδός της ίδιας ομάδας, δηλαδή του Απόλλωνα.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Το διάβαζα χθες το απόγευμα στο metrosport.gr και έμεινα άναυδος. Έγραφε η αθλητική ιστοσελίδα: “Στη διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου του αγώνα του Απόλλωνα Πόντου με τον ΑΟΧ Κισσαμικό, δύο φίλαθλοι διαπληκτίστηκαν, ο ένας απωθήθηκε, έπεσε από τις σκάλες στο τσιμέντο και χτύπησε στο κεφάλι. Δυστυχώς το χτύπημα απέβη μοιραίο, καθώς πληροφορίες αναφέρουν ότι ο φίλαθλος -που ήταν και προχωρημένης ηλικίας- είναι νεκρός. Έρευνα διεξάγει ήδη η Αστυνομία.”
Μετά δεν αρκέστηκα στη θλιβερή είδηση. Ρώτησα και έμαθα πως έγινε το μοιραίο συμβάν. Ο ένας φίλαθλος, το μετέπειτα θύμα, ενοχλήθηκε από κάτι, που είπε η παρέα του μετέπειτα δράστη και γυρνώντας προς τα εκεί απηύθυνε μια υβριστική λέξη. Τους είπε “Καραγκιόζηδες”, ανέφεραν κάποιοι μάρτυρες. Αυτό ήταν. Ο συνομήλικός του τον έσπρωξε προς τις σκάλες, οι οποίες είναι πολύ απότομες και ο 70χρονος, που ήταν και οπαδός του Άρη, αλλά έμενε στην Καλαμαριά, κατρακύλησε, χτύπησε στο τσιμέντο και έμεινε στον τόπο. Ο δράστης συνελήφθη και παραπέμφθηκε στον εισαγγελέα.
Ο κόσμος δεν το πίστευε. Αν είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια επεισόδια σε αθλητικές εγκαταστάσεις πολιτισμένων χωρών! Αν είναι δυνατόν να αλληλοβρίζονται άνθρωποι, που πάνε να υποστηρίξουν την ίδια ομάδα, αλλά έχουν άλλες διαφωνίες, ίσως και πολιτικές.
Λένε ότι το θύμα πήγαινε συχνά στο γήπεδο και ήταν από τους “θορυβώδεις” φιλάθλους. Ναι, μπορεί να ήταν και ευέξαπτος. Μπορεί να φανατιζόταν, αλλά όλα αυτά μαζί με την αχαρακτήριστη και ανόητη πράξη του δράστη τι δείχνουν;
Τι άλλο από το επίπεδο μιας κοινωνίας, που εξαντλεί τα ενδιαφέροντά της στα γήπεδα και στις τηλεοπτικές εκπομπές, στα Προποτζήδικα και στα sports cafe με τις μεγάλες οθόνες; Τι να πεις για όλους αυτούς, που όταν δεν μαλώνουν για τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη “τρώγονται”, καυγαδίζουν και σπρώχνονται για το αν ήταν ή όχι οφσάϊντ ο Ολαϊτάν;
Άνθρωποι, που σε άλλες στιγμές μπορεί να είναι προσιτοί και καλοσυνάτοι, να πίνουν μαζί τσίπουρα και να αστειεύονται. Άνθρωποι με έναν ορίζοντα, που νομίζουν ότι τελειώνει και παίρνει μοβ χρώμα εκεί, όπου καταρρακώνεται η ιστορία της αγαπημένης τους ομάδας ή πιστεύουν ότι συντρίβεται ο δικός τους εγωϊσμός από μια – δυο υβριστικές λέξεις.
Άνθρωποι, που δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτοσυγκράτηση, που δεν έχουν σκύψει με τις ώρες σε βιβλία, που δεν έχουν προβληματιστεί για το που μπορεί να φτάσει ο βασανισμός πριν από τον συμβιβασμό και τι σημαίνουν τα ραπίσματα στη συνείδηση, όπως τα εννοούσε ο πολύπαθος Ντοστογιέφσκι. Ούτε μπορούν να επιλέξουν την υποχώρηση απέναντι σε ανόητες συμπεριφορές.
Άνθρωποι που πάνε για ένα ευχάριστο απόγευμα στο γήπεδο, που περιμένουν να νικήσει η ομάδα τους, να πάνε όλα καλά και να τονωθεί η πεποίθησή τους. Άνθρωποι, που συντηρούν την καθημερινή τους ζωή με μια αφελή πίστη στα δήθεν ιδανικά του ποδοσφαίρου και μένουν έκθετοι στη σύγχρονη ζούγκλα, συχνά σε ένα επεισοδιακό περιβάλλον φανατισμών, που με μοιραίο τρόπο μπορεί να στοιχίσει και την ίδια τους τη ζωή.
