Flames and smoke rise from Notre Dame cathedral as it burns in Paris, Monday, April 15, 2019. Massive plumes of yellow brown smoke is filling the air above Notre Dame Cathedral and ash is falling on tourists and others around the island that marks the center of Paris. (AP Photo/Thibault Camus)
Ο Νίκος Βολωνάκης πέρασε μερικά όμορφα κομμάτια της ζωής του στο Παρίσι. Ξέρει την τεράστια πόλη του φωτός απέξω κι ανακατωτά. Γνωρίζει τι συμβαίνει σε κάθε σημείο. Κυκλοφορεί με το Μετρό και με όλα τα μέσα, διαβάζει γαλλικό τύπο και παρακολουθεί τις εξελίξεις με ενδιαφέρον και συναίσθημα. Και έχει ιδιαίτερη σημασία το πως αντιμετωπίζει τα πλήγματα, που με διάφορες μορφές προκαλούν δράματα στη χώρα της διανόησης και των δημοκρατικών ελευθεριών. Σήμερα γράφει για την αγαπημένη Παναγία των Παρισίων:
 ………………………………………………………..

Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης

 

Περίμενα να κοπάσει η πρώτη ταραχή απο το άκουσμα για την πυρκαγιά στη Νοτρ Ντάμ.Να ηρεμήσει ο συγκινησιακός λυγμός που μου ανέβαινε στον λαιμό. Να χαμηλώσουν οι εντάσεις στα ραδιόφωνα και στα κάθε είδους κοινωνικά δίκτυα.

Και όμως… Πίστευα ότι είμαι ψύχραιμος στο να δέχομαι κακές ειδήσεις. Δεν αναφέρομαι σε παραδείγματα. Αλλά, αυτό σημαίνει ότι έχεις όπλα να κάνεις σωστή δημοσιογραφία…
Τούτη την φορά όμως, με ξεπέρασε. Ίσως παραμεγάλωσα..Ίσως άλλαξε γύρω μου η ζωή .Ίσως τα γεγονότα δεν τα μετράνε πλέον με αριθμούς νεκρών. Ίσως κάτι διαφορετικό μας περιμένει, αύριο..Ίσως..
Η Νοτρ Νταμ, στο Παρίσι, σήμανε πάντα για χριστιανούς και μη, για ένθεους και μη, κάτι περισσότερο από ένα γοτθικό μεγαλείο. Είναι ο ομφαλός της Γαλλίας, το ιστορικό και και γεωγραφικό της κέντρο. Όλοι οι δρόμοι ξεκινούν από δω, όποιος κι αν είναι ο προορισμός : είναι το σημείο μηδέν.
Στιγμές χαράς η θρήνου σφράγισαν την πολύχρονη ιστορία του μνημείου, που προσελκύει εκατομμύρια τουριστών κάθε χρόνο.Η στέψη του Ναπολέοντα, η αγιοποίηση της Ζαν Ντ Αρκ, οι κηδείες του Ντέ Γκολ και του Μιτεράν ήταν κάποια απ τα ιστορικά  γεγονότα που έλαβαν χώρα εκεί.
Είναι αλήθεια ότι ήταν στιγμές που ένιωσα σαν τον πανάσχημο Κουασιμόδο, όταν σκουπίζω τα δάκρυα, καθισμένος στον καναπέ αντί να είμαι στο καμπαναριό, δίπλα στην καμπάνα των 13 τόνων. Και όμως,ο ήρωας του αριστουργήματος του Βίκτορος Ουγκό που διαβάσαμε όλοι όταν ήμασταν μικροί, παρακολουθώντας τις κινήσεις του, στους σκοτεινούς διαδρόμους και στις σκάλες των πανύψηλων καμπαναριών, έπαιρνε μαζί του και την παιδική φαντασία μας και την στοίχειωνε ανάμεσα στους δαίμονες των υδρορροών, τα αγάλματα των αποστολών και τις αναπαραστάσεις του θείου δράματος, όλα δίπλα στον ουρανό. Ο Κουασιμόδος, ο εμβληματικός καμπούρης που αγαπούσε την Εσμεράλδα σ αυτόν τον τόπο και σ αυτήν την ιστορία, όπως στην φριχτή πραγματικότητα της περασμένης Δευτέρας, όταν ο ναός παραδόθηκε σε άγριες, οργισμένες φλόγες.
Αλλά, η Νοτρ Νταμ θα αναστηθεί πάλι από τις στάχτες της και όπως είπε ο πρόεδρος Μακρόν σε πέντε χρόνια θα ξαναγίνει όπως ήταν -ανεξάρτητα αν θα προτιμηθούν σύγχρονα δομικά υλικά η κατά τους συντηρητές αναζητηθούν παλιές δομές και τρόποι στήριξης.
Προς το παρόν ¨ όχι αλλά δάκρυα για την Κυρία μας¨, μόνο αξίζει ένα “Άβε Μαρία¨,όπως αυτό που έψαλαν γονατιστοί όσοι παρακολούθησαν εκ του σύνεγγυς τους ήρωες-πυροσβέστες να ρίχνουν νερό για να σβήσουν τις αδηφάγες φλόγες, που όπως αποδεικνύεται πάλι μπορούν να καταπιούν σε μια στιγμή και την παγκόσμια ιστορία…