Τα επαναληπτικά «πυρά» της αμήχανης «αντιπολίτευσης» του ΣΥΡΙΖΑ δέχεται ο Πρωθυπουργός. Πολλοί θεωρούν ότι μάταια ο Τσίπρας επιχειρεί να αναδείξει ένα σκληρό προφίλ, αφού «έχει λερωμένη τη φωλιά του», ακολουθώντας μια πολίτική μόλις πριν περίπου 40 ημέρες, παρόμοια με την πολιτική Σαμαρά – που εν τούτοις δεν παρέλειπε να καταριέται- κι έτσι βύθισε τη χώρα στο χάος των μνημονίων.
Γράφει ο Άγγελος Κολοκοτρώνης
Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα πολιτική ΣΥΡΙΖΑ κραυγάζει μη ακουόμενη και αποχωρούσα από τη Βουλή, αποκομίζοντας μηδενικό όφελος. Είναι πολύ πρόσφατα όλα τα ιδεοληπτικά άλλοτε και άλλοτε φαντασιόπληκτα που προσπάθησε να διαχειριστεί, με αποτέλεσμα στην κοινή γνώμη, πέρα από κόμματα, να επικρατεί η αντίληψη «ποτέ πια Τσίπρας και -έστω- «Μητσοτάκης και γαία πυρί μειχθήτω».
Οι δυο τους, στην τελευταία μονομαχία τους, αντιπαρατέθηκαν για τα πτυχία τους, ενώ ο κόσμος καίγεται κάτω στην Κύπρο, αφού επίκειται εξέχουσας σημασίας τριμερής διάσκεψη μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, υπό την αιγίδα του Ο.Η.Ε. Τώρα ο Ο.Η.Ε., πώς θα προσέλθει στην τριμερή αυτή συνάντηση είναι ένα ζητούμενο. Θα έχει προηγουμένως «καταπιεί» όλα τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., που ζητούσαν από την Τουρκία να αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής, μετά την εισβολή του 1974; Θα το δούμε κι αυτό;
Διότι το πρόβλημα της Κύπρου είναι εν αρχή η εισβολή και κατοχή σε ένα κράτος μέλος σήμερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ο Πρόεδρος της Κύπρου με το να δεχθεί την τριμερή, σ΄αυτή τη χρονική συγκυρία, μήπως αναγνωρίζει ως κρατική οντότητα τους Τουρκοκυπρίους; Αλλά, προφανώς όλα τα έχει προνοήσει η φίλη και σύμμαχος πέραν του Ατλαντικού, μετά μάλιστα τις πρόσφατες δηλώσεις Αμερικανού αξιωματούχου, ότι θα πρέπει να αρχίσουν συνομιλίες οι δυο κοινότητες, για να τεθούν επί τάπητος όλα τα ζητήματα των δικαιωμάτων τους!
‘Εχουν δηλαδή δικαιώματα οι εισβολείς; Αν είναι έτσι, αυτό προοιωνίζεται δεινά για το μέλλον της Κύπρου και της Ελλάδας. Διότι με το που κάθεσαι στο τραπέζι, αναγνωρίζεις δικαιώματα. Οπότε πας με κομμένο το μεγαλύτερο χαρτί που έχεις. Αλλά είπαμε, έτσι αποφάσισαν οι «μεγάλοι». Στο εσωτερικό μέτωπο πάλι, ενώ τα παιδία παίζει με τα πτυχία τους, όπως είπαμε, ο Μητσοτάκης συμπεριφέρεται ως απόλυτος μονάρχης, εκμεταλλευόμενος την οργή των πολιτών, κατά της αριστερής (δήθεν αριστερής δηλαδή και κατά πως λέει το ΚΚΕ), υποκουλτούρας που είχε καταλάβει την εξουσία , με τις παραισθήσεις και τις κυρα – Τασούλες, που υποδύονταν τους υπουργούς! Και δεν σταματά πουθενά.
Το διαβόητο πανεπιστημιακό άσυλο καταργείται, αφού ήταν το μόνο σημείο της χώρας, όπου κανένας δεν μπορούσε να διαδώσει τις ιδέες του, αν αυτές ήταν αντίθετες με τους μπαχαλάκηδες. Και για να συνεννοούμεθα, το άσυλο καθιερώθηκε για την απρόσκοπτη διάδοση των ιδεών και την θεραπεία των επιστημών. Δεν ήταν ούτε οι μολότοφ, ούτε τα ναρκωτικά, ούτε οι φονιάδες, ούτε οι λαθρομετανάστες, ούτε τα εγκληματικά στοιχεία που νέμονταν τον χώρο των πανεπιστημίων.
Κατά τα άλλα, ότι ο Μητσοτάκης διορίζει όποιον βρίσκει από το περιβάλλον του σε θέσεις κλειδιά, το έργο το έχουμε ξαναδεί. Με έμβλημα τον Καρανίκα επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ. Αλληλοκατηγορούνται τώρα για την υπόθεση αυτή, κι εμείς τους πιστεύουμε και τους δυο. Και οι δυο έχουν δίκιο και, «και οι δυο βλάπτουν τον ίδιο τη Συρία».
Μακάρι να μην είναι απλώς ένα παιχνίδι εντυπώσεων οι γρήγορες ταχύτητες διοίκησης του Κράτους που καθιέρωσε ο πρωθυπουργός και μακάρι να ανταγωνίζονται τα δυο κόμματα εξουσίας επί του πεδίου της καλυτέρευσης της ζωής των πολιτών. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να κοπούν οι εκατοντάδες των επιτροπών εκείνων που δεν κάνουν τίποτα, εκτός από το να ταϊζουν τους κοιλαράδες αργόμισθους, που σαν μαστόδοντα της εξουσίας εμφανίζονται πάντοτε από το πουθενά.
Πρώτο ζητούμενο να θωρακιστεί η χώρα
Το κορυφαίο ζήτημα όμως, δεν είναι απλώς ζήτημα συμπεριφοράς των κυβερνώντων, όποιοι κι αν είναι αυτό. Συνδέεται με αυτό που δι΄ ολίγων προαναφέρθηκε. Με το ζήτημα της Κύπρου και της νοτιανατολικής περιοχής της Μεσογείου, όπου αφηνίασαν οι Τούρκοι και απειλούν Θεούς και δαίμονες. Αυτό βρίσκεται μπροστά μας.
Και αν είχαμε ηγέτες φωτισμένους, θα φρόντιζαν από χθες να θωρακίσουν την Ελλάδα, ώστε κανένας να μην μπορεί να την απειλήσει σήμερα. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Αν κόψουν τον πακτωλό των χρημάτων, που μοιράζουν σε κάθε ανίκανο κομματικό γκαουλάιτερ και δώσουν βαρύτητα στο θέμα της θωράκισης της χώρας, απέναντι στον έξαλλο και θρασύτατο Τούρκο.
Μόνο τότε έχουμε μια ελπίδα επιβίωσης. Διαφορετικά, δεν θα δούμε απλώς νέα ΄Ιμια, αλλά πολλά περισσότερα, που θα σημαδέψουν την τύχη της Ελλάδας στο μέλλον. ΄Οσοι αρκούνται σε μια Ελλάδα μικρή και… έντιμη, έχουν χάσει τη ζαριά. Απέναντι στους κινδύνους, δεν απαντάς με ροδοπέταλα.
Κι αυτή είναι τώρα η κρίσιμη στιγμή. Θα εφαρμόσει η Τουρκία τις συστάσεις του ΟΗΕ (αν αυτές τεθούν στο τραπέζι), για την απόσυρση των στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο; Αν όχι ο ΟΗΕ, τι θα παριστάνει, στις συνομιλίες; Το χρυσόψαρο; Και κάτι ακόμη: Η Κύπρος είναι ενιαίο κράτος, αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή δεν είναι; Κι αν είναι πώς συμβαίνει να μην εκπροσωπείται με ενιαίο τρόπο, αλλά με την παρουσία του Ακιντζί (Αττίλα) που έκαψε χιλιάδες μανάδες -αυτές με το μαύρο φακιόλι στο κεφάλι- στο μαρτυρικό νησί;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ασχολείται απλώς με τους ομοφυλόφιλους και μπεκρήδες που την χαρακτηρίζουν συνήθως και όχι με ένα κράτος μέλος της που απειλείται; Όλα αυτά μπορεί να είναι και ρομαντικά, όταν στον διεθνή ορίζοντα, τα πράγματα είναι διαμορφωμένα. Γιατί όμως είναι πάντα διαμορφωμένα σε βάρος της Ελλάδας, που συνεχώς καλείται να κάνει «το καλό παιδί» και να υποχωρεί; ‘Ηδη η νεώτερη πολιτική Ιστορία μας είναι Ιστορία συρρίκνωσης του Ελληνισμού. Μικρά Ασία, Βόρειος ΄Ηπειρος, ένα τμήμα της Μακεδονίας, Κύπρος. Μέχρι πού θα φτάσει το κακό;
Γι αυτό να σταματήσουν τα παιδάκια να μιλάνε για τα πτυχία τους, ο Τσίπρας να παριστάνει τον Αριστερό και ο Μητσοτάκης να μας πετά κατάμουτρα ότι το κράτος είναι αυτός, όπως έλεγε ο Λουδοβίκος 14ος, διότι η Ελλάδα θα είναι εκείνη που θα φάει στο τέλος τα μούτρα της.
