Δέκα στυλό στο γραφείο και δεν γράφει κανένα. Κάποιος από το σύμπαν θέλει να μου πει «σταμάτα να γράφεις». Η ηλεκτρονική γραφή έστειλε στην αχρηστία όμως, λόγω… αχρησίας τα παραδοσιακά στυλό.
Γράφει ο Άγγελος Κολοκοτρώνης
Κι εκεί που πίναμε καφέ και σχεδιάζαμε με τον φίλο μου Νίκο Δημαρά, το μέλλον μας, σε ορίζοντα… τριακονταετίας, έρχεται ο Γιωργάκης, που πουλούσε στυλό και διακόπτει τη συζήτηση. Του κάναμε μια κίνηση που «έλεγε»…άφησέ μας ήσυχους». Αμέσως μετά θυμήθηκα ότι στο σπίτι είχε γίνει μέγας καβγάς προ ημερών , επειδή τα δέκα στυλό που λέγαμε δεν γράφουν.
Τον φωνάξαμε. Πάει σχολείο, αλλά πουλάει και στυλό στα ένδεκα χρόνια του, επειδή τους έκοψαν το ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι. ΄Εμεινα… περι ΔΕΗς. Μαζί κι ο φίλος μου. Και του πιάσαμε συζήτηση.
Στο σχολείο δεν έχει πει σε κανέναν ότι πουλάει στυλό, τις ελεύθερες ώρες του, διότι ντρέπεται. ΄Εκεί θυμώσαμε. ΄Ισως διότι σε ανάλογη ηλικία, κάτι παρόμοιο κάναμε κι εμείς. Του είπαμε ότι θα γίνει σπουδαίος άνθρωπος και κάποτε θα καμαρώνει γι αυτό που κάνει σήμερα.
Και δεν κάναμε αναγωγή σ΄ εμάς, (που δεν γίναμε και τίποτα σπουδαίο), αλλά σε κάτι που μας είχε πει ο γνωστός στο πανελλήνιο καθηγητής της σεισμολογίας Βασίλης Παπαζάχος. Ότι σε νεαρή ηλικία, προκειμένου να σπουδάσει, πουλούσε μαρουλάκια στις λαϊκές αγορές. Ο Γιωργάκης μας είπε και άλλα.
Είχε σταθερή φωνή, λες και η ζωή ξεπέρασε γρήγορα την ηλικία του και μας έδινε καθαρές απαντήσεις, χωρίς πλέον να ντρέπεται. Κάπως έτσι σημαδεύτηκε το σημερινό μας πρωινό. Αύριο ο καιρός χαλάει.
Και σκέφτηκα ότι επικρατεί παλιόκαιρος έξω, με τις οικογένειες να πασχίζουν να κρατηθούν στη ζωή, με ΔΕΗ και χωρίς αυτή. Με ένα πιάτο στο τραπέζι, που δεν πρέπει να είναι αδειανό.
Αυτή η μεγάλη περιπέτεια, που την βιώνουμε με σιωπηλά πένθη, που κάθε ΄μέρα, κάνουν βόλτες στις καφετέριες. Κι εμείς μένουμε περιΔΕείς, σαν να μην φταίξαμε σε τίποτα!
