Υπάρχει κι αυτός ο στύλος της ΔΕΗ στην είσοδο της πολυκατοικίας και, κάθε πρωί, έχει επάνω του κολλημένο ένα κηδειόχαρτο. ΄Ετσι, μαθαίνουμε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει σ΄ αυτή τη γειτονιά. Ο ένας «έφυγε» στα 67, ο άλλος στα 69. Κάνω το σταυρό μου και λέω, μια χαρά είμαι, ακόμα ζω.
Χρονογράφημα: Άγγελος Κολοκοτρώνης
Αν είναι κανένας που φεύγει στα 92 …μετράω πόσα χρόνια μπορώ δυνητικά να ζήσω ακόμη. Και παίρνω θάρρος. Ανοίγω το βήμα και προχωράω στη ζωή, σαν τριαντάρης -λέμε τώρα…
Στην εφημερίδα «Μακεδονία», όπως ξέρει καλύτερα ο φίλος και συνάδελφός μου Νίκος Δημαράς, είχαμε ένα διευθυντή που μέχρι τα βαθειά γεράματά του, κρατούσε την «καρέκλα» του, απογοητεύοντας εκείνους που είχαν τη φιλοδοξία να τον διαδεχθούν. Και ήλεγχε ό,τι θα δημοσιευόταν στην εφημερίδα την επόμενη ημέρα. Από τις μικρές αγγελίες, μέχρι τις αγγελίες κηδειών- μακριά από ΄δω.
΄Ηταν λοιπόν σε τέτοια ηλικία, που αν κάποιος γνωστός του έφευγε από τον μάταιο τούτο κόσμο και ήταν ας πούμε 79 ετών, σχολίαζε: -Τον θυμάστε τον τάδε; Πέθανε 79 ετών. Νέος άνθρωπος! Και για όσους τυχόν δεν το άκουσαν με την πρώτη, επαναλάμβανε: -Νέος άνθρωπος, νέος άνθρωπος!…
Τις προάλλες, καθώς μιλούσαμε με έναν συνομήλικό μου, τον επαίνεσα για ένα κείμενό του και του είπα ότι είναι καταπληκτικός στο χειρισμό της ελληνικής γλώσσας. Τότε (δεν ξέρω τι τον έπιασε ξαφνικά), έσπευσε να μου πει ότι αυτά πρέπει να τα πω στον επικήδειο λόγο μου, όταν πεθάνει. Για να μην τα πολυλογώ, καταλήξαμε να μαλώνουμε, για το ποιος θα πει και τι, στον επικήδειο του άλλου.
Καλά, θα αναρωτηθεί εύλογα κανείς, άλλη συζήτηση δεν είχατε να κάνετε; Σωστά. Είχαμε μιλήσει για τα φάρμακα, που παίρνει ο καθένας, αν έχει ανεβασμένο σάκχαρο και κάτι άλλα, που δεν γράφονται, γιατί θα μας τα σβήσει η λογοκρισία του διαδικτύου… Εσείς τι άλλο νομίζετε ότι μπορούν να συζητούν δυο ηλικιωμένοι;
Στη συνέχεια, εκεί που πίναμε καφέ στο γνωστό «στέκι» μας, του λέω ότι θέλω να πηγαίνουμε πάντα στην ίδια καφετέρια. Προηγουμένως, επειδή αλλάζει η εποχή ήθελε να βρούμε άλλο «στέκι». Έτσι, με ρωτάει γιατί τέτοια εμμονή. Και του λέω:
-Εδώ, στην καφετέρια αυτή, έρχονται οι άνω των ογδόντα.
-Ε, και, τι σημαίνει αυτό, μου λέει.
-Σημαίνει ότι εμείς εδώ μοιάζουμε με νηπιαγωγείο, του απαντώ.
Γελάσαμε και μπήκαμε στο αυτοκίνητό μου, για να τον αφήσω σπίτι του. Στο δρόμο πάει κάποιος να πέσει επάνω μας με το αυτοκίνητό του και εκνευρισμένοι, συμφωνήσαμε ότι από μια ηλικία και μετά δεν μπορούν να οδηγούν οι ηλικιωμένοι. Πρέπει να τους παίρνουν τα διπλώματα. Με αυτή τη συμφωνία, τον άφησα, αλλά καθώς γύριζα στο σπίτι, θυμήθηκα ότι είπε πως οι άνω των 70 δεν πρέπει να οδηγούν.
-Α, έτσι, σκέφτηκα. Καλά. Δεν πιστεύω να θέλει άλλη φορά να τον πάω και στο σπίτι του!
