Έχω δυο ντιζαϊνατα καθιστικά στο σαλόνι του σπιτιού μου. Και μια επώνυμη πολυθρόνα (του διάσημου Λεκορμπιζιε),για αναπαυτικό διάβασμα,όταν το βιβλίο είναι πολυσέλιδο.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Προ τριών ημερών άκουσα την πρώτη δυστροπία του καναπέ, που βρίσκεται φάτσα απέναντι από την οθόνη της τηλεόρασης. Στην αρχή μιλούσε χαμηλόφωνα αλλά κατόπιν πήρε φόρα κι άρχιζε να φωνάζει. Στο τέλος ήταν ασυγκράτητος. Μπόρεσα και κράτησα σημειώσεις από κάποιες καταγγελίες του καναπέ της Καλαμαριάς…
-Βαρέθηκα να σε έχω στο κεφάλι μου,φθάνει, συμπλήρωσες οκτάωρο και δεν έχεις αλλάξει στάση. Δεν νομίζεις ότι έχεις ξεπεράσει τα όρια σου; Δεν βλέπεις ότι και οι δικές μας αντοχές είναι περιορισμένες; Εξάλλου δεν είμαστε της σειράς. Στην ούγια μας δεν γράφει ΙΚΕΑ για να την βρίσκεις νυχθημερόν. Έχουμε και μια καταγωγή, σχεδόν αριστοκρατική. Φτιαγμένη απ τα καλύτερα υλικά, διαχρονικά και ποιοτικά ελεγμένα. Από δέρμα στιλβωμένο, από ζώα που τρέφονται με πράσινο χορταράκι της φύσεως. Όχι σαν τα δικά σας τα ψεύτικα, που βάζετε πλαστικό γκαζόν στα μπαλκόνια σας και στα γήπεδα, όταν δεν σας συμφέρει, να αλωνίζει και να σκοράρει διαστημικά ο Βιεϊρίνια, ο μέγας αρχηγός, που σε λίγο καιρό θα ξαναποτίσει την φανέλα του με ένδοξο ιδρώτα και θα ψάχνετε να βρείτε τρόπους να τον φρενάρετε. Αλλά ο ΠΑΟΚ δεν είναι το θέμα μου. Παρόλο που, αυτός με παρακίνησε να αισθανθώ τα πισίνα σου, επί ένα οκτάωρο στο κεφάλι μου και το δυστυχισμένο δέρμα του ζώου των βορειοευρωπαίων να γίνει λακκούβα,που δεν καλύπτεται εύκολα,αφού το σαλόνι είναι καλά στεγασμένο…
…Συνεχίζω,τώρα που πήρα φορά,για να βγάλω τα εσώψυχα μου. Γιατί,η Κυριακή που πέρασε ήταν -κανονικά- η μέρα σου. Έπρεπε να πάρεις τους δρόμους και τις λεωφόρους για το πάρτι της ασπρόμαυρης λατρείας που ξεχύθηκε φωτολουσμένο από τους προβολείς του Ιβάν,του τρομερού. Εσύ όμως εκεί. Από τις 7,το απόγευμα μέχρι τις πρωινές ώρες καθισμένος και ακίνητος. Έλεος!
…Γιατί,αμέσως μετά,κι αφού κοιμήθηκες με την τηλεόραση ανοικτή και ο κάθε παρουσιαστής να λέει το μακρύ και το κοντό του -για να σε κρατήσει ξύπνιο- άλλος για την χούντα του ποδοσφαίρου των Αθηνών κι άλλος για την ανάσταση που ήταν ρωσόφιλη και ο ..Μίνος να μην ξέρει που να κρυφτεί..Ξημέρωσε, παρακαλώ να μου φέρουν τις εφημερίδες. Η αυτοϊκανοποίηση. Παοκ, παντού. Με ξύλινα γράμματα.34 χρόνια, δεν είναι και λίγα.
….Δεν θα μιλήσω τώρα για προηγούμενα βραδιά, όπου σε έτρωγα στην μάπα, πάντα ακίνητος και βαθειά χωμένος στην πρόσφορη λακκούβα μου για να βλέπεις ειδήσεις- τα ίδια και τα ίδια- σε τρία κανάλια και να μην παραπονιέσαι για τον σανό που σε ταΐζουν.Μέχρι που έβαλαν -ευτυχώς- το ευρηματικό ¨Σαρβάϊβορ¨ και κουνήθηκες από την θέση σου προς τα αριστερά -πρέπει να ήταν σκόπιμο.Το μόνο που θα μπορούσε να σε αναστήσει -φαντάζομαι ως καναπές- θα ήταν το πασίγνωστο ¨Πάουερ οφ λαβ¨, που
δεν ακούγεται και δεν βλέπεται,βέβαια..
…Αλλά αυτά ,φίλοι μου, δεν τα εκστομίζω στην τύχη. Εγώ εξάλλου τη δουλειά μου κάνω. Γι αυτό καλοπληρώθηκα και δεν πρέπει να το παίζω ρουφιάνος. Σχεδόν ποτέ. Γιατί; Διότι τώρα, που η Θεσσαλονίκη εκσπερμάτωσε με τον ΠΑΟΚ και φωτολούσθηκε μετά βαίων και τα είδαμε όλα ζωντανά και απευθείας απ΄ τους καναπέδες μας, ήρθε η ώρα να ανασηκωθείτε σιγά σιγά για να προλάβετε να ψηφίσετε στις εκλογές που έρχονται,γιατί διαβάζω ότι η αποχή είναι στα ύψη. Και δεν θα σας το συγχωρήσω. Και να ξέρετε.Εγώ έχω μια γλώσσα. Όποτε γουστάρω. Είμαι γλωσσοκοπάνα..
