Ανέσυρα ένα προηγούμενο άρθρο μου από την εφημερίδα “Μακεδονία” (Δεκέμβριος 2015) για να κάνω συγκρίσεις ανάμεσα στις εικόνες, που είδαμε προ τριετίας στη Θεσσαλονίκη και στη χώρα γενικότερα, αλλά και σε αυτές, που βλέπουμε αυτές τις μέρες, αρχής γενομένης από τις παραμονές των Χριστουγέννων.

 

Γράφει ο Νίκος Δημαράς

 

Η μεγαλύτερη διαφορά, που διαπιστώνω είναι στα πυροτεχνήματα! Ναι, στον αριθμό των πυροτεχνημάτων, τόσο στη Θεσσαλονίκη , όσο και στην Αθήνα. Εδώ, λέει, στην πλατεία Αριστοτέλους ρίχτηκαν 4.000 πυροτεχνήματα σε δέκα λεπτά.

Ω του θαύματος ! Και λαχταρούσε το πλήθος να δει τον καταυγάζοντα ουρανό. Και έτρεχαν από άγαλμα  Βενιζέλου προς παραλία για να απολαύσουν το εκρηκτικό θέαμα… Και άλλοι από ταράτσα σε ταράτσα. Θλίβομαι και ανατριχιάζω φέρνοντας στο νου το τραγικό περιστατικό στη Νεάπολη, με το 14χρονο αγόρι, που έπεσε στο φωταγωγό.

Φρίκη, χάριν των πυροτεχνημάτων. Έτσι για τον εντυπωσιασμό.  Πυροτεχνήματα σε όλα τα επίπεδα. Από τον πολιτικό λόγο έως την καθημερινότητα σε δρόμους και μαγαζιά.

Φέτος έριχναν πυροτεχνήματα και φωτοβολίδες παντού. Σε ξενοδοχεία, σε μπαρ και σε  περίπτερα… Και το γιορτάζαμε δεόντως, τρομάρα μας.  Ζούμε για το “θεαθήναι”, για το παραμύθι και την ψευδαίσθηση της ευτυχισμένης στιγμής. Σαν να είμαστε ικανοί μόνο για πυροτεχνήματα.

Αυτά σκεφτόμουν και πριν τρία χρόνια όταν έγραφα το παρακάτω άρθρο:

 

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΑΡΘΡΟ 27-12-15

Με λαμπιόνια και γιρλάντες δεν “γεμίζουν” οι άγιες μέρες

Χρόνο με τον χρόνο όλο και πιο φανταχτερά, πιο θεαματικά και πιο λαμπερά υποδέχεται ο κόσμος τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και τις άλλες γιορτινές μέρες.
Τα στολίσματα έχουν αρχίσει από τον Νοέμβριο, όχι μόνο στην αγορά, αλλά και στα σπίτια, στα μπαλκόνια και στα παράθυρα. Βλέπεις εκπληκτικές συνθέσεις λαμπιονιών, αστεριών και φωτεινών καλωδίων, σε σειρές “γκι”, ή μάλλον σε κλαδιά πουρναριών (επί το ελληνικότερον), σε φτερουγίζοντα αγγελούδια, σε ταπεινούς βοσκούς και σε καλοσυνάτους μάγους. Αγωνιούν και βιάζονται οι γυναίκες, φτιάχνοντας μελομακάρονα και κουραμπιέδες από τα …Νικολοβάρβαρα ακόμη, ενώ τα παιδάκια ρωτούν ολημερίς δασκάλους, γονείς και παππούδες πότε θα ρθει ο Αϊβασίλης.
Σε ένα δημοτικό σχολείο, μάλιστα, ένα παιδάκι ρωτούσε ανήσυχο την δασκάλα μήπως φέτος αργήσει ο Άγιος να κατέβει με την άμαξα από την Λαπωνία, αφού σε πολλά σημεία της Κεντρικής Ευρώπης και των Βαλκανίων έχουν στηθεί τεράστιοι φράχτες… Η απάντηση ήρθε από ένα κοριτσάκι, που παρατήρησε ότι τα ελάφια και οι τάρανδοι του Αϊβασίλη πετούν πάνω από φράχτες κι ουρανούς…
Αγωνιούν και βιάζονται μικροί και μεγάλοι για να νιώσουν κάπως διαφορετικά, να γεμίσουν την ψυχή και να πλημμυρίσουν από αισθήματα.
Πάνε στον “Αστερόκοσμο” στo χώρο της ΔΕΘ, τρέχουν τα παιδιά στα παγοδρόμια, διασχίζουν όλοι μαζί τους κεντρικούς δρόμους, ψωνίζουν ρούχα, παπούτσια και όλα τα αγαθά, ακούν χριστουγεννιάτικες μουσικές από πλανόδιους καλλιτέχνες και ελλιπείς μπάντες, περνούν και από την Αριστοτέλους για να θαυμάσουν τον διάκοσμο της πλατείας και επιστρέφουν κάποια στιγμή στο σπίτι.
Τους ρωτάς πως πέρασαν και πόσο όμορφα ήταν όλα. Κι εκεί, που περιμένεις να σου απαντήσουν με χαρά και με επιφωνήματα ικανοποίησης, απογοητεύεσαι.
“Πολύς κόσμος στον “Αστερόκοσμο”, πατείς με πατώσε στα παγοδρόμια, φασαρία και σπρώξιμο στα μαγαζιά και εικόνες …αποκριάς στην Αριστοτέλους με κιτς διάκοσμο και αντιαισθητικές τέντες…” Τίποτε δεν τους άρεσε.
Άλλοι, παρά την κρίση, παίρνουν τα βουνά. Βασιλίτσα, Σέλι, Τρία – Πέντε Πηγάδια, Καϊμακτσαλάν, Βίγλα Πισοδερίου, Ελατοχώρι, Αϊλιάς, Φαλακρό, Ανήλιο Μετσόβου και άλλα χιονοδρομικά στη νότια Ελλάδα ή και στο εξωτερικό γνωρίζουν μεγάλες δόξες και συνωστισμούς, άμα δε και αυθόρμητες τσουλήθρες ή κωλοτούμπες, από τις συνήθεις εν Ελλάδι τα τελευταία χρόνια.
Πολλοί φεύγουν για τη γειτονική Βουλγαρία, λόγω φθήνιας τάχαμ, ενώ κάποια μεγαλύτερα βαλάντια ταξιδεύουν για Αυστρία και Ελβετία. Και όταν επιστρέφουν στη φτωχομάνα μετά το ταξίδι, κουβαλώντας βαλίτσες, τσάντες και εξαρτύσεις του σκι, σωριάζονται στο σαλόνι κατάκοποι.
“Τι έγινε ρε παιδιά;” ρωτάς ανήσυχα. “Πως είστε έτσι; Τι πάθατε; Σκάβατε στα χιόνια;” “Κούραση, κούραση, μόνο κούραση”, απαντούν. “Καλά, εσείς ψάχνετε ανά την Ελλάδα, γυρίζετε βουνά και κάμπους, οροπέδια και λαγκάδια για να χαρείτε, να ευτυχήσετε και να γεμίσετε αισθήματα… Τώρα τι θέλετε;”
“Τίποτα, τίποτα… Δυο ζεστά χαμόγελα, ένα γιορτινό τραπέζι με αγαπημένα πρόσωπα και δυο γλυκά λόγια. Τίποτ΄άλλο…” Τουτέστιν, ωραία τα μεγαλεία και τα ταξίδια, αλλά με γιρλάντες, λαμπιόνια και τρέξιμο στα βουνά δεν “γεμίζουν” οι ψυχές.