Γιατί ένας πραγματικός καλλιτέχνης και είδωλο των νέων, αρέσει να κάνει μουσική
που πονάει, που είναι επικίνδυνη σαν όπλο γεμάτο σφαίρες…

 

Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης

 

Τι σημαίνει η απώλεια για ένα νέο της εποχής; Συνήθως, η απάντηση είναι αντιφατική, θολή και πάντα ασαφής.Η νεολαία, σ ένα μεγάλο ποσοστό της αδυνατεί η αποφεύγει να φιλοσοφήσει για θέματα που φαίνονται απρόσιτα, σπάνια και συνήθως ουτοπικά.

Και όμως, συμβαίνουν. Και στις καλύτερες οικογένειες. Και στις πλουσιότερες. Και στις πιο κατατρεγμένες. Εκεί, δεν χωρούν διασυνδέσεις, εχθροί και φίλοι, βύσματα, λατρεμένοι και αχώνευτοι, όμορφοι και καραγκιόζηδες, έξυπνοι η ονειροπαρμένοι.
Ρώτησαν πρόσφατα ένα αστέρι της μουσικής τον Αυστραλό Νικ Κέιβ, τι νιώθει από τότε που έχασε τον γιο του Αρθούρο σε ..ατύχημα.

Η ερώτηση προερχόταν από μια θαυμάστρια, που είχε βιώσει τον θάνατο του πατέρα της, της αδερφής και της πρώτης αγάπης, τα τελευταία χρόνια.

Ο πολύ αγαπητός στους Έλληνες φαν του, συνονόματος Νικ, που ζει τώρα στο Μπράιτον της Αγγλίας (γεν.το 1957), ο ιδιοφυής και συναρπαστικός καλλιτέχνης, που πέτυχε να διαδώσει την εικόνα του τραγουδιστή με τα μαύρα μαλλιά που πέφτουν πάνω στο χλωμό πρόσωπο του, απάντησε στην ιστοσελίδα του ,υποδειγματικά:
“Αυτή είναι μια πολύ όμορφη ερώτηση και είμαι ευγνώμων…”
Η θαυμάστρια τον ρώτησε το παρακάτω.:

Έχω βιώσει το θάνατο του πατέρα μου, της αδελφής μου και της πρώτης μου αγάπης τα τελευταία χρόνια και αισθάνομαι ότι έχω κάποια επικοινωνία μαζί τους, κυρίως μέσα από όνειρα. Με βοηθούν. Εσύ και η Susie (σσ. η γυναίκα του) αισθάνεστε ότι ο γιος σας Άρθουρ είναι μαζί σας και με κάποιο τρόπο;

Η απάντηση του Νικ Κεϊβ:

Αγαπητή Cynthia,

Αυτή είναι μια πολύ όμορφη ερώτηση και είμαι ευγνώμων που ρωτήσατε. Μου φαίνεται ότι, αν αγαπάμε, θρηνούμε. Αυτή είναι η συμφωνία. Αυτό είναι το σύμφωνο. Η θλίψη και η αγάπη είναι πάντα συνυφασμένες. Η θλίψη είναι η τρομερή υπενθύμιση των βάσεων της αγάπης μας και, όπως η αγάπη, η θλίψη δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Υπάρχει μια απεραντοσύνη στη θλίψη που κατακλύζει τους μικροσκοπικούς εαυτούς μας. Είμαστε μικροσκοπικά, παλλόμενα συσσωματώματα ατόμων που υπάγονται της τρομερής παρουσίας της θλίψης. Αυτή καταλαμβάνει τον πυρήνα της ύπαρξής μας και εκτείνεται μέσα από τα δάχτυλά μας στα όρια του σύμπαντος. Μέσα σε αυτή τη περιστρεφόμενη δίνη υπάρχουν όλες οι τρέλες: φαντάσματα και πνεύματα και οι επισκέψεις στα όνειρα και οτιδήποτε άλλο βιώσουμε στην αγωνία μας. Αυτά είναι πολύτιμα δώρα που είναι τόσο έγκυρα και τόσο πραγματικά, όσο τα χρειαζόμαστε να είναι. Είναι τα πνεύματα οδηγοί μας που μας οδηγούν έξω από το σκοτάδι.

Αισθάνομαι την παρουσία του γιου μου παντού τριγύρω, αλλά μπορεί να μην είναι εκεί. Τον ακούω να μου μιλά, να με κηδεμονεύει, να με καθοδηγεί, αν και μπορεί να μην είναι εκεί. Επισκέπτεται την Susie στον ύπνο της τακτικά, της μιλάει, την ανακουφίζει, αλλά μπορεί να μην είναι εκεί. Το φοβισμένο πένθος το ακολουθούν φωτεινά φαντάσματα στο πέρασμά του. Αυτά τα πνεύματα είναι ουσιαστικά ιδέες. Είναι οι παγωμένη φαντασία μας που ξαναξυπνάει μετά την καταστροφή. Όπως και όλες οι ιδέες, τα πνεύματα μιλάνε για τις δυνατότητες. Ακολούθησε τις ιδέες σου, γιατί από την άλλη πλευρά είναι η αλλαγή και η ανάπτυξη και η λύτρωση. Δημιούργησε τα πνεύματά σου. Κάλεσε τα. Ζωντάνεψε τα. Μίλησε τους. Είναι τα αδιανόητα και φανταστικά τους χέρια που μας επιστρέφουν στον κόσμο από τον οποίο είχαμε εκτιναχθεί· καλύτεροι τώρα και φανταστικά αλλαγμένοι.

Με αγάπη, Nick.