| Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
μετά από ένα πρόσφατο ταξίδι
στις Σκανδιναβικές χώρες
Σουηδία δεν είναι μόνο ο χαρισματικός…αλαζόνας Ζλάταν η οι θαυματουργές λύσεις που προσφέρουν τα διαφορά ΙΚΕΑ ανά τον κόσμο, ούτε τα γευστικά φιλέτα σολομού με τις σάλτσες και τα μυρωδικά που διαθέτουν.
Και βέβαια, Σουηδία δεν είναι μόνο το Κίνημα Σκανδιναβικής Αντίστασης, μιας οργάνωσης που αξιώνει μια λευκή Σουηδία, κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που ήδη γνωρίζαμε, δηλαδή μια σκανδιναβική δημοκρατία χωρίς ακραία στοιχεία και με πλήρη επίγνωση και εφαρμογή των κανόνων ης τέλειας δημοκρατίας.
Και όμως, την Κυριακή το βράδυ οι Σουηδοί κοιμήθηκαν βαριά, γιατί οι περισσότεροι δεν ήθελαν να πιστέψουν στον εφιάλτη που ξεπήδησε μπροστά τους, κάνοντας θρύψαλα
την επι δεκαετίες κυρίαρχη πολιτική δύναμη της χώρας, το κόμμα των σοσιαλδημοκρατών.
Για πρώτη φορά έβλεπαν το ακροδεξιό κόμμα να καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση στο εκλογικό αποτέλεσμα, κάτι που σήμαινε ότι οι σοσιαλδημοκράτες
σημείωναν την χειρότερη επίδοση στην εκατονταετή ιστορία τους. Και ο Γολγοθάς ήταν μπροστά… Η Σουηδία, μια χώρα 10 εκατομμυρίων κατοίκων και από πολλούς φημισμένη για την αγάπη της στην ισότητα και τη συναίνεση, υπόδειγμα πολιτικής ισορροπίας
και αντιμετώπισης ¨φλεγμονών´¨ στο σώμα της, παρουσίασε τα πρώτα συμπτώματα της μεταδοτικής ασθένειας που σέρνεται τελευταία στην Ευρώπη. Το θρυλικό μοντέλο που
κάποτε επαινούσαμε ομαδικά και προφανώς ζηλότυπα, αποδείχθηκε ότι είναι και αυτό φθαρτό. Ότι κουνιέται επικίνδυνα, όπως τα δόντια σ ένα γερασμένο σώμα.
Είχε δίκιο η Μαρίνα, η ξεναγός που προσπαθούσε να δικαιολογηθεί, πριν ένα μήνα στη Στοκχόλμη, όταν τη ρωτήσαμε πως εξηγεί τη ρύπανση στους δρόμους,
με τις κολλημένες ακατάστατα φωτογραφίες υποψηφίων πολιτικών σε κάθε γωνία.
-Έχουμε καταντήσει χειρότερη κι από την Ελλάδα σ αυτόν τον τομέα. Δεν βρίσκω δικαιολογία. Είναι όπως τα πολιτικά κόμματα. Όλα χύδην.Οι φίλοι μου κι εγώ δεν ξέρουμε
τι και αν πάμε να ψηφίσουμε. Συμβαίνει ότι και στην χώρα σας. Είμαστε σαν ζαλισμένα κοτόπουλα…
Ναι, αλλά πριν λίγο καιρό, αυτά τα…κοτόπουλα ήταν στην πρωτοπορία. Οι Σουηδοί σήκωναν περήφανα την παντιέρα του κοινωνικού κράτους, που δεν μπορεί κανείς να το
κουνήσει. Ήταν ο πιο ισχυρός κυματοθραύστης, που απορροφούσε όλους τους κραδασμούς από τις δονήσεις των μεταναστών, που έφθαναν κατά κύματα εκεί. Και
φυσικά, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, εμείς οι Έλληνες χρωστάμε πολλά στην ανεξάντλητη γενναιοδωρία τους.
Όχι, ακριβώς ανεξάντλητη. Γιατί φαίνεται ότι άρχισε η αντίθετη μέτρηση.
Και αυτό που μας φαινόταν αιώνιο, κοντεύει να τελειώσει. Όπως συνέβη στην γειτονική Νορβηγία, πριν από
επτά χρόνια, όπου ένας Νορβηγός ακροδεξιός εκτέλεσε 77 ανθρώπους και τραυμάτισε εκατοντάδες, σε μια από τις πιο εφιαλτικές τρομοκρατικές ενέργειες που έχουν γίνει ποτέ στην Ευρώπη. Οι Σκανδιναβοί είναι γνωστοί για την ανεκτικότητα τους στο ξένο στοιχείο και μάλιστα
η Σουηδία ήταν η μόνη χώρα που χορηγούσε αυτόματα άδειες παραμονής σε όλους τους πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία. Τα τελευταία όμως χρόνια η χώρα περνά μια
κρίση ταυτότητας. Τα μεταπολεμικά στερεότυπα του προωθημένου κοινωνικού κράτους κλονίζονται και οι ψηφοφόροι υποκύπτουν στις φωνές της ξενοφοβίας και δείχνουν να
προσελκύονται από την εθνικιστική ρητορική των ακροδεξιών δημαγωγών. Δεν είναι εύκολο να γευθείς ένα πιάτο σολωμό με σάλτσα από γλυκό παντζάρι -όσο κι αν ο μάγειρας είναι πραγματικά δεξιοτέχνης- ούτε πρόκειται να ευχαριστηθείς τα τεράστια
κεράσια που πωλούνται στη λαϊκή της Στοκχόλμης αυτή την εποχή, όσο κι αν είναι χορταστικά…
Ο ουρανίσκος του Έλληνα είναι συνηθισμένος να τρώει σύκα και σταφύλια. Κι ας είναι και ρώγες, χωρίς ψεκασμούς όμως.
|
