Γυναίκες, που αψηφήσατε τους λάκκους με τα φίδια
και τα τσουβάλια που με τρωκτικά γέμισαν
η βαρβαρότητα και η ασίγαστη μανία
πηγή ζωής, που θ αναβλύζει άγιο μύρο…
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Απόσπασμα, απ΄το επικό ποίημα του Δημήτρη Μπρούχου, με τίτλο ¨Γυναίκες¨, που γράφτηκε ως σταθερή υπόμνηση στο ρόλο της γυναικείας θυσίας..Νασαι καλά Δημήτρη, να μας θυμίζεις τις συντεταγμένες του φύλου και όχι μόνο.
Ο Νίκος Βολωνάκης μπροστά στο Δικαστικό Μέγαρο του Παρισιού βλέπει την έκθεση με τις φωτογραφίες των 30 γυναικών.
Γιατί, η γιορτή για τα δικαιώματα της Γυναίκας βρήκε την -πάντα πρωτοπόρα σε τέτοιου είδους κινήσεις- γαλλική πρωτεύουσα, με μια έκθεση φωτογραφιών 30 μη επωνύμων γυναικών, στην είσοδο του δικαστικού μεγάρου, στην καρδιά του Παρισιού.
Και, οι περαστικοί στέκονταν και διάβαζαν τις επιτυχίες των αγνώστων εκπροσώπων του…ασθενούς φύλου, σ ένα σημείο ασυνήθιστο, αλλά εντελώς ευρηματικό για να περάσει το συγκεκριμένο μήνυμα. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο παλιός (στα προηγούμενα χρόνια) φεμινισμός έχει εξελιχθεί σ ένα δυνατό κίνημα, σ ένα είδος πολιτιστικής επανάστασης.
Κίνημα που διαπερνά όλα τα κοινωνικά στρώματα και επηρεάζει όλα τα επαγγέλματα και τις ιδιότητες είτε είναι πολιτική είτε καλλιτεχνική είτε απλά ουδέτερη, δηλαδή μη παραγωγική.
Η είσοδος του επιβλητικού Δικαστικού Μεγάρου στο Παρίσι
Η διεθνής ημέρα της γυναίκας (8 Μαρτίου) θέλει να σβήσει εντελώς από τους τοίχους των ανδρικών εγκεφάλων τα γκράφιτι του τύπου :
“Ακομα είσαι έγκυος, μωρό μου;”
” Οι γυναίκες καλύτερα ν ασχολούνται με τα παιδιά τους παρά με την πολιτικη”,
“Γιατί,μου το παίζεις Βασικό ένστικτο;”
“Καλύτερα να έρχεσαι με μινι “, “Λοιπον, γλυκειά μου,φτιάχτηκες ωραία μόνο για μένα;”,
“Οι γυναίκες έχουν θέση μόνο στην κουζίνα…” κλπ.
Όλο αυτό το κλίμα λέγεται σεξισμός και τώρα έχει καθιερωθεί στα μπάνερ των κοινωνικών διεκδικήσεων και βρίσκεται στις παντιέρες των δυναμικών θηλυκών από την Κωνσταντινούπολη (είδαμε τα επεισόδια που οι γυναίκες έσπρωχναν χωροφύλακες),
μέχρι το Μεξικό και την Χιλή.
Όλα εξελίσσονται και απαιτούν μια διαφορετική ματιά. Απαιτούν να εξισωθούν με τις ανδρικές αμοιβές, με τις υποτιμήσεις και τα μπούλιγκ που υφίστανται από κακοπροαίρετα αφεντικά, από δόλιες εξυπηρετήσεις, από διακρίσεις που συχνά βασίζονται σε μια διαχρονική πατριαρχία. Παντού σ όλο τον κόσμο.
Η Σίμον Βειγ και η Εντιθ Κρεσόν (πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Γαλλίας) ήταν πολιτικοί που οδήγησαν με επιτυχία την κούρσα των διεκδικήσεων του χώρου στην
θεσμοθέτηση της υποχρέωσης των κομμάτων για ποσοστώσεις ανδρών-γυναικών.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, που αυτές τις μέρες στο Παρίσι παρουσιάζεται η έκθεση της Λάιας Αβρίλ, μιας νεαρής Ισπανίδας, που έδωσε τον τίτλο “Μια ιστορία μισογυνισμού.Κεφαλαιο 2.Σχετικα με τον βιασμό.” Η Αβριλ θέτει το θέμα του βιασμού ως θεσμού και μάλιστα κανονικοποιημένου.
Προβάλλει τις ιστορίες των ατόμων, περιγράφοντας όλες τις μεθόδους που αναπτύσσονται ώστε η γυναίκα να κατηγορηθεί για τον βιασμό της. σχολιάζει την κερδοφόρα νέα βιομηχανία της επισκευής των παρθενικών υμένων. Την λεγόμενη…ανοικοδόμηση της τιμής.
