Έχοντας ακόμη βαριά την καρδιά και την θλίψη ν΄ανεβαίνει σαν κύματα στα μάτια
από τον χαμό του Πέτρου, που έπεσε και αυτός θύμα της πανδημίας, βιώνουμε δυστυχώς την σκληρή αλήθεια και έχουμε μπροστά μας ένα ακόμη ακριβό επιχείρημα για όσους αμφισβητούν την ύπαρξη του καταραμένου ιού…
Αναφέρομαι βέβαια στον πολύ γνωστό επιχειρηματία της Θεσσαλονίκης Πέτρο Μουρατίδη, που άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, αφού έδωσε μάχη επί 20 μέρες με τον κορωνοϊό.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Δυστυχώς ο Πέτρος δεν είναι ο μόνος. Κι αυτό δεν το υποστηρίζω μόνο εγώ, που στο κάτω-κάτω δεν είμαι ειδικός και δεν γνωρίζω από ιατρική επιστήμη. Είναι πολλοί περισσότεροι, που πάσχουν είτε από ανία είτε από έντονη μοναξιά, που κρίνεται ως
πρώιμο στάδιο κατάθλιψης, παντού στον κόσμο.
Στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 200.000 άτομα με άνοια, στα οποία αντιστοιχούν
τουλάχιστον δυο άνθρωποι που τα φροντίζουν σε καθημερινή βάση. Φανταστείτε τους
αριθμούς και υπολογίστε τις ευθύνες. Γιατί, η απομόνωση και η μειωμένη επικοινωνία
έχουν προκαλέσει επιπλέον νοητικά προβλήματα στους ασθενείς. Και βέβαια, δεν
αθροίσουμε τα συναισθηματικά ζητήματα που έχουν δημιουργήσει σε συγγενείς και
φίλους.
Θα μείνω στο σπαραξικάρδιο μήνυμα που πήρα από την φίλη μου Ιωάννα, πριν
δυο μέρες:
“Σκέφθηκα να σου γράψω για ένα θέμα και ως τροφή για σκέψη. Πρόκειται
για τους οίκους ευγηρίας και τους ηλικιωμένους. Από προσωπική εμπειρία (η γιαγιά μου με άνοια, βρίσκεται σ ένα ίδρυμα και έχουμε να την δούμε από τον Μάρτιο), κάτι πολύ άσχημο τόσο γι αυτούς που βρίσκονται μέσα (καθώς δεν μπορούν να επικοινωνήσουν σωστά μέσω υπολογιστών,αφού δεν καταλαβαίνουν τι είναι οθόνη, όσο και για αυτούς που είναι έξω.
” Θεωρώ πως είναι απάνθρωπο να στερούμε από αυτούς τους ανθρώπους το μόνο πράγμα που τους έχει απομείνει μέσα στην θολούρα τους : την οπτική επαφή με τα αγαπημένα πρόσωπα και τα δευτερόλεπτα χαράς που θα έχουν όταν αναγνωρίσουν κάποιο οικείο -σίγουρα θα τον ξεχάσουν αμέσως μετά, ωστόσο αυτά τα δευτερόλεπτα χαράς είναι νομίζω το παν!
” Σαφώς και δεν υπονοώ πως τα γηροκομεία θα έπρεπε να ανοίξουν στο κοινό, αλλά υπάρχουν και άλλοι τρόποι: πχ ένα δωμάτιο, ένα χωλ μ ένα προστατευτικό πλεξιγκλάς θα αρκούσε και οι συγγενείς θα μπορούσαν με όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας να έχουν μια φορά την εβδομάδα κάποια οπτική επαφή με τον ηλικιωμένο.Έτσι, γίνεται ήδη σε κάποια ιδρύματα στην Γερμανία. Γιατί όχι και εδώ; ”
Σωστό και ανθρώπινο. Γιατί, πολύ έχουμε ξεφύγει τελευταία.Ο ορίζοντας είναι ακόμη
σκοτεινός. Ο αφιερωμένος στο Αλτσχάιμερ μήνας Σεπτέμβριος ας γίνει μήνας
εκκίνησης μικρών προσαρμογών σε πράγματα που δεν απαιτούν βροντώδεις αλλαγές.
Καμιά φορά τα απλά και αναστρέψιμα θέματα δίνουν λύσεις ζωής σε φαινομενικά
δισεπίλυτα εμπόδια.
Από τη άλλη μεριά, είναι και ο Γιώργος που παλεύει μοναχός ολόκληρους μήνες να
βάλει σε τάξη την ζωή του, στην ακριτική Λήμνο, αποφεύγοντας να έρθει σε κοντινή
επαφή με συγγενείς και φίλους.
Ο Γιώργος είναι αντιμέτωπος με τον εχθρό, που λέγεται κατάθλιψη… Δεν βλέπει φως ούτε στα χάπια ούτε στην μετακίνηση του στην πολύκοσμη Αθήνα.
