Δεν είναι όλοι έτσι, αλλά λίγο – πολύ οι περισσότεροι παίρνουν μια δόση από αέρα στα μυαλά εξαιτίας της μεγάλης δημοσιότητας, της αναγνωρισιμότητας και των κολακευτικών λόγων, που ακούν νυχθημερόν σε δρόμους, μαγαζιά, αεροδρόμια και πολυτελή ξενοδοχεία μετά των μακρόστενων πισίνων.
Η έντονη προβολή και η δημοσιότητα, από διάφορες πηγές, όπως τηλεόραση, πολιτική, τραγούδι, συγγραφή βιβλίων, χρήμα κ.τ.λ. φουσκώνουν τα μυαλά και κάνουν τον άνθρωπο να νομίζει ότι ξαφνικά μεγάλωσε, έγινε σπουδαίος, κάτι σαν περήφανος βασιλιάς, όπως ο λέων του ζωϊκού βασιλείου, ίσως και πιο μεγάλος, ως ελέφαντας και ως διπλοκάμπουρη καμήλα.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Δεν τον χωράει ο τόπος, ούτε ένα δυάρι διαμέρισμα στη Μαρτίου ή στο Παγκράτι. Βλέπει τους άλλους σαν μυρμήγκια. Μέχρι πριν λίγα χρόνια του μιλούσες και σε αγκάλιαζε. Τώρα κάνει ότι δεν σε βλέπει και προσποιείται ότι δεν σε γνωρίζει.
Και δεν είναι μόνο το γυαλί, η τηλεόραση, το θέατρο και ο κινηματογράφος. Είναι και η πολιτική, που φέρνει αέρα στα μυαλά. Εδώ να δείτε “φούσκωμα”!
Πριν από αρκετά χρόνια, όταν είχα εκπομπή στην τηλεόραση (ΑΠΟΨΕΙΣ – ΑΠΟΨΕ, ΕΡΤ 3) έκανα πολλές συνεντεύξεις με πολιτικούς. Μερικοί είχαν θεαματική εξέλιξη. Π.χ. Κώστας Καραμανλής, Χάρης Καστανίδης και πάρα πολλοί πρώην και νυν υπουργοί.
Αρκετούς νέους πολιτικούς από περιφερειακούς νομούς τους φέρναμε στο στούντιο και σχεδόν τους εκπαιδεύαμε για το πως θα σταθούν απέναντι από τις κάμερες και πως θα αρθρώνουν τον λόγο τους.
Αρκετοί είναι φιλαράκια ακόμη. Ένας – δυό όμως καβάλησαν μεγάλο καλάμι. Συνάντησα τον έναν σε γάμο φιλικού ζευγαριού λίγο πριν από την πανδημία και έκανε ότι δεν με ήξερε. Τον είχα καλέσει πάνω από δέκα φορές στην τηλεόραση. Τότε μου έλεγε “Νίκο μου και Νίκο μου” και ρωτούσε “Πότε θα με βγάλεις;” Τώρα “δεν με είδε δεν με ξέρει…”
Κι εγώ βέβαια έβαλα την γάτα μου, τον Αλάνη μου στην Επανομή, να κλαίει από το παράπονο…
Δεν μπόρεσα να καταλάβω ποτέ τι παθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι. Μια γνωστή μου τηλεπαρουσιάστρια είχε πέσει σε μελαγχολία όταν σταμάτησε η εκπομπή της.
Άμα δεν πατάς γερά στη γη, άμα δεν ξέρεις από που έρχεσαι και που πηγαίνεις παθαίνεις αυτό, που λέμε για πλάκα “υαλική στέρηση”.
Όταν όμως είσαι στα πράγματα, στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας, πάνω στις φούριες, όπως ο Φουρθιώτης, ε τότε νομίζεις ότι έχεις πιάσει τον πάπα από τα πετραχήλια…
Και όπως προκύπτει από την σχετική δικογραφία, δεν υπολογίζεις τροχονόμους, δεν σταματάς στα φανάρια, θέλεις 14 ένστολους για συνοδεία, αρπάζεις χρήμα από τα δημόσια ταμεία και κάνεις τον υπουργό σκουπίδι μέσα στο γραφείο του. Νιώθεις ότι εξουσιάζεις τα πάντα και δεν διστάζεις να περάσεις και στην παρανομία.
Και ποιος είσαι εσύ; Ένα αδύνατο παιδί, παιδάκι καλύτερα, με πολύ θράσος, με θεατρινίστικη συμπεριφορά, με εκφραστική ευχέρεια …100 λέξεων το πολύ και με μια συμπαθή φωνούλα, άμα δε και φατσούλα, που συγκινεί κάποιες κυρίες και γοητεύει το φιλοθεάμον κοινό, όταν γυρίζει κανάλι, αφήνοντας αθέατη και παραπονεμένη την δημοτική αοιδό Γωγώ Τσαμπά…
Ναι την Γωγώ, που αυτές τις μέρες πέρασε από πολλές πασχαλινές εκπομπές για να φέρει κέφι, αφού βέβαια έχει στραπατσάρει το γνήσιο παραδοσιακό τραγούδι και “κράζει” περιχειλίως με εκείνο το “πω, πω ,πω, πω πω…” Ω τι πω πω !
Αυτά είναι τα πρότυπα, που δημιουργεί η τηλεοπτική υποκουλτούρα, υπό την ανοχή μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης, του πνευματικού κόσμου, άμα δε και του καλλιτεχνικού τοιούτου, με την γνωστή μεθοδολογία μετρήσεων τηλεθέασης του πονηρού πραματευτή, που θα έλεγε και ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Και τα εν λόγω πρότυπα αποδεικνύονται εσχάτως άνευ περιεχομένου, ως άδεια δοχεία που θορυβούν, έχοντας μέσα μόνο αέρα και δη κοπανιστό….
