Διαβάζω και οργίζομαι: “Πώληση Πέλκα αντί 1,6 εκατ. ευρώ με τον ΠΑΟΚ να διατηρεί ένα 20% ποσοστό σε περίπτωση μεταπώλησης…”, λέει το ρεπορτάζ. Ιδού, που φτάσαμε παλιά φιλαράκια των γηπέδων: Να πωλείται όσο – όσο ο αρχηγός της ομάδας, αυτός, που μέχρι χθες φορούσε το περιβραχιόνιο και αποθεωνόταν από δεκάδες χιλιάδες φιλάθλους με ιαχές στο γήπεδο της Τούμπας.
Ξαναδιάβαζα και δεν πίστευα στα μάτια μου:
“Ο Δημήτρης Πέλκας έχει ετοιμάσει τις βαλίτσες του για Τουρκία καθώς μετά από πολλά χρόνια αφήνει τον ΠΑΟΚ και την Τούμπα, για να συνεχίσει στη Φενέρμπαχτσε. Οι δύο ομάδες έχουν φτάσει σε οριστική συμφωνία, μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις, για τη μεταγραφή του 26χρονου Έλληνα μεσοεπιθετικού, με τον Ιβάν Σαββίδη να «ανάβει το πράσινο φως» για την ολοκλήρωση της πώλησης αντί 1,6 εκατ. ευρώ και με τον ΠΑΟΚ να διατηρεί ένα 20% ποσοστό σε περίπτωση μεταπώλησης. Μέσα στις επόμενες ώρες θα υπάρξουν και οι επίσημες ανακοινώσεις.”
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Ναι διάβαζα και πικράθηκα. Μα, μου λένε τα φιλαράκια μου, “τόσο ρομαντικός είσαι ακόμα;”
Ε ναι ρε, ρομαντικός. Δεν μου κατεβαίνει αυτή η μπουκιά. Σαν σχεδόν άψητο μπιφτέκι με γέμιση ψωμιού, μου κάθεται στο λαιμό.
Δεν πουλιέται, ρε ο αρχηγός. Πώς το λένε; Δεν πουλάμε κύριοι.Πηγαίνετε στη δουλειά σας. Δεν μπορεί μια ομάδα, που συμβολίζει τους καημούς του ξεριζωμένου ελληνισμού της Πόλης να πουλάει άξιους παίχτες της στη Φενέρμπαχτσε. Δεν μπορεί μια ομάδα – ιδέα για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να ξεπουλάει τα παιδιά της για όποια μύρια…
Και ποιόν; Τον Πέλκα! Τον 26χρονο Δημήτρη από τα Γιαννιτσά, που ξεκίνησε από τις ακαδημίες του ΠΑΟΚ το 2007, αγωνίστηκε στα μικρότερα τμήματα του συλλόγου και πέντε χρόνια αργότερα, το 2012 προωθήθηκε στην ομάδα των ανδρών. Δηλαδή γέννημα και θρέμμα ΠΑΟΚ.
Τα έλεγα εκεί στο καφέ σήμερα, παρότι δεν ασχολούμαι φανατικά με το ποδόσφαιρο, ούτε έχω κάποια ιδιαίτερη σχέση με τον ΠΑΟΚ. Αναγνωρίζω την αξία του ως μιας μεγάλης ομάδας, που εκπροσωπεί επί χρόνια την Θεσσαλονίκη και όλη την Βόρεια Ελλάδα σε κορυφαίες διοργανώσεις, αλλά δεν φανατίζομαι. Μου αρέσει βέβαια η μπάλα, έπαιζα κιόλας λίγο στα νιάτα μου και βλέπω με καλή διάθεση όλες τις ομάδες στους αγώνες τους.
Ευτυχώς, που στο καφέ βρέθηκε ένας φίλος μου, ΠΑΟΚτσής, για να συμφωνήσει μαζί μου:
“Ναι ρε, εμείς πιστεύαμε στη φανέλα, λέει. Θυμάμαι την φάση, που έφυγε για τον Ολυμπιακό ο Γιώργος Κούδας και γίναμε άγρια θηρία. Που να πήγαινε και στην Τουρκία; Θα βάζαμε μαύρες σημαίες στα σπίτια…”
Δεν ξέρω αν θα πραγματοποιηθεί τελικά η πώληση του Πέλκα, αλλά και μόνο η διαπραγμάτευση, μόνο το παζάρι, με ενοχλεί. Πίστευα και πιστεύω, μάλλον αφελώς, ότι δεν εξαγοράζονται όλα.
Οι ρεαλιστές φίλοι μου γελάνε με αυτά, που λέω. “Που ζεις ρε;”, λένε και ξαναλένε. “Η αγορά είναι διαμορφωμένη…”
Τι να κάνουμε ρε παιδιά; Εγώ είμαι εκτός αγοράς. Ίσως και εκτός εποχής…
