Αριστοτέλης: “πόλις, μή όντων νόμων, καταλύεται”
……………………………………………….
Ξέρω, ξέρω… Αρκετοί φίλοι θα δυσαρεστηθούν και μπορεί να κάνουν και πικρόχολα σχόλια για όσα θα υποστηρίξω στο σημερινό μου άρθρο, αλλά τι να κάνουμε; «Φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δε η αλήθεια», όπως θα έλεγε ο μέγας Σταγειρίτης φιλόσοφος.
Και ποια είναι η αλήθεια; Η αλήθεια είναι πέραν πάσης αμφισβητήσεως (και για την καθαρεύουσα θα δυσαρεστηθούν) ότι επί δεκαετίες τώρα στις μεγάλες πόλεις ζούμε συχνά – πυκνά καταστάσεις ακραίας αυθαιρεσίας, ασυδοσίας και προκλητικής παρανομίας.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Σε κάθε μικρή ή μεγάλη διαδήλωση συμβαίνουν τρία τινά:
- Εξοντωτικό μποτιλιάρισμα στους δρόμους. Π.χ. στη Θεσσαλονίκη από το δημαρχιακό μέγαρο για να φτάσεις στα δικαστήρια σου βγαίνει το λάδι.
- Η αγορά (μαγαζιά, γραφεία, ιατρεία) νεκρώνεται. Ακόμη και για έκτακτα ιατρικά περιστατικά είναι αδύνατον να περάσει αυτοκίνητο από την Τσιμισκή ή την Εγνατία.
- Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης παρεισφρύουν (και όχι παρεισφρέουν) οι γνωστοί – άγνωστοι, που τα κάνουν λίμπα. Μαγαζιά, τράπεζες, βιτρίνες, οργανισμοί, υπηρεσίες, όλα λαμπόγυαλο. (ναι, με ύψιλον).
Οι διαδηλωτές είναι πολλών κατηγοριών:
α. Αυτοί, που έχουν δίκαια και σοβαρά αιτήματα, όπως π.χ. αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, συμβασιούχοι υγειονομικοί, εποχικοί εργαζόμενοι δήμων κ.λ.π.
β. Αυτοί, που τιμούν την Πρωτομαγιά και σημαντικές επετείους εργατικών αγώνων, κοινωνικών κατακτήσεων και εθνικών δικαιώσεων ή αποτροπής αδικιών.
γ. Οι εξ επαγγέλματος ταραχοποιοί, που με μια ταμπέλα μπροστά τους θέλουν να ανατρέψουν το “σύστημα” και να επιβάλλουν δικά τους “μοντέλα” διοίκησης της πολιτείας και της κοινωνίας.
Περιστασιακά μπορεί να υπάρχουν και άλλοι, όπως οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων κ.λ.π.
Πάντως κάθε φορά οι επιπτώσεις στις πόλεις είναι τεράστιες. Και καλά στις πρώτες δύο περιπτώσεις. Λες: εργατικοί αγώνες, συνδικαλιστικές μάχες για τα δικαιώματα των εργαζομένων, που ιστορικά έχουν δικαιωθεί. Αλλά κάθε 3 και λίγο να γίνεται η πρωτεύουσα της χώρας ή η Θεσσαλονίκη πεδίο μάχης, ε αυτό ουδεμία σχέση έχει με πολιτισμένες κοινωνίες και με ευνομούμενες πολιτείες. Εκτός και αν δεν γουστάρουμε τη νομιμότητα. Εκτός κι αν δεν θέλουμε νόμους και κανόνες. Εκτός κι αν θέλουμε κοινωνία – ζούγκλα.
Εκτός και αν επιμένουμε στη νομιμοποίηση του μπάχαλου, ξεχνώντας αυτό, που έλεγε ο Αριστοτέλης: “Ωσπερ σώμα στερηθέν ψυχής πίπτει, ούτω καί πόλις, μή όντων νόμων, καταλύεται”. (Όπως το σώμα, όταν στερηθεί την ψυχή πεθαίνει, έτσι και η πόλη, όταν δεν υπάρχουν νόμοι, καταλύεται.
Περίσσεψαν χθες στη Βουλή τα συνθήματα στις ομιλίες πολιτικών αρχηγών και υπουργών. Αλλά όλα αυτά τα ξέρουμε. Βρίσκουν ευκαιρία να πει ο καθένας τα δικά του για το ακροατήριό του. Σημασία όμως έχουν το αποτέλεσμα και η πραγματικότητα, που επικρατεί γύρω μας.
Και ιδού τα ερωτήματα:
Είναι δημοκρατία η αυθαίρετη κατάλυση των νόμων;
Προστατεύεται μόνο το δικαίωμα μιας κατηγορίας πολιτών ή και όλων των άλλων, που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους, στο γιατρό και στις άλλες υποχρεώσεις τους;
Και αν πούμε ότι υπερισχύει το δίκαιο του διαδηλωτή γιατί επί τόσες δεκαετίες δεν δικαιώθηκαν οι προσδοκίες του; Μήπως υπάρχουν πιο αποτελεσματικοί τρόποι αγώνων, όπως π.χ. οι απεργίες;
Και τι ενοχλεί η ανάγκη προστασίας της οικονομικοκοινωνικής ζωής της πόλης; Μήπως αυτό δεν συνέβαινε πάντα; Οι εισαγγελείς πάντα δεν επόπτευαν την εξέλιξη συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων με γνώμονα να μην διαταραχθεί η κοινωνικοοικονομική ζωή της πόλης;
Σίγουρα στο νομοσχέδιο, που υποστήριξε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοϊδης υπήρχαν ορισμένα σημεία, που ήθελαν διόρθωση, όπως αυτά για την αστική ευθύνη των διοργανωτών. Αλλά σε γενικές γραμμές οι κανόνες έπρεπε να μπουν.
Όσο για τις ακραίες φωνές, σαν αυτές που ακούστηκαν για δήθεν προβοκάτσια της αστυνομίας με στόχο την πρόκληση επεισοδίων γύρω από την Βουλή, ώστε έτσι να κάνει “πρόβα τζενεράλε” για το νέο νομοσχέδιο, ε μάλλον αυτά δεν αντέχουν σε οποιαδήποτε λογική. Ούτε βέβαια ο ισχυρισμός για νεοδεξιά εμμονή του κ. Χρυσοχοϊδη.
Η ίδια κασέτα επί δεκαετίες, τα ίδια αγύριστα μυαλά με την επίκληση δήθεν δημοκρατικών δικαιωμάτων και υπηρέτησης αξιών, όπως “η ασίγαστη δίψα των ανθρώπων για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια”. Ωραία λόγια για κατανάλωση και για περιτύλιγμα στις διακηρύξεις για δήθεν προοδευτική πορεία της κοινωνίας. Αν είναι προοδευτισμός το μπάχαλο, αυτό είναι άλλο θέμα. Και αν είναι φασισμός η θέσπιση κανόνων για όλους ε και αυτό είναι άλλο θέμα.
Αλλά μάλλον οι λέξεις χάνουν το νόημά τους απέναντι στις μικροκομματικές επιδιώξεις και στην εμμονή για διατήρηση στην εξουσία με τις ίδιες παλιές συνταγές. Αλλά όσοι ακολουθούν αυτή την οδό μάλλον θα πάθουν στο τέλος αυτό, που έλεγε επίσης ο Αριστοτέλης: «Να μην τους πιστεύουν οι άλλοι, ακόμη και όταν λένε την αλήθεια».
