Το φεστιβάλ κινηματογράφου της πόλης μας είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα πανηγύρι γύρω από μια πλατεία, όπου μαζεύονται άνθρωποι για να δουν από κοντά διάφορους διεθνείς σταρ… Αυτό είναι μια πτυχή της…φουστανέλας.

Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης

Γιατί υπάρχουν άλλες δεκάδες πτυχές που τις ζήσαμε, τις ανοίξαμε, τις απολαύσαμε και πλέον τις αναμασάμε ως υπέροχες μνήμες που τρέφουν την ύπαρξη μας. Και τι εννοώ; Εννοώ το φεστιβάλ που σπάει σύνορα, που κατεδαφίζει ταμπού, που προσπερνάει παραδόσεις, που αποτελειώνει προκαταλήψεις – ανοίγει νέους δρόμους παντού, στο σινεμά, στην κοινωνία, στην απαρχαιωμένη νοοτροπία, στην φραγκολεβαντίνικη ακινησία του κρύου καφέ, στη συμπεριφορά ¨εντάξει και τι εγινε¨;
Δεν είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Είναι και όλο το γλυκό μαζί με τα σιρόπια του, τα παντεσπάνια του, τα περιχυμένα σαντιγί, οι γνωστές μυρωδιές των τσουρεκιών που γαργαλάνε τα στομάχια όσων περιμένουν στην ουρά για να κόψουν εισιτήριο, πριν από κάθε προβολή.
Αυτή είναι και η μαγεία του φεστιβάλ κάθε Νοέμβρη. Η ατμόσφαιρα. Αυή είναι και η ευκαιρία να επαινέσουμε τον υπερήλικα θεσμό, όχι μόνο επειδή προβάλλει τις δημιουργίες των καλλιτεχνών, αλλά γιατί τις εκτινάσσει στα πέρατα του κόσμου και δημιουργεί ζητήματα προβληματισμού σε διαφορά επίπεδα, όπως π.χ.οι ταινίες αγνώστων σκηνοθετών που αποδομούν με πικρή σάτιρα τα σοσιαλιστικά καθεστώτα με τις παρωπίδες η όπως σκιαγραφούν τη μελλοντική εικόνα του φεστιβάλ, χάρη στις ευφάνταστες συλλήψεις για μια άλλη αρχή με υπερυψωμένες διαβάσεις, με υπόγειους σιδηροδρόμους και αλλά σχετικά της επιστημονικής τους φαντασίας..
Σ αυτό το καινοτόμο πλαίσιο καταγράφεται και ως παράλληλη εκδήλωση η συνέντευξη που θα δοθεί το Σάββατο (8/11), στις 13.00, στην αποθήκη Γ του λιμανιού,για την αναγγελία της έκδοσης 60 χρόνια σε κόμικ, με σκιτσαρισμένες προσωπικότητες, που ήρθαν στη Θεσσαλονίκη από παντού, με προσωπικές ιστορίες, με περιγραφές σχέσεων έξω από τα όρια του φεστιβάλ, με απόκρυφα παραστρατήματα ενός ζευγαριού που ονειρεύεται φαστφουντ-ψευδαισθήσεις, με οργιώδη πάρτι όπου όλοι συνευρίσκονται σε ρυθμούς οριεντάλ και δυτικό τρόπου αυτοσχεδιασμού και όλα αυτά χωροταξικά σε μια αγνώριστη…φτωχομάνα την Θεσσαλονίκη, όπου όλα αποτελούν το εν δυνάμει υλικό του ενιαύσιου φεστιβάλ. Για 60 χρόνια, παρακαλώ.
Πως να μην σπαρταρά η μνήμη της Βίκης Χαρισοπούλου μπροστά στις εντάσεις που έζησε κάθε Νοέμβρη στο Ολύμπιον και την απέναντι πλατεία. Βέβαια τώρα, το φεστιβάλ εκτινάχθηκε και σε αποκεντρωμένες αίθουσες άλλων κοντινών δήμων, καλύπτοντας με τα…παρακλάδια του άλλες εκδηλώσεις. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το φεστιβάλ χάνει το κύρος και την αίγλη του. Ίσα-ίσα τώρα πρέπει να σχεδιασθεί μια εναλλακτική προσέγγιση που θα το ισχυροποιήσει… Για να μην μείνει ως μια ¨τρυφερή επιστολή στο σινεμά¨,αλλά¨θα ήταν καλή ιδέα στην 80η επέτειο, σε 20 χρόνια, να γιορτάσει τα γενέθλια του με ένα βιντεογκέιμ¨, όπως λένε οι τρεις δημιουργοί του γκράφικ νοβελ Γούσης,Πανταζης και Ζάχαρη. Ωραίες πρωτοτυπίες που ταράζουν τα νερά με ομόκεντρους κύκλους.

Να ζήσει.Και να γιορτάσουμε τα 80 χρόνια σε όλη την πόλη..

ΥΓ.Ρίχνουμε μια ιδέα: Να βραβευθεί ένας απ τους πιο σινεφίλ,ο πρώην πρόεδρος του
ΤΕΙ Θεσσαλονίκης Παύλος Καρακολτσίδης, που μόνο φέτος, λένε, ότι παρακολούθησε πάνω από 50 ταινίες !