Αφήνοντας πίσω μας το ιστορικό και πονεμένο Μεσολόγγι παίρνουμε τον κάτω δρόμο (τον παλιό), περνώντας από τους λόφους των αλυκών και την πανέμορφη λιμνοθάλασσα με τα καμαρωτά φλαμίνγκο και τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα.
Δεξιά μας το εργοστάσιο άλατος, όπου συσκευάζεται το κορυφαίο τοπικό προϊόν, υπό την ιδιοκτησία της γνωστής οικογένειας Καλαμαράκη και απασχολεί δεκάδες εργαζομένους από την γύρω περιοχή.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Ο τόπος είναι πλούσιος, αλλά ακόμα δεν έχει καταφέρει να βρει την θέση, που του αξίζει ως τουριστικός προορισμός, παρά το τεράστιο ιστορικό βάρος του Μεσολογγίου, που αποτυπώνεται στον Κήπο των Ηρώων, τα μοναδικά τοπία, τις γεύσεις, τον δρόμο των 5 χλμ προς την νησίδα Τουρλίδα, μετά του ποδηλατοδρόμου, ανάμεσα στη λιμνοθάλασσα, αλλά και τους πέριξ της πόλης ελαιώνες με το ξακουστό αγουρέλαιο και τους πορτοκαλεώνες κάτω από το αναξιοποίητο αρχαίο θέατρο της Καλυδώνας.
Τα αφήνουμε όλα πίσω με ανάμικτα αισθήματα θυμού και παράπονου, αλλά παίρνουμε ανάσες αισιοδοξίας από το γραφικό Αιτωλικό, την Βενετία της Δυτικής Ελλάδας, που περικλείεται από την λιμνοθάλασσα και εκπέμπει γαλήνη και ηρεμία.
Δύο όμορφες κοπέλες μας σερβίρουν καφέ και στα ενδιάμεσα της δουλειάς μας λένε τα όνειρά τους για συνέχιση των σπουδών σε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη, ώστε να ζήσουν σε καλύτερες συνθήκες.
Δυστυχώς η ελληνική περιφέρεια ερημώνεται, κάτι που φαίνεται από τηνφυγή πολλων νέων ανθρώπων. Ίδιες εικόνες πιο πέρα στο Νεοχώρι, την Κατοχή, την Γουριά και την Πεντάλοφο, καθώς οδεύουμε προς το λιμάνι του Αστακού.
Έξω από τον ξακουστό καρπουζότοπο με την ονομασία Λεσίνι, μια γιαγιά πάνω στο δρόμο εκθέτει την σοδιά της. Παίρνω δυο – τρία καρπούζια και πεπόνια με μοναδικές γεύσεις και τα κουβαλάω μέχρι την Θεσσαλονίκη. Τέτοια καρπούζια δεν έχω βρει πουθενά ανά την Ελλάδα.
Αστακός για Κεφαλλονιά και Ιθάκη
Ο Αστακός πολύβουος εκεί στο λιμάνι, καθώς φτάνουν αυτοκίνητα και πεζοί για να επιβιβαστούν στα καράβια με προορισμό την Κεφαλλονιά και την Ιθάκη. Πολύς κόσμος, ιδίως από Ήπειρο και Βόρεια Ελλάδα προτιμά την διαδρομή Εγνατία – Ιονία – Αστακός για να πάει Κεφαλλονιά και Ιθάκη, καθώς γλιτώνει τον κύκλο μέσω Πάτρας και Κυλλήνης.
Από τον Αστακό σε μισή ώρα φτάνουμε στον Μύτιικα, έχοντας αριστερά μας τα διάσπαρτα νησιά του Ιονίου, που απλώνονται μεταξύ Λευκάδας και Αιτωλοακαρνανίας. Στο βάθος το Μεγανήσι, πιο κάτω ο Σκορπιός και πιο κοντά ο Καστός και ο Κάλαμος.
Η κορυφή του κατάφυτου βουνού στον Κάλαμο δεσπόζει σε όλη την περιοχή και δημιουργεί μια επιβλητικότητα, αξιοθαύμαστη από τους λουόμενους στις παραλίες του Μύτικα. Η θάλασσα σε αποχρώσεις μπλε – τιρκουάζ αρκετά ζεστή σε καλεί σε απολαυστικές αγκαλιές και σε “οργιώδεις” διαδρομές ( 200 μέτρα με οργιές), ενώ τα ταβερνάκια και τα δροσερά καφέ σε περιμένουν έξω για ό,τι ζητάει η ψυχή σου.
Ο Μύτικας με πολλούς επισκέπτες
Ο Μύτικας με τον όμορφο πεζόδρομο προσελκύει πολλούς επισκέπτες, που απολαμβάνουν νόστιμους μεζέδες, κυρίως κρεατικά, μετά των γευστικών κρασιών και τσίπουρων. Η περιοχή αποτελεί μια καλή επιλογή για διακοπές, καθώς διαθέτει ξενοδοχεία, κάμπινγκ και πολλά ενοικιαζόμενα διαμερίσματα μέσα και έξω από ελαιώνες.
Η κοντινή απόσταση με το νησάκι του Κάλαμου αποτελεί μια ακόμη πρόκληση. Σε λίγα λεπτά βρίσκεσαι στην Επισκοπή και συνεχίζεις με αυτοκίνητο προς το κεντρικό χωριό του νησιού. Εδώ γίνεται κάθε χρόνο γιορτή μνήμης και ευγνωμοσύνης από τους Μεσολογγίτες, διότι στον Κάλαμο είχαν βρει καταφύγιο και περίθαλψη πολλές οικογένειες πολιορκημένων, αλλά και καπεταναίων από την Ιερή Πόλη.
Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής και ανηφορίζοντας στα Ακαρνανικά όρη, μέσα από μικρά και σχεδόν έρημα χωριά, βλέπω στις πόρτες των σπιτιών και στις αυλές μερικές γιαγιές έτοιμες να σηκώσουν το χέρι, να σε χαιρετήσουν και να σε κατευοδώσουν. Μπορεί να έχουν δικά τους παιδιά και εγγόνια μακριά, ξέροντας τι θα πει ξενιτιά και χειμωνιάτικη μοναξιά.
