Δεν μένουμε πολύ σε κάθε τόπο. “Πάμε παιδιά μ΄να φύγουμε προτού μας βαρεθούνε”, λέει ένα σοφό παραδοσιακό τραγούδι της Ρούμελης. Τα μαζεύουμε λοιπόν από το χωριό και παίρνουμε τον δρόμο για Αντίρριο.
Αλλά από που να πάμε; Σκέφτηκα να πάω από την παλιά εθνική οδό Ευηνοχωρίου – Αντιρρίου, μέσω Περιθωρίου, Άνω Βασιλικής, Γαβρολίμνης και Ρίζας. Θα παίρναμε και κα΄να ωραίο καρπούζι εκεί από τις Βρύσες του Περιθωρίου.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Αμ δεν… Μου λένε ότι η ιστορική γέφυρα του Ευήνου παραμένει ακόμα γκρεμισμένη από τον χειμώνα, μετά την φοβερή καταιγίδα, που τα πήρε όλα σβάρνα και κατέστρεψε τόσο την τσιμεντένια γέφυρα διέλευσης των αυτοκινήτων, όσο και την παράλληλη, απ όπου διερχόταν το τρένο (Οτομοτρίς) της γραμμής Αγρινίου – Μεσολογγίου, που τώρα έχει καταργηθεί. (Άλλη αμαρτωλή ιστορία κι αυτή).
Τώρα έχουν φτιάξει μια πρόχειρη γέφυρα με κιούνια απ΄όπου περνάει από κάτω το λιγοστό νερό του καλοκαιριού, στρωμένη με χαλίκι, για να διέρχονται οι άνθρωποι προς Γαλατά και Κρυονέρι, καθώς και όσοι θέλουν να ξαναμπούν στην παλιά εθνική οδό προς Αντίρριο και Ναύπακτο.
Η διέλευση από την πρόχειρη γέφυρα με τα κιούνια, μέσα από την κοίτη του Ευήνου.
Εδώ συμβαίνει το άλλο κωμικοτραγικό. Ο Γαλατάς και το Περιθώρι βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής (15 χιλιομέτρων) από Μεσολόγγι, αλλά έχουν ενταχθεί στο Δήμο Ναυπάκτου, που απέχει 35 χιλιόμετρα. Αυτό έγινε στο παρελθόν με πολιτικά κριτήρια και για να ευνοηθούν κάποιοι αυτοδιοικητικοί παράγοντες. Έκτοτε γίνονται προσπάθειες επανένωσης του Γαλατά και του Περιθωρίου με το Δήμο Μεσολογγίου, αλλά τα καρπούζια παραμένουν άγουρα….
Η γέφυρα, λοιπόν, του Ευήνου έχει το χάλι της. Να την βλέπεις γκρεμισμένη και να θλίβεσαι. Μερικοί παλιοί άνθρωποι βουρκώνουν μπροστά στο θέαμα της κατάρρευσης και βγαζουν στεναγμούς, ενώ οι νεότεροι εξοργίζονται γιατί βλέπουν ότι έχει κοπεί η επικοινωνία με την πρωτεύουσα του νομού, το Μεσολόγγι και με το διπλανό Ευηνοχώρι, όπου πήγαιναν τα παιδιά σε γυμνάσιο και λύκειο και οι μεγάλοι στις δουλειές τους καθημερινά.
Η σπασμένη γέφυρα λίγη ώρα μετά την καταιγίδα, που σάρωσε τα πάντα.
Τώρα θα πρέπει να περνούν από τη γέφυρα με τα κιούνια, που με καμιά δυνατή βροχή θα γίνει επικίνδυνη, ή να πάνε μέσω Γαβρολίμνης, πληρώνοντας και διόδια, παρακαλώ, δια της Ιονίας οδού, κάνοντας τον κύκλο της ταλαιπωρίας.
Όλες οι ενέργειες, οι αναθέσεις μελετών κ.λ.π. προχωρούν με ρυθμό χελώνας, όπως μου λένε, για την ανακατασκευή της ιστορικής γέφυρας του Ευήνου. Όπως όλα σ΄αυτή την χώρα, δια της γραφειοκρατικής οδού και της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, κινούνται τόσο αργά, θυμίζοντας τον “καρβουνιάρη” της παλιάς σιδηροδρομικής γραμμής.
Τόλμησα και πέρασα πάνω από τα κιούνια, αν και με χαμηλό αυτοκίνητο. Μπήκα στην παλιά εθνική προς Αντίρριο και κάποια στιγμή ατένισα από την Κλόκοβα (Παλιοβούνα), βγαίνοντας από το μεγάλο τούνελ, την σύγχρονη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου με τους τεράστιους πυλώνες να εγγυώνται την ένωση Πελοποννήσου και Στερεάς Ελλάδας, δικαιώνοντας το όραμα του Χαρίλαου Τρικούπη.
Πήρα μια ανάσα αισιοδοξίας για την συνέχεια του ταξιδιού, που μάλλον θα έχει και άλλα απρόοπτα.
(Η συνέχεια σύντομα)
Ο Σχολαστικός
