Αφήνουμε πίσω μας την πληγωμένη γέφυρα του Ευήνου, ξέροντας ότι θα τραβήξει πολύ αυτό το βάσανο για τους κατοίκους του Γαλατά, του Κρυονερίου, του Περιθωρίου, του Ευηνοχωρίου και όλων των γύρω χωριών και μπαίνουμε στην Ιονία οδό από Γαβρολίμνη για Αντίρριο.

Τώρα περνάς από Γαβρολίμνη και Χάνια και δεν αναγνωρίζεις τον τόπο. Η Ιονία οδός τα έχει αλλάξει όλα. Μπαίνεις στο δρόμο – λούκι και όλα είναι μπροστά σου ίδια. Που είναι τα καφενεδάκια κάτω από τα πλατάνια στην άκρη του παλιού δρόμου: Που είναι τα τραπεζάκια, όπου καθόμασταν στο πανηγύρι και όπου δοκίμασα πρώτη φορά παγωτό στη ζωή μου σε ηλικία 12 χρονών;

Γράφει ο Νίκος Δημαράς

Τίποτα δεν προλαβαίνεις να δεις. Μου έχουν πει για τον Βοτανικό Κήπο της οικογένειας Ζέλιου, (Botanian Garden – ΖΕΛΙΟΣ ΓΗ), ένα έργο κόσμημα για την ευρύτερη περιοχή, αλλά που να προλάβεις να δεις γύρω σου; Και αν κόψεις ταχύτητα θα σε φάνε λάχανο οι βιαστικοί Αθηναίοι, που γυρίζουν αγχωμένοι από τα χωριά τους στο κλεινόν άστυ. Αυτοί δεν αστυ(ει)εύονται. Τρέχουν με 150 χλμ λίγες εκατοντάδες μέτρα πριν από τα διόδια της Κλόκοβας για να σε προσπεράσουν και να φτάσουν πρώτοι στο γκισέ με την αλμυρή πληρωμή.

Και ιδού απέναντι η γλυκιά Πάτρα, όπως την έλεγε η αγαπημένη δασκάλα μας, η Κική Τερζή, στο δημοτικό σχολείο του χωριού. Το Ρίο με το τεράστιο συγκρότημα Νοσοκομείου και Πανεπιστημίου και μπροστά μας η γέφυρα του αιώνα, αυτό το μοναδικό έργο, που εδώ και 20 χρόνια παραμένει επιβλητικό και δεν χορταίνεις να το βλέπεις. Τα αλμυρούτσικα διόδια της γέφυρας δεν σου ανακόπτουν την καλή διάθεση, νιώθοντας ότι συμμετέχεις και συνεργείς στα θαύματα της τεχνολογίας.

Η διαδρομή έως την Κόρινθο δεν έχει τίποτα άλλο να σου προσφέρει. Δεν βλέπεις τίποτα. Ούτε Ψαθόπυργο, ούτε Διακοφτό, ούτε Δερβένι, ούτε Κιάτο, με τις παραλίες τους, που στα νεανικά μας χρόνια κάπου εκεί φλερτάραμε αδίκως με ψηλομύτες και πονηρές Πελοποννήσιες.

Κόβουμε αριστερά μετά την Κόρινθο και εισερχόμεθα στο κοσμικό Λουτράκι. Κοσμικό μεν, τριτοκοσμικό δε, σε ορισμένα σημεία, αν κρίνουμε από κάποιους δρόμους στην είσοδο της πόλης και αριστερά, που δεν αξιώθηκαν να νιώσουν πάνω τους την καυτή άσφαλτο.

Αριστερά μας το Καζίνο Λουτρακίου, ο “ναός των κλαυθμών και των λυγμών” για όσους έχασαν εδώ μεγάλες περιουσίες και λίγο πιο πέρα η θαυμάσια παραλία με την καθαρή θάλασσα και τα παιδάκια να τσαλαβουτούν, δίπλα σε γονείς και γιαγιάδες, βγάζοντας φωνούλες χαράς και ανεμελιάς.

Μέσα στο Λουτράκι με τα ωραία μαγαζιά, τα καφέ και τα ταβερνάκια, μας πήραν τα μυαλά τα Δημοτικά Λουτρά με τα αναβλύζοντα καθάρια και ιαματικά νερά, απ΄όπου οι παλιοί Αθηναίοι γέμιζαν δοχεία και μπουκάλια για να πίνουν, ώστε να φεύγουν οι πέτρες από την χολή και τα νεφρά…

Ωραίο το Λουτράκι, αλλά η διαδρομή μας καλεί για Αθήνα και Αρτέμιδα, όπου και η Λούτσα των μαθητικών εκδρομών μας.

Δεν λέμε τίποτα για την διαδρομή Αθήνα – Μέγαρα – Ελευσίνα – Αττική Οδό – Αγία Παρασκευή – Γέρακα – Παιανία – Αεροδρόμιο – Λούτσα. Η Αττική φαιό νταμάρι σε ατμόσφαιρα άγχους και υψηλών ταχυτήτων. Ταξιτζήδες, ραλιτζήδες, μπίζνες και αεριτζήδες, που έλεγε και ο Κώστας Χατζής.

Και να φτάσαμε στη Λούτσα με το αεράκι της και τα κυματάκια της. Όλα καλά κι όλα ωραία. Υπέροχα φαγητά, ευχάριστη πολυμελής παρέα και όμορφες αναμνήσεις.

Κάναμε και μπάνιο, αλλά μετά ψάχναμε για ντουζιέρα να ξεπλυθούμε και εις μάτην. Η ντουζιέρα δεν βγάζει νερό.

Ρωτάς: “Τι γίνεται ρε παιδιά; Στέρεψαν οι ντουζιέρες;”

‘Όχι κύριε, αλλά έχουν κωδικό”, σου απαντάει μια χαριτωμένη κοπέλα από την καφετέρια.

“Τι κωδικό; Που τον βρίσκουμε;”

“Αν είσαι πελάτης, σας τον δίνουμε εμείς…”

“Είμαι πελάτης…”

“Πατήστε 5072 και θα βγει νερό…”

Και ω του θαύματος, τρέχει η ντουζιέρα για 20 δευτερόλεπτα…

Τι να πεις; Να είσαι στη Λούτσα και να μην μπορείς να γίνεις λούτσα…