Αγαπητέ κύριε Κικίλια, σας έβλεπα αυτές τις μέρες στις τηλεοράσεις να μιλάτε για επιτεύγματα στο χώρο της υγείας και σκεφτόμουν πόσο μακριά βρίσκονται όλα αυτά, που λέτε από την πραγματικότητα.

Μπορεί η χώρα να τα πήγε καλά στην πρώτη φάση της πανδημίας, αλλά αυτό δεν φτάνει για να καυχιέστε. Η υγεία γενικώς πάσχει βαρύτατα σε υποδομές, προσωπικό, οργάνωση και εκσυγχρονισμό συστημάτων.

Αν θέλετε να το διαπιστώσετε ελάτε καμιά βόλτα στα επείγοντα και στα εξωτερικά ιατρεία του Ιπποκρατείου νοσοκομείου Θεσσαλονίκης.

Για ελάτε να δείτε τι μάχες δίνουν γιατροί και νοσηλευτές στα μαρμαρένια αλώνια με τον χάρο πάνω από κάτι ψυχές, που περιμένουν με τις ώρες να φτάσουν στο τραπέζι του χειρουργείου, συρόμενοι στα φορεία και στα καρότσια μέσα στους απέραντους διαδρόμους του ισογείου των παλιών κτιρίων ενός νοσοκομείου, που μάλλον με κάτεργο μοιάζει παρά με κοινωφελές ίδρυμα.

 

Γράφει ο Νίκος Δημαράς

Για ελάτε εδώ κύριε Υπουργέ Υγείας να δείτε τα δεινά και τις φρικτές επιπτώσεις των ασθενειών και των ατυχημάτων, όχι μόνο στη μονάδα covid, αλλά σε όλες τις πτέρυγες του τεράστιου συγκροτήματος, που κάποτε ήταν κόσμημα για την Θεσσαλονίκη και ολόκληρη την Βόρεια Ελλάδα.

Τώρα, που οι εποχές άλλαξαν, οι ανάγκες πολλαπλασιάστηκαν και οι ασθενείς έγιναν εκατοντάδες κάθε εβδομάδα οι χώροι δεν επαρκούν. Δεν είναι υποδομές αυτές. Εδώ μιλάμε για εικόνες παρακμής. Όσο και αν μάχεται το προσωπικό, η ταλαιπωρία των ανθρώπων δεν περιγράφεται. 

Για ελάτε εδώ κύριε Υπουργέ και αφήστε τις συσκέψεις με τους διοικητές της 3ης και της 4ης ΥΠΕ, καθώς και τις στημένες επισκέψεις σε άψογα σκηνοθετημένους χώρους μετά της συνοδείας συμβούλων, διευθυντών, αυλοκολάκων και παρασυμβούλων, όπως επίσης και ακολούθων της εκάστοτε υπουργικής κουστωδίας.

Μετά την άφιξη στα επείγοντα αρχίζει η ουρά για τα αυτοκόλλητα, ενώ οι ασθενείς περιμένουν σε φορεία ή σε καροτσάκια...

Για ελάτε ξαφνικά μια μέρα εφημερίας με μάσκα και γυαλιά και περάστε από τα επείγοντα να πάρετε χαρτάκι από την γραμματεία, να παραλάβετε από δίπλα τα 10 αυτοκόλλητα και να δείτε τι εστί διάδρομος νοσοκομείου χωρίς διαθέσιμα τροχοφόρα φορεία και με σκόρπια κρεβάτια και καρότσια εκατέρωθεν.

Ελάτε να δείτε πως υποφέρουν και υπομένουν οι ασθενείς και οι συγγενείς τους, μη βγάζοντας άχνα, φοβούμενοι την επίπληξη κάποιων αγενών νοσηλευτών ή και γιατρών, ευτυχώς λίγων, που πήραν εξουσία στα χέρια τους και νομίζουν ότι έπιασαν τον Ιπποκράτη από τα γκέμια του ίππου του…

Κρεβάτια και φορεία στο διάδρομο με ασθενείς και συνοδούς να υπομένουν.

Και τα λέω εγώ αυτά, κύριε υπουργέ, αφού είχα μια τετραήμερη εμπειρία ταλαιπωρίας, συνοδεύοντας έναν δικό μου άνθρωπο, πρώτα στα επείγοντα με ασθενοφόρο και μετά σε διαδρόμους και εξωτερικά ιατρεία σε ένα χαώδες περιβάλλον, όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα.

Ταλαίπωροι άνθρωποι, μάνες τσιγγάνες με χτυπημένα παιδάκια, που κλαίνε πάνω σε φορεία, γιαγιάδες βουβές στις άκρες των διαδρόμων και παππούδες με πατερίτσες, συνοδοί ασθενών με αγωνία και ιδρώτα να τρέχουν αλαφιασμένοι και νοσηλευτές να περνούν δίπλα σου σαν σίφουνες … Εικόνες καθημερινές σε εφημερίες και συρροές ασθενών, που συνθέτουν ένα σκηνικό τρόμου.

Συνοδός βοηθά ασθενή, καθώς επικρατεί η εικόνα “ο σώζων εαυτόν σωθήτω…”

Πόρτες ανοίγουν και κλείνουν σκούζοντας τσιριχτά αλάδωτες, ενισχύοντας την εικόνα του γκραν γκινιόλ. Βέβαια κατά τραγική ειρωνεία, ανοίγουν με ηλεκτρονικούς κωδικούς, που διαθέτουν μόνο οι γιατροί και οι νοσηλευτές, καθώς μπαίνουν αφήνοντας το πορτόφύλο να σου έρθει στα μούτρα.

Υπάρχουν και επιστήμονες – άνθρωποι 

Ευτυχώς η εικόνα αλλάζει στα εξωτερικά ιατρεία, όπου μας παραλαμβάνουν δύο νέοι γιατροί, εξαιρετικοί επιστήμονες και συμπαθέστατοι άνθρωποι, με αγωγή και παιδεία. Εμψύχωση με ευχάριστη διάθεση και χιούμορ, με την συνδρομή και μιας καλοσυνάτης νοσηλεύτριας, που από την αρχή μας συνόδεψε ως φύλακας άγγελος.

Ίδιες εντυπώσεις και για τους γιατρούς του χειρουργείου, που με ανθρωπιά, ευαισθησία και υψηλή επιστημονική κατάρτιση έκαναν το καλύτερο. Υποκλινόμεθα, όπως επίσης και σε μια – δυο ακόμη νοσηλεύτριες, που παρά τον φόρτο εργασίας προτάσσουν την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Πανό των συνδικαλιστών έξω από το νοσοκομείο υπενθυμίζει το διαχρονικό καθήκον της πολιτείας για την ενίσχυση της υγείας.

Υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι. Χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Είναι οι αδιάφοροι, κάτι τύποι σνομπ με ψηλή μύτη.

Είναι και οι ανάγωγοι, οι αγροίκοι, που την έχουν δει εκφραστές της εξουσίας στον μικρόκοσμο των κλινικών τους. Μιλούν σαν να απευθύνονται σε κατώτερα όντα με πολλά νεύρα, περιφρόνηση και τουπέ.

Πήγε ένας χριστιανός, που είχε έρθει από τα Γρεβενά με ένα βαλιτσάκι να ρωτήσει για την γυναίκα του και τον έδιωξαν κακήν κακώς από τον διάδρομο.

Τον ηρέμησα λίγο, καθώς περιμέναμε απέξω και μου είπε το παράπονό του:

Να ρωτάς που να πάω, που να απευθυνθώ για να βοηθήσω τον δικό μου άνθρωπο και να μην σου απαντάνε. Να ξαναρωτάς και τίποτα. Να σε διώχνουν νευρικά με κραυγές. Να σου γυρίζουν την πλάτη βιαστικοί ή να σου λένε “μη ρωτάς εμένα…” Και ποιον να ρωτήσω; Τον Φούφουτα;”

Ναι, κύριε Κικίλια, αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης.

Το νοσοκομείο με τις 800 κλίνες διαθέτει ένα μόνο ασθενοφόρο στην πρωϊνή βάρδια και ένα στην βραδινή, που όμως καλύπτουν άλλα δύο νοσοκομεία της Ανατολικής Θεσσαλονίκης.

Τα κτίρια είναι χαώδη και οι περισσότεροι υπάλληλοι αδιάφοροι, κουρασμένοι και απωθητικοί.

Μόνο για δύο υπογραφές και τρεις σφραγίδες κατεβαίνεις στο ισόγειο του παλιού κτιρίου, ακολουθείς την κίτρινη γραμμή ως άλλος Θησέας με τον μίτο της Αριάδνης και επιτέλους βγαίνεις στο πιο παλιό κτίριο, όπου στεγάζονται τα γραφεία κίνησης, τα πρωτόκολλα και οι σφραγιδοκράτορες.

Κάτι μακρόσυρτες υπογραφές και τακ – τουκ οι σφραγίδες … Σαν να ζούμε στις αρχές του αιώνα, κύριε Πιερρακάκη, υπουργέ της ψηφιακής διακυβέρνησης.

Ξανά πίσω, ξανά ανέβασμα στο παλιό κτίριο, ξανά πολυκοσμία στο διάδρομο, συγγενείς να σέρνουν καροτσάκια, παιδάκια να ρεκάζουν από τον πόνο και κάτωχροι ηλικιωμένοι να προσδοκούν σωτηρία κοιτάζοντας μόνιμα προς το ταβάνι .

Ελλάδα, Μάϊος 2021 με λαμπρές εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση και παχιά λόγια για ανάπτυξη και πρόοδο.

Καληνύχτα σας κύριε Κικίλια…