Γυρνούσα από την Αθήνα το βράδυ του Σαββάτου με το αυτοκίνητο, πικραμένος και σακατεμένος, ύστερα από ένα άδικο χτύπημα της μοίρας και από ένα εφιαλτικό 24ωρο.

 

Γράφει ο Νίκος Δημαράς

 

Βγαίνοντας στην εθνική βρέθηκα μπροστά σε ουρές αυτοκινήτων στα διόδια. Εξεπλάγην, διότι όταν κατέβαινα από Θεσσαλονίκη δεν υπήρχαν ουρές. Ελάχιστα Ι.Χ. στην εθνική. Από την Λάρισα ως την Λαμία συνάντησα και προσπέρασα δύο – τρεις νταλίκες και λιγότερα από δέκα Ι.Χ.

Στην αντίθετη πλευρά όμως είχε κίνηση. Να πληρώνεις διόδια ανά 30  – 50 χιλιόμετρα μετά την Μαλακάσα και να νιώθεις μ… Ηλίθιος.  Θυμήθηκα και τους αγωνιστές του κινήματος «Δεν πληρώνω»…

Μέχρι την Λαμία τελειώνουν τα λεφτά της τσέπης. Τα έδωσα όλα. Των δύο των πέντε και των δέκα ευρώ. Περάσαμε στα εικοσάρικα τώρα και άρχισα να γίνομαι «τούρμπο», σαν τη μηχανή ενός χαμηλού Ι.Χ., που με προσπέρασε, βουίζοντας ως αλογόμυγα με ταχύτητα 200 χιλιομέτρων την ώρα.

Έβλεπα δεξιά μου την Στυλίδα, την πόλη του Απόστολου Γκλέτσου και άρχισα να προφέρω κι εγώ άπταιστα «γαλλικά» σε όλες τις πτώσεις.

Έξαλλος και στην είσοδο του νομού Μαγνησίας σε νέα διόδια. Βγήκε στο ραδιόφωνο και η ΕΡΑ (92,6 F.M.) από τον πομπό του Πηλίου. Ήχος πεντακάθαρος, καμπάνα. Και τι ακούω; Είχε την τέλεση αγιασμού και τις προτροπές του μητροπολίτη Άνθιμου, τις ομιλίες του Αμερικανού υπουργού Εμπορίου, άλλων παραγόντων και του πρωθυπουργού,  στα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης. Είπα ότι θα έκανα υπομονή να τα ακούσω όλα και εκ καθήκοντος, ή μάλλον από επαγγελματική διαστροφή.

Η διαδρομή άνετη στον Θεσσαλικό κάμπο. Άκουγα υπομονετικά. Περνάω τα Τέμπη μέσα από το τεράστιο τούνελ και οι ομιλίες συνεχίζονταν ακόμα. Άκουγα τον πρωθυπουργό να μιλάει με στόμφο και με κυρίαρχες τις λέξεις «αναβάθμιση», «ολοκλήρωση» «επέκταση», «ενίσχυση». Αναφερόταν σε ενίσχυση εισοδημάτων.

Εγώ όμως πληρώνω, ξαναπληρώνω διόδια, περνάω από Μάλγαρα και φτάνω Καλοχώρι. Συνεχίζω να ακούω ραδιόφωνο. Ο κ. Τσίπρας μιλούσε εκείνη την στιγμή για «αναβάθμιση της Θεσσαλονίκης», που θα είναι πλέον «πρωτεύουσα των Βαλκανίων», πρωτεύουσα της δημιουργίας, του πολιτισμού και των μεγάλων φόρουμ.

Κόβω ταχύτητα και ανοίγω τα παράθυρα. Από δεξιά μου έρχεται η γνωστή έντονη μπόχα των παλιών βυρσοδεψείων. Ξανά «γαλλικά».

Φτάνω στην είσοδο της πόλης. Πάω να προχωρήσω από Δικαστήρια προς παραλιακή Νίκης, αλλά με κόβουν οι αστυνομικοί. Ήδη μου έρχεται άλλη μπόχα από χημικά, δακρυγόνα και φωτιές στο κέντρο της πόλης, μετά τα επεισόδια από θερμόαιμους διαφόρων ομάδων και ακραίων πεποιθήσεων. Στο ραδιόφωνο παράσιτα τώρα. Πολλά παράσιτα.

Είδα κι έπαθα να φτάσω στο σπίτι. Κάθιδρος, πικραμένος, προδομένος, εξαπατημένος, με άδειες τσέπες και με σκουπισμένα δάκρυα.