Ένα …καλό της πανδημίας είναι ότι περιορίστηκαν οι αφίξεις από τα ανατολικά σύνορα της χώρας, κατά 78ο/ο φέτος, σε σχέση με την αντίστοιχη περισυνή περίοδο. Δεν θα το έλεγα και κακή εξέλιξη.
Επίσης, οι διαμένοντες σε κέντρα υποδοχής των νησιών του Αιγαίου έχουν μειωθεί κατά 62ο/ο .Επιέλους, ένα μικρό φως, στο δράμα των χιλιάδων ανθρώπων, που είναι κυριολεκτικά στοιβαγμένοι σε διαφορά νησιώτικα σημεία και σε αλλά κέντρα της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Αν ζυγίσουμε τον αριθμό με την πρόσφατη δήλωση του ύπατου αρμοστή του ΟΗΕ ότι ” ο αριθμός των αιτούντων άσυλο και των εκτοπισμένων φθάνει το 1 ο/ο του παγκόσμιου πληθυσμού “, τότε σίγουρα δεν πρέπει να κοιμόμαστε ήσυχοι… Γιατί, ναι μεν πρόσφυγες, αλλά, πρέπει τουλάχιστον να συμφωνούμε -εμείς οι βολεμένοι- στα ελάχιστα. Δηλαδή, δεν είναι μόνο η λύση να περάσουν ζεστά, οι μουσκεμένοι από τις βροχές και τα κρύα πρόσφυγες, στα τρία κέντρα της Λέσβου, δεν είναι μόνο να εξασφαλίσουμε την υγειονομική τους ασφάλεια από τον αόρατο εχθρό του κορωνοιού, αλλά πρέπει σιγά-σιγά να δούμε και την αυριανή μέρα τους.
Με αλλά λόγια, ποια είναι η πρόσβαση των προσφύγων στην εκπαίδευση, στην -εκτός
σκηνών- στέγαση, στην υγεία, στην ασφάλεια-εντός και εκτός οριοθετημένων
κέντρων.
Η γραφειοκρατία είναι, όπως φαίνεται, ένα απ τα πιο δισεπίλυτα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Για τους αιτούντες άσυλο και τους πρόσφυγες, μέχρι να αποκτήσουν πρόσβαση στα δικαιώματα τους, σχεδόν σε κάθε σκαλοπάτι, η διαδικασία είναι περίπλοκη. Οι περισσότεροι για να τα βγάλουν πέρα χρειάζονται να έχουν προσωπικό λογιστή…
Δεν μιλάμε για συνθήκες επιβίωσης.Λίγο πολύ όλοι τα ξέρουμε, όλοι τα έχουμε διαβάσει σε δημοσιογραφικές περιγραφές και δει σε ντοκιμαντέρ ποιότητας. Η κατάσταση είναι δεινή.Ο χειμώνας δεν φθάνει να κουκουλώσει τις αστοχίες και τις αδυναμίες του…συστήματος. Πρέπει επιτέλους να γίνει συνείδηση ότι στόχος είναι η κοινωνική ένταξη των αναγνωρισμένων προσφύγων.
Μαθαίνω ότι σε διαφορά κέντρα της Κεντρικής Μακεδονίας γίνεται πολύ καλή δουλειά -κυρίως- από εθελόντριες που εξυπηρετούν την αγωγή, την τάξη, την ψυχαγωγία και την ασφάλεια των μικρών ανηλίκων προσφύγων. Μακάρι, να γίνει και σε μεγαλύτερο βαθμό . Έτσι δεν θα χρειαστεί να χάσει τη δουλειά του ο ύπατος αρμοστής Φίλιππο Γκράντι. “Αν συνεχίσουμε έτσι το μόνο συμπέρασμα σίγουρο είναι ότι η διεθνής κοινότητα θα έχει αποτύχει” είπε μιλώντας για τα 70 χρόνια της αρμοστείας…
Τι άλλο να πούμε;
Ένα τραγούδι μου έρχεται στο μυαλό:
Γι αυτούς που έζησαν και ζουν εξόριστοι
σε ξένο τόπο η τον δικό τους,
για μια ιδέα,μια πίστη,ένα κομμάτι ψωμί..
