Όλοι θλίβονται και λυπούνται, κάνουν δηλώσεις συγκινητικές και ευχολογικές για να μην ξαναγίνει το κακό, αλλά το περίεργο είναι ότι όλοι ή σχεδόν όλοι ξέρουν τι φταίει, αλλά στην πράξη δεν κάνουν τίποτα.
Συγκλονίστηκε το πανελλήνιο από την άγρια δολοφονία του 19χρονου Άλκη στη Θεσσαλονίκη και ανέκυψαν πάλι καυτά ερωτήματα για το τι φταίει.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Οι περισσότεροι όμως δεν λένε αλήθειες. Απλώς ο καθένας λέει τα δικά του και φροντίζει τα του οίκου του. Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα; Ποιοι είναι αυτοί οι νέοι με τα μαχαίρια και τα δρεπάνια, που βγαίνουν παγανιά μέσα στη νύχτα; Και ποια είναι τα εκκολαπτήρια, τα φυτώρια μέσα στα οποία μεγαλώνουν και εξαπλώνονται ως κοινωνικά ζιζάνια;
Διαχρονικά η εικόνα διαμορφώνεται κάτω από τους εξής βασικούς παράγοντες:
Μεγάλες ομάδες – ΠΑΕ: Ξέρουν ότι έχουν στα σπλάχνα τους φανατικούς οπαδούς, χουλιγκάνους, που σε κάθε ευκαιρία ορμούν μέσα στα γήπεδα και συμπεριφέρονται ως ταύροι σε υαλοπωλεία. Με το που μπαίνεις στο γήπεδο σείονται οι κερκίδες από κραυγές εν χορώ με κυριάρχη το “γαμ@@@ται το σπίτι σας” και άλλα συναφή για μάνες, αδερφές, ξαδέρφες και ολόκληρο σόϊ. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα σπάνε και γκρεμίζουν ότι βρίσκουν μπροστά τους, ιδίως όταν χάνει η ομάδα. Διαιτητές και επόπτες, δημοσιογράφοι και αστυνομικοί βρίσκονται συχνά στο στόχαστρο, αλλά η ίδια κατάσταση συνεχίζεται.
Οι φανατικοί οπαδοί θεωρούνται χρήσιμοι. Είναι η πελατεία, είναι η “καρδιά” του ξεσηκωμού, οι “τρελαμένοι”, που διαδηλώνουν μέχρι πρωϊας στους δρόμους, όταν νικάει η ομάδα. Είναι αυτοί, που βγαίνουν μπροστά σε κάθε “αδικία” της ομάδας. Είναι οι κράχτες και συχνά οι τραμπούκοι, που μπερδεύονται και με άλλες ακραίες ομάδες και διαδηλώνουν για το Σκοπιανό, για το εμβόλιο και τόσα άλλα, απέναντι σε αντιεξουσιαστές, αναρχικούς, ΛΑΟΤΑΚΙ, μέλη του ΠΑΜΕ κ.λ.π. προκαλώντας συγκρούσεις. Η ιδεολογία τους δεν απέχει πολύ από τον φασισμό και τους ακροδεξιούς πυρήνες. “Ότι δεν μας αρέσει το σκοτώνουμε…” Και ενώ οι ομάδες – ΠΑΕ ξέρουν δεν μπαίνουν στα βαθιά, ούτε φροντίζουν για την αποβολή αυτών των στοιχείων από τις τάξεις τους.
Αστυνομία – Δικαιοσύνη: Η αστυνομία επιλαμβάνεται κάθε φορά, που εκδηλώνεται οπαδική βία, αλλά έρχεται συνήθως κατόπιν εορτής. Κυνηγάει τους συμπλεκόμενους, κάνει μερικές προσαγωγές, μετατρέπει ελάχιστες σε συλλήψεις και αρκεί ως εδώ. Μετά οι συλληφθέντες οδηγούνται στην εισαγγελία, ασκείται δίωξη για ορισμένα πλημμελήματα, παραπέμπονται στο αυτόφωρο, παίρνουν αναβολή και αφήνονται ελεύθεροι. Το ίδιο έργο επαναλαμβάνεται επί δεκαετίες.
Νομίζουν στην αστυνομία και στην εισαγγελία ότι έχουν κάνει το καθήκον τους, αλλά η βία συνεχίζεται με την πρώτη ευκαιρία. Ουδεμία προσπάθεια για πρόληψη, για έλεγχο, για περιπολίες σε ύποπτα στέκια και για παραδειγματική τιμωρία των δραστών.
Σχολεία – Εκπαίδευση: Πέραν των αθλητικών δραστηριοτήτων του ωρολογίου προγράμματος δεν βλέπουμε ουσιαστική αγωγή για τον υγιή αθλητισμό ως μάθημα με συμμετοχική διαδικασία των μαθητών. Απλώς βγαίνουν τα παιδιά, χωρίζονται σε ομάδες και παίζουν στο προαύλιο, όπου πάει το “μαλ@@ας” σύννεφο… Που είναι η παιδεία; Που είναι η καλλιέργεια ιδεών και η ουσιαστική μόρφωση μέσα από βιβλία, διαλέξεις και εργασίες; Που είναι ο προβληματισμός για τα ιδανικά του πολιτισμού και του πνεύματος; Που είναι η καλλιέργεια χαρακτηριστικών πολιτισμένης συμπεριφοράς και σεβασμού;
Οικογένεια -σπίτι: Αυτό είναι ένα τεράστιο ζήτημα, που σχετίζεται με την κουλτούρα των γονέων, με τις αρχές, που έχουν κληρονομήσει από γενιά σε γενιά, με τις αξίες, τους στόχους, τις προσδοκίες και τον κοινωνικό περίγυρο. Είναι πολύ σημαντικό βέβαια να γίνεται από τους γονείς καθημερινός έλεγχος των συναναστροφών των παιδιών, της παρέας τους, των επιδόσεων στο σχολείο, των απουσιών κ.λ.π. Αλλά οι σημερινές εποχές για εργαζόμενους και αγχωμένους γονείς, που τρέχουν για τον επιούσιο δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για τέτοια οικογενειακή συνοχή.
Φίλοι – παρέες: Εδώ είναι η μεγάλη παγίδα. Σε κάθε σχολείο, σε κάθε γειτονιά, υπάρχουν τα “μαγκάκια”, τα παιδιά, που δεν γουστάρουν τα μαθήματα, που παρεκτρέπονται, που σπάνε τα παγκάκια, που βρωμίζουν τους τοίχους και ρέπουν προς τον άτακτο βίο. Αλίμονο σε κάθε παιδί, που θα βρεθεί σε τέτοιες παρέες και δεν θα ξεφύγει.
Εδώ σχηματίζονται εκκολαπτήρια χουλιγκάνων, τοξικομανών, διαρρηκτών και εν γένει παρανόμων, κάτω από την μύτη μιας κοινωνίας, που νομίζει ότι είναι όλα ωραία, που νοιάζεται για την εστίαση και την διασκέδαση, που έλκεται από τα πάρτι σε σουίτες ξενοδοχείων και που κάθεται με τις ώρες στον καναπέ παρακολουθώντας πρωϊνάδικα για βιασμούς και σεξουαλικές παρενοχλήσεις, αλλά και μεσημεριανάδικα για συνταγές με γυμνές γαρίδες, μανιτάρια Νέας Ζηλανδίας και σολωμούς Νορβηγίας…
Μ.Μ.Ε – ραδιοτηλεοπτικά μέσα: Δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος των εκπομπών, ιδίως σε αθλητικά μέσα, έχει αφεθεί σε παραγωγούς και δήθεν δημοσιογράφους, που νομίζουν ότι με κραυγές και συνθήματα θα προσελκύσουν πελατεία και θα φροντίσουν για τον φανατισμό της, αφού ως ινστρούχτορες των μικροφώνων κάνουν ότι γνωρίζουν τα πάντα, καλύτερα από προπονητές, ποδοσφαιριστές και παράγοντες.
Το περίεργο δε είναι ότι όντως προσελκύουν πελατεία, η οποία προέρχεται από την μεγάλη δεξαμενή όλων αυτών, που δεν τυγχάνουν της απαραίτητης παιδείας, που δεν ελέγχονται από το σπίτι, που δεν έχουν την φροντίδα της πολιτείας και επιβιώνουν χάρη στην ανοχή ή στην παρότρυνση ορισμένων ΠΑΕ.
Αυτή είναι η κατάσταση. Ας δούμε όλοι το πρόβλημα κατάματα και με ειλικρίνεια για να μην υπάρξουν άλλα αθώα θύματα και να μην κλάψουν απαρηγόρητα άλλοι γονείς.
