Δεν έχουν κοπάσει ακόμα οι γκρίνιες και οι αντιπαραθέσεις στην περιοχή του Δήμου Αριστοτέλη στη Βόρεια Χαλκιδική για το θέμα των μεταλλείων και των εξορύξεων από την εταιρία “Ελληνικός Χρυσός”. Τα πνεύματα έχουν κάπως ηρεμήσει, αλλά οι βαθιές διαφωνίες για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της περιοχής παραμένουν.

 

Άρθρο του Νίκου Δημαρά

μετά από ένα σύντομο οδοιπορικό

 

Από καιρού εις καιρόν η εταιρία, που είναι θυγατρική της καναδικής και εισηγμένης στα χρηματιστήρια του Τορόντο και της Νέας Υόρκης “Eldorado Gold Corporation”, με έδρα το Βανκούβερ, απειλεί με απόσυρση από την Βόρεια Χαλκιδική με αναστολή των εργασιών, αλλά προς τος παρόν οι εγκαταστάσεις λειτουργούν και απασχολούνται στην περιοχή πάνω από 1.000 άτομα.

Είναι δύσκολο να πάρεις θέση υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς. Είναι βέβαιο ότι το περιβάλλον υφίσταται αρνητικές επιπτώσεις, που φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού.Όσοι αντιτίθενται στις εξορύξεις πιστεύουν ότι η κατεργασία των μετάλλων επιβαρύνει τα εδάφη και θα επιφέρει μόλυνση στην ευρύτερη περιοχή, αν μάλιστα προχωρήσει η εταιρία στην κατεργασία μεταλλευμάτων χρυσού, όπου φοβούνται ότι πρόκειται να χρησιμοποιηθεί κυάνιο. Η εταιρία το διαψεύδει και μιλάει για σύγχρονες μορφές κατεργασίας, αλλά η απόσταση μεταξύ των δύο απόψεων είναι τόσο πολύ μεγάλη, που δεν γεφυρώνεται.

Και καθώς ταξιδεύουμε προς την αγαπημένη Ολυμπιάδα είπαμε να απομακρύνουμε τις σκέψεις μας από τις τοπικές κόντρες και τις διαμάχες, απολαμβάνοντας για μια ακόμη φορά το πανέμορφο φυσικό περιβάλλον στην περιοχή των Σταγείρων, εκεί στο Πάρκο του Αριστοτέλη, αφήνοντας το νου να μπει σε ένα κλίμα μέθεξης με τις έννοιες των διδαχών του μεγάλου φιλοσόφου και με τα αποστάγματα των θεωριών και των πειραμάτων του, που άνοιξαν τους ορίζοντες της επιστήμης σε ολόκληρο τον κόσμο.

Και περιδιαβαίνοντας σημείο προς σημείο βλέπαμε και θαυμάζαμε τις εφαρμογές, μέσα από σχήματα και κάτοπτρα, που παραπέμπουν σε παρατηρήσεις για τις ιδιότητες του ήχου και της όρασης. Και πιο κάτω θαυμάσαμε το κατάλευκο άγαλμα του φιλοσόφου, που δεσπόζει στο τοπίο, δίπλα σε διάφορα όργανα μέτρησης του χρόνου ή υπολογισμού της ώρας με παρατηρήσεις της τροχιάς του ήλιου σε σχέση με έναν διαγωνίως τοποθετημένο κορμό μοχλού.

Όλα άξια θαυμασμού, πολύ δε περισσότερο αν κανείς σκύψει με ενδιαφέρον να παρακολουθήσει την απήχηση των εκατοντάδων βιβλίων του Αριστοτέλη σε όλο τον κόσμο. Πριν από λίγα χρόνια είχαν έρθει στη Θεσσαλονίκη πάνω από 1.500 επιστήμονες από όλο τον κόσμο για να συμμετάσχουν σε ένα επετειακό συνέδριο. Είναι οι γνωστοί “Αριστοτελιστές”, που διαδίδουν ως ακούραστοι σκαπανείς τις αρχές της φιλοσοφίας και των εφαρμογών της επιστήμης στα πανεπιστήμια του  κόσμου.

 

Είχα γράψει ένα άρθρο τότε με πρόταση για δημιουργία ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ στα Στάγειρα, κάτι που θα αποτελούσε τεράστιο πόλο έλξης για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους όλες τις εποχές του χρόνου. Θα λειτουργούσε αποκλειστικά ως Διεθνές Πανεπιστήμιο με κύριο αντικείμενο την μελέτη του έργου του Αριστοτέλη. Παράλληλα με την ΑΚΑΔΗΜΙΑ θα μπορούσαν να γίνουν έργα υποδομής και εγκαταστάσεις συνεδριακού τουρισμού, που θα έδιναν νέα πνοή στον τόπο και θα οδηγούσαν σε ανάπτυξη φιλική προς το περιβάλλον. Εκεί θα μπορούσαν να εργάζονται πολύ περισσότεροι άνθρωποι από όσους απασχολούνται σήμερα στα μεταλλεία.

Από ό,τι είδα όμως δεν υπάρχει ζωηρό ενδιαφέρον. Είχα πληροφορηθεί ότι κάτι κινείται μετά και την ανακάλυψη και του τάφου, που αποδίδεται στον Αριστοτέλη στα Αρχαία Στάγειρα, αλλά η εικόνα που αντίκρυσα αυτές τις μέρες τόσο στο Πάρκο του Αριστοτέλη, όσο και στην Ολυμπιάδα δεν είναι ενθαρρυντική. Ούτε τις πέτρινες βρύσες δεν καθαρίζουν εκεί στην είσοδο. Όπως είχαν στηθεί όλα τα όργανα και οι εφαρμογές εδώ και 20 χρόνια, έτσι είναι ακόμα.

Και τα τεράστια κάτοπτρα του ήχου στέκονται εκεί για να “πιάνουν” τα μηνύματα των διερχομένων και όσων θα ήθελαν να δουν με ένα νέο πρόσωπο ολόκληρη την περιοχή. Να την δουν ως μια φωτεινή πηγή έμπνευσης, που να μεταλαμπαδεύει τις αρχές της παιδείας και του πολιτισμού σε όλη την οικουμένη. Ακούει κανείς;