Θα ενώσω κι εγώ την ισχνή και αδύνατη φωνή μου, με αυτήν του πελώριου Μίκη, για να κάνω όχι μια κλασική παραφωνία, αλλά για να αποδείξω στον εαυτό μου, ότι μπορώ κι εγώ να συγχρωτισθώ.
Για να βεβαιώσω ότι δεν είμαι στρατιώτης , για να κουβαλάω στα μετόπισθεν τους πεθαμένους, αλλά για να υψώσω την φωνή μου και να την ενώσω με τους πολλούς. Όχι ότι έτσι θα ακούσουμε. Αλλά, για το γαμώτο, για τους τύπους, για μια ψευτοσυνείδηση…
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Το κείμενο του Μίκη (προ ημερών στα Νέα) ήταν μεγαλειώδες. Αν ήμουν
διευθυντής θα τα έφτιαχνα τετράστηλο, με χοντρό περιθώριο, στην πρώτη σελίδα.
Όχι, αυτά που βάζουν συνήθως ” Που μας οδηγούν” η ” Αλλάζουν οι μισθοί,οι
συντάξεις, τα ωράρια -σε έξι μήνες”.
Πιάσε το το αυγό και κούρευτο. Και με ρώτησε κανεις; Εγώ ενδιαφέρομαι; Αν μέχρι τότε έχουμε επιβιώσει από την πανδημία; Αν έχω υποκείμενα νοσήματα; Η αν τέλος πάντων ανήκω στις ευπαθείς κατηγορίες;
Τίποτα. Δεν τους νοιάζει. Προέχει η δημόσια υγεία. Δεν λέω, προέχει. Αλλά, γιατί να μην μπορούμε ,οι δυστυχισμένοι, να δούμε μια θεατρική παράσταση – με τους αναγκαίους περιορισμούς – γιατί να μην δούμε τον φίλο μου τον Ηλία τον Ζάικο να μας εμπνέει και να μας παρασέρνει στον κόσμο του μπλουζ, γιατί τα παιδιά μας να μην ασχοληθούν με τον χορό, με την δημιουργία με δράσεις που προσφέρουν χαρά και υγεία. Γιατί να ζούμε όλοι σε καθεστώς αποστειρωμένο;Και τελικά, στειρωμένο;
Η δεκαετία του 2020 είναι η πιο φτωχή σε σύγκριση με όλες τις δεκαετίες από το 1940 έως σήμερα, αν εξετάσει κανείς την πλευρά της δημιουργίας και της παρουσίας πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής στην χώρα μας, έγραφε πρόσφατα ο πολυσχιδης Μίκης Θεοδωράκης, σ ένα άρθρο που έκανε πάταγο, με τίτλο “Ο κόσμος των βατράχων”.
Γιατί, αν ο καλλιτέχνης γνωρίζει ότι δεν υπάρχει τρόπος να φθάσει το έργο του στην κοινωνία, τότε δεν θα το γράψει, δεν θα το συνθέσει,δεν θα το λαξεύσει…
Δεν θα υπήρχε ίσως ούτε το κοινό που διψά για έργα της εποχής του.Το ίδιο συμβαίνει και με τους ερμηνευτές που έχουν ανάγκη να ερμηνεύσουν νέα έργα θεατρικά,μουσικά,χορευτικά. Λυπάμαι που είμαι υποχρεωμένος να θυμίσω στους δημόσιους άνδρες και κυρίως στην κυβέρνηση ότι η υστεροφημία τους εξαρτάται περισσότερο από την συμβολή τους στον Πολιτισμό,παρά από οτιδήποτε άλλο, συμπλήρωσε ο αξεπέραστος μουσικός της χώρας.
Και για να μην πάμε πολύ μακριά, ας δούμε ποια είναι τα πρόσωπα που έμειναν στη μνήμη και στην ιστορία τον τελευταίο αιώνα,στην χώρα μας. Είναι οι ποιητές, οι συγγραφείς, οι δημιουργοί, οι μουσικοί, οι ζωγράφοι γενικά οι άνθρωποι του Πνεύματος και της Τέχνης.
Τι ωραία λόγια ! Πραγματικό μανιφέστο, έξω από κόμματα, ιδεοληψίες και κολλήματα. Τότε μόνο θα αισθανθούμε τον καλό ήχο ενός μπλουζ, ενός θεατρικού έργου, μιας χορευτικής πανδαισίας, ενός ποιήματος που σε απογειώνει σε ύψη δυσθεώρητα…
