Σκεφτόμουν με βαθιά περισυλλογή ότι ευτυχώς το παγκόσμιο εξώφυλλο του “Τάιμ” με το τρισκατάρατο 2020, δεν μας ακούμπησε ακόμα..Αλλά, έπεσα έξω. Γιατί ένα
τηλεφώνημα χθες το πρωί με προσγείωσε στην πραγματικότητα.
” Πρέπει να σου to πω: ο Επιφάνιος πέθανε” “Πως; Είναι δυνατόν; Τι λες τώρα; Πως το ξέρεις;”
Γράφει ο Νίκος Βολωνάκης
Και άλλα τέτοια, καθαρά αμυντικά. Όμως άσχετα με την πικρή πραγματικότητα. Ο
Επιφάνιος -που ακόμη δεν έμαθα αν γράφεται με ι η με ει το όνομα του- ο φίλος,
ο αδερφός, ο συλλειτουργός, ο καλός κ΄ αγαθός, ο τα πανθ ορά και τα πάντα
πληρών, ο περίφημος μάγιστρος της αγιορείτικης κουζίνας, ο άνθρωπος που
μοίραζε την ενστικτώδη τέχνη του χωρίς ανταλλάγματα, ο ουδέποτε αρνηθείς
αλληλοβοήθεια, ο δαιμόνιος μοναχός που προλάβαινε τα πάντα, ο αρχιμάγειρας
που ταξίδευε παντού για να διαδώσει τα τερπνά και τα ωφέλιμα του Όρους της
καρδιάς του.
Ο άνθρωπος που ανέδειξε τον Άθωνα σαν επιχειρηματική βάση -με
το κρασί που παρήγαγε- που ήξερε να αντλεί από τον καθένα τις αρετές και να
τις μετουσιώνει σε ατράνταχτα επιχειρήματα, ο μειλίχιος, ο ταπεινός, ο ωραίος,
ο γυναικάρεστος και θεάρεστος..
Ο Επιφάνιος πέθανε. Μια λέξη οδυνηρή, για όλους μας.Και όμως, πριν ένα
μήνα θα ερχόταν στη Θεσσαλονίκη για να ετοιμάσει ένα γεύμα προς τιμήν της
προέδρου της δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαρόπουλου και του δημάρχου
Κώστα Ζερβά, παραπέμποντας στην αυτοδημιούργητη τέχνη του μάγειρα -αυτού
που έχει συγγράψει το βιβλίο “Η μαγειρική του Αγίου Ορους” , πριν 12 χρόνια με
τη σινδρομή του κολλητού του Γιώργου Πούπη,του καλλιτέχνη που συνάντησε
σήμερα στον ουρανό.
Για να μιλήσουν και να πούνε τι; Ίσως τις ξεχωριστές στιγμές που γνώρισαν με
την τρίτη της παρέας, τη Μισέλ, στη Λήμνο. Το νησί που μαζεύει αγιοσύνη από
την κορυφή του Άθω -όπως φαίνεται καθαρά στις φωτογραφίες του Στρατή
Λιαδέλλη – και την μετουσιώνει σε ευωδιές και μύρα σε όλα τα προϊόντα του.
Εκεί βρέθηκαν πριν κάποια χρόνια οι τρεις τους και ζήτησαν να κάνουν σεμινάρια
μαγειρικής σε μικρά παιδιά του νησιού. Και έφθασαν στην Καλλιθέα 15 παιδιά και
φόρεσαν τους σκούφους και τις ποδιές και γάντια και παρακολούθησαν μαγεμένα
τους τρεις μάγους να δείχνουν πως παρασκευάζεται ένα κέικ και συμιγδαλένιος
χαλβάς.
Και δεν ήθελαν να φύγουν -τόσο τους άρεσε το μάθημα και όσα άκουσαν
από τους τρεις αγγέλους. Θυμάμαι που ρωτούσαν στο τέλος ομαδικά :”πότε θα
κάνουμε άλλο μάθημα”; Και όλα έρχονταν να φιλήσουν το χέρι του …παπά.
Ο Επιφάνιος όμως διακριτικός, χαμογελαστός και όμορφος με την Αγιορείτικη
σεμνότητα, παρέπεμπε στο άδηλο μέλλον.
“Έχετε καιρό μπροστά σας” κι έβλεπε
σίγουρα τον Μυλοπόταμο,σαν προτεραιότητα.
Μέχρι χθες.
“Κλειστοί καιροί, κλειστοί περίκλειστοι
μακράν της θέαςς τ ουρανού, παρατημένοι
σε ανέμους, θύελλες, χιόνια και θολούρες.
Μάτην φωνούν οι αλέχτορες την εθισμένη ώραν
δεν ξεδιαλύνουν τα σκοτάδια, φως δεν έρχεται.
μόνο κακές ειδήσεις φθάνουν..”.
(Τάκης Παπατσώνης 1895-1970).
