Διαβάζοντας τις ανακοινώσεις για τα μέτρα επιστροφής στην μερική κανονικότητα δεν αισιοδοξώ ιδιαίτερα. Όχι γιατί δεν είναι στη σωστή κατεύθυνση, αλλά έχω την αίσθηση ότι προσπαθούμε να σώσουμε το δένδρο, ενώ χάνουμε το δάσος…
Και αυτό διότι θα δούμε αυτές τις μέρες δεκάδες επί μέρους πρωτοβουλίες και οδηγίες για αποφυγή συναθροίσεων, για χρήση μασκών, για πλύσιμο χεριών, για το πως θα περπατάμε, για το πως θα πίνουμε καφέ, για το πως θα βήχουμε και πως θα φταρνιζόμαστε, αλλά ούτε μια παράγραφο δεν θα βάλουν οι ειδικοί κύριοι καθηγητές για την ανάγκη να ζούμε και να κινούμαστε σε ένα καλύτερο περιβάλλον. Ούτε μια αράδα για μια νέα εκστρατεία δενδροφυτεύσεων, για την αποφυγή πρόκλησης πυρκαγιών ενόψει καλοκαιριού, για τον καθαρισμό των ακτών, για τη μείωση της ρύπανσης στις μεγάλες πόλεις και για τόσα άλλα.
Γράφει ο Νίκος Δημαράς
Πολλοί επιστήμονες, που ασχολούνται με περιβαλλοντικά θέματα επιμένουν ότι οι διάφοροι ιοί (γιατί όχι και ο κορωνοϊός) αναπτύσσονται περισσότερο σε χώρες μεγάλης βιομηχανικής δραστηριότητας και σε πυκνοκατοικημένες πόλεις με πληθυσμό εκατομμυρίων, όπως φάνηκε στη Γιουχάν, στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, στο Μιλάνο, στην Κωνσταντινούπολη και αλλού. Επιμένουν ότι η τερατώδης ανάπτυξη των πόλεων αυτών κάνει ζημιά στην υγεία των ανθρώπων και ότι η φύση εκδικείται, αλλά παρά ταύτα ουδείς συγκινείται.
Μόνο με την μείωση της βιομηχανικής και εμπορικής δραστηριότητας των τελευταίων τριών μηνών όλοι παρατηρούν ότι ο πλανήτης ανάσανε. Μερικοί έγραψαν ότι η φύση αναγεννιέται, αφού όμως προηγουμένως «εκδικήθηκε» τον σύγχρονο άνθρωπο για την αλαζονική συμπεριφορά του.
Σύμφωνα με την εν λόγω άποψη, που συμμερίζονται ειδικοί όπως ο Αμερικανός συγγραφέας Ντέιβιντ Κουάμεν, άρθρα του οποίου έχουν δημοσιευτεί μεταξύ άλλων και στους «New York Times», ο ίδιος ο κοροναϊός COVID-19 θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ακόμη και ως «προϊόν» της ανθρώπινης δραστηριότητας, όχι επειδή εκείνος κατασκευάστηκε κρυφά σε κάποιο εργαστήριο όπως υποστηρίζει μερίδα επιστημόνων ή συνωμοσιολόγων, αλλά επειδή εμφανίστηκε μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον, οι ισορροπίες του οποίου έχουν πλέον διαταραχθεί σημαντικά από την ανθρώπινη δραστηριότητα ως απόρροια των όποιων ανισορροπιών.
Με την ενεργοβόρα και ρυπογόνο κυκλοφορία (πρωτίστως των ανθρώπων και δευτερευόντως των αγαθών και του χρήματος) να έχει πλέον παραλύσει σε μεγάλο μέρος ως επί το πλείστον του δυτικού κόσμου υπό την απειλή της διαρκούς εξάπλωσης του κοροναϊού COVID-19, η φύση βρίσκει τώρα την ευκαιρία να ανασάνει. Να και κάτι θετικό, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς… Και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός, αλλά αυτό για πόσο θα διαρκέσει;
Οι χώρες και οι κυβερνήσεις δεν βλέπουν πιο μακριά, ώστε να λάβουν μέτρα διατήρησης χαμηλών επιπέδων ρύπανσης. Αντίθετα επιθυμούν επιστροφή στην “ολική κανονικότητα”, όπως είπε χθες ο καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας. Να επιστρέψουμε δηλαδή στις ίδιες ακριβώς συνθήκες, που μας έφεραν μέχρις εδώ.
Πόσο κοντόφθαλμα αλήθεια βλέπει τον κόσμο ο σημερινός άνθρωπος; Πόσα ωφελιμιστικές είναι οι κινήσεις του; Μόνο για κατανάλωση, για φαγοπότι, για διακοπές και φιγούρα νοιάζεται. Και μακάρι να μην χειροτερέψουν τα πράγματα, διότι τότε δεν θα θέλουμε ούτε λοιμωξιολόγους, ούτε πνευμονολόγους. Ψυχίατρους και ψυχολόγους θα θέλουμε, καθώς θα πάθουμε μαζική παράκρουση…
